Coralie Barbier, of mevrouw Stromae: ‘Muziek is zijn vak, mode het mijne’

Coralie Barbier is niet alleen madame Stromae. Sinds Paul Van Haver voor een tijd de micro aan de wilgen heeft gehangen, zet het koppel alles op alles om hun modelabel Mosaert op de kaart te zetten. “Mannen- en vrouwenmode, daar doen wij niet aan.”

Halfweg de zomer komt Barbiers assistente Gaëlle me halen in de inkomhal van een hip bedrijvencentrum nabij het Zuidstation. Mosaert, net als Stromae - alias Paul Van Haver - een anagram voor maestro, heeft er zijn uitvalsbasis. Dat het goed leven is in Brussel voor het koppel Stromae. Omdat Brusselaars nauwelijks verpinken wanneer ze de beroemdheid kruisen. “Ook Paul komt hier regelmatig over de vloer, zonder enige last.”

Maar we zijn voor Coralie Barbier gekomen, sinds eind 2015 officieel mevrouw Van Haver, maar al van vóór het grote succes van Stromaes plaat Racine Carrée de styliste van zijn fraai geconstrueerde outfits. Frêle en mannequinmooi is ze. Haar lichtheid doet geloven dat ze het felgekleurde, geometrische en exotische mode-universum van Mosaert moeiteloos bijeenschetst. Maar zo complexloos ligt het niet. “Paul en ik hebben een gezamenlijke karaktertrek, die van de eeuwige ontevredenheid. We hebben elkaar ook ontmoet ten tijde van het album Racine Carrée, voor Stromae de grote doorbraak. Paul kan extreem perfectionistisch zijn. Iedereen die toen rond Paul graviteerde, is het ook geworden. Paul en ik zitten steeds met ons hoofd al bij volgende projecten. We moeten vaker tegen elkaar durven te zeggen: ‘Kijk, dat hebben we nu eens goed gedaan, en ervan genieten.’”

Sinds 2014 heeft Mosaert vier ‘modecapsules’ uit. Ze noemen het bewust geen collecties. “We hebben nooit een volledige collectie gemaakt, vandaar de benaming ‘capsules’,” zegt Barbier.

Vier modecapsules in vier jaar. Niet slecht gedaan. Hoe is het idee van de modelijn ontstaan?
Coralie Barbier: Paul richtte het label Mosaert op in 2009. Initieel draaide alles om de muziek. Hij wilde afgeleiden, zoals de videoclips of de hoes, in eigen beheer houden. Paul wilde na zijn concerten geen T-shirts met zijn smoel erop verkopen. Dan betalen fans 35 euro voor een T-shirt waarvan je niet precies weet waar het gemaakt wordt. Hij wilde het liefst helemaal geen merchandising na zijn concerten.
Vervolgens kregen we het idee om nog iets meer te doen met de prints die voor Pauls kostuums waren gemaakt. Dus zijn we begonnen met polo’s en sokken te ontwerpen. Het was afwachten wat de respons zou zijn.

Gedrukte motieven zijn het Leitmotiv gebleven.
Coralie Barbier: Klopt, in het begin verwezen alle patronen naar een welbepaalde song. In de laatste capsules, waar planten en bloemen domineren, is dat niet meer zo. Die laatste capsule is geïnspireerd door Japan, waar we een tijd verbleven, en door de klassieke dans waar we allebei een zwak voor hebben.

Jullie werken volop aan de volgende capsule, die uitkomt in mei 2018. Dat sluit qua timing niet aan bij de klassieke modeseizoenen. Is dat bewust?
Coralie Barbier: Al vanaf het begin wilden we ons eigen ritme volgen. We zijn een klein label, het heeft geen zin om te wedijveren met de grote merken. Het zit in ons DNA om iets te lanceren wanneer we het gevoel hebben ermee klaar te zijn. We verkopen vooral via het web.

Jullie hebben laatst het publiek verrast met een schoenencollectie, samen met schoenenmerk Repetto. Wat hebben jullie straks in petto?
Coralie Barbier: Er komt naast textiel wellicht ook meubilair en aardewerk, en waarom niet: wandtapijten? We hebben een creatief label. Dus geven we onszelf ook de vrijheid om volop te experimenteren. De vegetale prints trekken we voorlopig door.

Over de plantenmotieven gesproken. In de laatste capsule ontwaren we de gele Irisbloem. Een subtiel eerbetoon aan Brussel?
Coralie Barbier: (lacht verrast) Ja, dat is waar, die bloem komt erin voor. Dat moet er onbewust ingeslopen zijn.

Jullie wonen in Brussel, maar delen een passie voor reizen. Hoe inwisselbaar is Brussel voor jullie?
Coralie Barbier: Paul en ik houden van Brussel. Paul is hier opgegroeid. Het klopt dat we graag veel reizen en van overal kunnen werken. Maar het vele toeren heeft ook de nood verhoogd om terug te keren naar Brussel. Ik wil dicht bij mijn vrienden zijn. Brussel betekent voor ons: zekerheid.

In oktober vinden de jaarlijkse Brussels Fashion Days plaats, het relatief jonge, maar grootste mode-event in België. Mosaert zal er een pop-upshop hebben. Hoe belangrijk vindt u die modedagen voor jonge ontwerpers?
Coralie Barbier: Niet onbelangrijk, alleen jammer dat de defilés duur en dus niet zo toegankelijk zijn. Ik vind wel dat Brussel nog grotere mode-evenementen aankan. Met La Cambre heeft de stad een wereldwijd gerenommeerde modeschool. Er gebeurt wel het een en ander rond de modewereld, maar het kan beter. Als jonge ontwerper blijft visibiliteit verkrijgen moeilijk.

Het Brusselse Mode- en Designcentrum MAD is er natuurlijk om ontwerpers daarin te ondersteunen.
Coralie Barbier: MAD is onmisbaar voor steun en opvolging. Ze hebben veel sleutels in handen om je vooruit te helpen, om bijvoorbeeld nieuwe afzetmarkten te zoeken.

MAD ligt aan de Nieuwe Graanmarkt, halfweg de Dansaertstraat. De designerstraat heeft al vaak ontwerpers beroerd. De laatste jaren hebben grote ketens - vooral Franse - er meerdere ontwerpers en onafhankelijke winkels verdrongen. De stad weet zich niet altijd goed te positioneren. Hoe kijkt u daartegen aan?
Coralie Barbier: (haalt schouders op). De mix die er vandaag is, weerspiegelt volgens mij ook wel Brussel. Ik ben er niet tegen om een keten te openen naast een onafhankelijke ontwerper. Ik ben ervan overtuigd dat wie bij een ontwerper koopt, vervolgens een keten binnenstapt voor een goedkoop paar sokken. Als kleine ontwerpers willen overleven, moeten ze zich mengen, ook al is een ‘designerstraat’ vanuit toeristisch oogpunt interessant.

Koopt u zelf in grote ketens?
Coralie Barbier: Ja. Het liefst in de mannenafdeling, want dat is goedkoper (lacht). Ik hou van customizen en combineren, daar horen ook tweedehandse spullen bij.

U hebt aan het begin van uw carrière voor een kledingketen gewerkt (Mais il est où le Soleil, red.). Wat vindt u van de mode-industrie die via de grootdistributie de prijzen drukt?
Coralie Barbier: Dat de mode-industrie mode toegankelijk maakt voor iedereen, ook voor wie geen gespijsde bankrekening heeft, vind ik eerst en vooral fantastisch. Dat iedereen zich goed voelt in zijn kledij, en dus in zijn vel, maakt voor mij deel uit van de menselijke waardigheid.
Maar er speelt wel een dilemma: consumeren we veel, of kopen we drie dure stuks per jaar, lokaal en ethisch vervaardigd? We leven in een tijdperk waarin we veel consumeren. Ik veroordeel dat niet, ik geef toe dat ook ik daaraan meedoe.

Het is toch ook die mode-industrie die het jonge ontwerpers moeilijk maakt? We zijn het gewoon geworden dat kledij niet veel kost.
Coralie Barbier: Klopt. Wij vechten ervoor om onze kledinglijn zo goedkoop mogelijk te verkopen, want we hebben niet de ambitie om mode te maken voor een elitair publiek. Maar de stukken zijn nu eenmaal lokaal gemaakt. Ons atelier bevindt zich op het einde van de straat. Onze strategie is dat we hypertransparant zijn naar onze klanten over de werkelijke kostprijs van elk kledingstuk.

Volgens mij ligt de oplossing in het opwaarderen van het ambacht. Op dit moment produceert de mode-industrie in lagelonenlanden, wat die landen uiteraard op hun beurt economisch ten goede komt. Maar als jongeren het beroep van kleermaker weer aantrekkelijk vinden, zullen hier ook weer performante productieateliers openen, wat vervolgens de prijzen van lokaal geproduceerde mode zal drukken.”

Even naar de tekentafel. De Mosaert-collectie is begonnen met silhouetten die Paul op het lijf getekend waren. Tekent u nog steeds modellen op basis van zijn morfologie?
Coralie Barbier: Eerlijk? Tot en met de derde capsule was de collectie sterk gelinkt aan Pauls lichaam, eerder onbewust. Dat komt doordat hij sterk aanwezig is tijdens het productieproces. De collectie is ook uniseks.
Sinds de vierde collectie is dat veranderd. Paul is erin geslaagd om los te laten. Vroeger was oversized voor Paul vloeken in de kerk, hij houdt van getailleerde modellen. Nu kan hij zich erdoor laten verrassen.

Paul omschreef jullie unisekse lijn in een interview als ‘de vrucht van jullie ontmoeting’. Wat bedoelt hij daarmee?
Coralie Barbier: De unisekse lijn is heel spontaan ontstaan, vanuit het simpele feit dat Paul en ik een man en een vrouw zijn. We hebben het ook nooit als marketingargument opgevoerd. Het is gaandeweg wel een creatieve beperking geworden. Ik hou van zulke grenzen die je kan rekken.

Dus het is vooral fun, niet zozeer een statement?
Coralie Barbier: Ja. Het laat toe details uit de garderobe van de man te introduceren in die van de vrouw, en vice versa. Je kan knipogen.
We willen de outfit van de man plezieriger maken, zodat die zijn vrouwelijke kant kan uitspelen. Maar we willen nu ook weer geen rokken voor mannen maken. Het gaat er niet om revolutionair te zijn. We willen gewoonweg geen onderscheid maken. Ik geloof trouwens dat we ons daarmee inschrijven in een maatschappelijke tendens. Dat we daarmee in modeland een van de eersten waren, streelt ons ego. Ontwerpers als Prada en Gucci zijn later op die kar gesprongen.

Hoe moet ik me de samenwerking tussen Paul en u eigenlijk voorstellen? Is er een duidelijke rolverdeling?
Coralie Barbier: Paul tekent nooit. Hij heeft me altijd duidelijk gemaakt dat ontwerpen niet zijn vak is. Ik schets hem waar ik heen wil. Omdat we dezelfde smaak hebben, begrijpen we elkaar snel. Vervolgens maak ik moodboards, met veel beelden. Paul wil visualiseren. Als ik bijvoorbeeld een gegraveerde knoop wil gebruiken, toon ik hem een foto van zo’n knoop. Vervolgens lever ik de motieven aan onze grafici.

Paul krijgt elke stap onder ogen. Niets gaat bij wijze van spreken buiten zonder zijn akkoord, maar wel met meer afstand dan vroeger. Hij heeft meer vertrouwen, we kennen elkaar ook beter.

Paul zei in een interview dat u almaar creatiever wordt nu hij meer afstand neemt.
Coralie Barbier: Ach, ik had er in het begin wellicht nood aan om gekanaliseerd te worden. Maar dat hij me meer ruimte geeft, zie ik als een erkenning van zijn kant.

Is er doordat u even het roer overneemt ook meer evenwicht in jullie liefdesrelatie?
Coralie Barbier: We beseffen dat het goed is. Een te grote focus op hetzelfde project, is nefast voor een koppel. Muziek is zijn vak, mode het mijne. Paul laat me af en toe composities horen. Ik geef er mijn mening over, maar het ontbreekt me aan de juiste terminologie. Die frisse blik kan hij mij bieden als het over mode gaat.

Hoe wapenen jullie je tegen druk van buitenaf?
Coralie Barbier: Paul ervaart natuurlijk een ander soort druk dan ik. Maar we hechten veel belang aan een ‘gezonde’ werkomgeving, we zijn omringd door een topteam, en door familie en vrienden. En verder komt het neer op eigen limieten stellen.
Meer dan Paul kan ik er nood aan hebben om op een bepaald moment met iets te kappen, ergens een nacht over te slapen. Paul kan ver gaan als hij creëert. Maar ook hij heeft zijn grenzen. De tournee met Racine Carrée was zo intens, dat hij zich nu toch beter beschermt. We worden ook ouder, we leren bij.

Pauls laatste optreden dateert van eind 2015. We vragen het toch maar, wanneer zien we Stromae terug op een podium?
Coralie Barbier: Dat zou je aan hem moeten vragen, maar ik voel dat hij er nog geen behoefte aan heeft. Hij heeft zichzelf tijd gegeven, hij werkt niet aan een album. De nood om muziek te maken is er wel, maar hij hoeft nu niet ‘gezien’ te worden. Hij maakt dus wel voortdurend muziek, maar voor anderen. Dat dwingt hem los te laten. Het gaat eerder om creatieve uitwisselingen. Ik denk dat dat hem heel goed doet.

• 1984: Coralie Barbier wordt geboren in Namen
• 2002: studeert mode aan de Haute Ecole Francisco Ferrer
• Maart 2008: aan de slag bij modemerk ‘Mais il es où le Soleil’
• Oktober 2012: Paul Van Haver ‘Stromae’ en Barbier werken samen aan de kostuums voor het album Racine Carrée
• April 2014: Mosaert lanceert een eerste modecapsule, uitloper van het album Racine Carrée
• December 2015: stapt in het huwelijksbootje met Paul Van Haver