Cedric Leduc (brandzweer Zaventem): 'Geen enkele oefening weerspiegelt de realiteit'

Op 21 juli staat het nationaal défilé ter ere van de nationale feestdag in het teken van de hulpverleners. Velen onder hen waren op 22 maart aan de slag waren en hebben elk op hun manier hun steentje bijgedragen na de aanslagen in Zaventem en Maalbeek. BRUZZ sprak met verschillende mensen van brandweer, politie en civiele bescherming. Hun verhaal lees je tijdens de nationale feestdag op deze site en hoor je op 98.8. Cedric Leduc (37) is sergeant bij de brandweer van Zaventem.

22 maart begon voor Cedric zoals een gewone dag: "'s Morgens doen wij altijd een debriefing en controleren we de voertuigen. Maar zover zijn we op 22 maart niet geraakt: ik zat die ochtend in de seinkamer, en plots hoorde ik een zeer luide knal. Ik dacht eerst dat er ergens een verkeersongeval met een vrachtwagen was gebeurd, of iets dergelijk. Ik keek uit het raam, maar zag niet meteen iets. Enkele minuten later kwam er dan de oproep binnen voor een gasexplosie op de luchthaven, en toen wist ik meteen dat het dat was."

De brandweer rukte onmiddellijk uit richting luchthaven. "Ik zat in de eerste autopomp. Onderweg werden we gewaarschuwd dat het om een aanslag ging, en dus niet om een gasexplosie. Op zo'n moment gaan er natuurlijk wel een aantal alarmbellen rinkelen bij ons." Wie op dat moment nog niet door had hoe ernstig de situatie was, zou dat snel ondervinden: "Toen we in de buurt van de luchthaven kwamen, zagen we de mensenmassa op ons afkomen, omdat de buurt geëvacueerd werd. We zagen snel dat er een enorme chaos heerste."

"Toen we uitstapten, zagen we de zwaarder gewonden: de mensen die weliswaar nog op eigen kracht naar buiten konden, maar die toch zwaar verminkt waren. Op het moment dat je echt bloed begint te zien, weet je dat het menens is. Je kunt je daar moeilijk op voorbereiden: geen enkele oefening daarop weerspiegelt de waanzin van de reële situatie op het moment zelf."

Tunnelvisie
Cedric probeerde niet teveel stil te staan bij de hallucinante beelden die hij zag. "Op zo'n moment heb je echt tunnelvisie nodig: het enige wat van belang is, is de slachtoffers daar zo snel mogelijk buiten krijgen." Aan die evacuatie hebben ze zo'n dertig minuten aan besteed. "Daarna moesten we zelf ook naar buiten, omdat er nog een eventuele dreiging was, voor een bom of terrorist. Er was veel onduidelijkheid."

Met het buiten dragen van de slachtoffers was het werk nog niet achter de rug: "Ze waren dan wel uit het gebouw, maar ze moesten nog naar de vooruitgeschoven medische post gebracht worden. Er moest dus nog heel wat transport gebeuren, en dat heeft ook nog zeker een uur geduurd."

Na twee en een half uur sleuren met zwaargewonde mensen, werden Cedric en zijn collega's afgelost. "Toen we konden pauzeren, is er zeer weinig gezegd geweest. We moesten allereerst op adem komen, want zoiets is ook echt een fysieke uitputtingsslag. Ik ben heel sportief, maar ben toch meermaals in het rood gegaan. We probeerden daarna wel wat te praten over wat we gezien en gedaan hadden, want tijdens de job raak je elkaar kwijt, omdat je zo gefocust bent op de job. Pas achteraf krijg je door wat er daar eigenlijk aan de hand was. Op het moment zelf is zoiets niet te vatten", aldus Cedric.

Familie
Het eerste wat Cedric gedaan heeft na zijn aflossing? Zijn gezin opgezocht. "Dat is het eerste waar je tijdens zo'n situatie aan denkt. Communicatie was op het moment zelf ook niet mogelijk omdat ik druk bezig was. Eenmaal je je GSM in je handen krijgt en je ziet al die gemiste oproepen, dan wil je vooral bij je familie zien. Ik belde mijn naaste familie en mijn vrouw en ben mijn kinderen gaan ophalen bij mijn ouders. Daar heb ik mijn eerste emotionele weerslag gekregen: pas toen besefte ik echt wat ik die dag allemaal had moeten doen."

Cedric kreeg, net als zijn collega's, psychosociale begeleiding achteraf. "Maar ik persoonlijk had eigenlijk meer aan het praten met elkaar, met de mensen die het zelf gezien en beleefd hebben." De tijd speelde een belangrijke rol in de verwerking: "De eerste weken erna beheerste 22 maart mijn leven, daarna verminderde de intensiteit van die gevoelens. Tot voor kort kon ik het voorval een plaats geven, maar na de recente gebeurtenissen denk ik er opnieuw meer en meer aan."

Cedric is niet echt optimistisch over de toekomst: "Naar mijn mening hebben we hier het einde nog niet van gezien, dus je probeert je zo goed mogelijk voor te bereiden op wat misschien nog komen gaat."

De huldiging op de nationale feestdag doet hem niet veel: "Het is fijn dat de mensen hun waardering voor ons laten blijken, maar ik heb er persoonlijk niet echt een boodschap aan. Ik heb wel enkele andere herdenkingsmomenten meegemaakt, en heb ook de kans gekregen om met een paar slachtoffers te praten. Dat heeft me zeker deugd gedaan", besluit Cedric.