Dirk Keymolen (brandweerzone Vlaams-Brabant West): 'Het was een oorlogsgebied'

Op 21 juli staat het nationaal défilé ter ere van de nationale feestdag in het teken van de hulpverleners. Velen onder hen waren op 22 maart aan de slag waren en hebben elk op hun manier hun steentje bijgedragen na de aanslagen in Zaventem en Maalbeek. BRUZZ sprak met verschillende mensen van brandweer, politie en civiele bescherming. Hun verhaal lees je tijdens de nationale feestdag op deze site en hoor je op 98.8. Dirk Keymolen is sector-commandant in de brandweerzone Vlaams-Brabant West.

Op 22 maart was Dirk onderweg naar een vergadering in Vilvoorde. “Op de radio hoorde ik onze mensen vertrekken voor een ontploffing op de luchthaven. In eerste instantie denk je daar niet zoveel over na: dat lijkt een oproep zoals zovele anderen.” Toch werd de ernst van de situatie al snel duidelijk. “Onze mensen ter plaatse zeiden al snel aan de dispatching dat het waarschijnlijk om een aanslag ging, dat zowat heel de vertrekhal verwoest was, en dat er veel gewonden waren.” Toen Dirk dat hoorde, drong de impact nog niet meteen door. “’Is dit ernst of een oefening?’, dacht ik eerst. Je zit in de ontkenningsfase, omdat je dit meestal op TV ziet, en plots sta je daar met beide voeten in.”

Dirk maakte snel rechtsomkeert en reed naar Zaventem. “Ondertussen hoor je het ene na het andere onheilspellende bericht op de radio, en begint de film zich af te spelen. Je ziet mensen wegrennen richting de Ring, je ziet achtergelaten bagage en vele gekwetsten. Met al die gruwel geconfronteerd worden, dat doet echt wel iets met een mens.” Hoe lang duurt het voor een hulpverlener in zo’n situatie de knop kan omdraaien en in actie schiet? “Een seconde of vijftien”, zegt Dirk. “Je stapt uit, je ziet al die miserie rondom je, maar daarna besef je dat je hier bent om hulp te bieden. Je maakt die klik en zegt: ‘Ik ga nu doen waarvoor ik opgeleid ben’, en je begint te overleggen over een plan van aanpak.”

Een bomauto of een schutter
Dirk en zijn team begonnen gewonden te helpen, maar vlot liep dat niet. “We zijn een aantal keren moeten gaan lopen voor ons leven, want alles wat op dat ogenblik verdacht: men zag een voertuig dat misschien een bomauto kon zijn, daarna dacht iemand een schutter op een dak gezien te hebben,… Dat was enorm hectisch om in te werken. Eigenlijk was het een echt oorlogsgebied.”

De hulpverlening zelf verliep vlot. “Maar eenmaal alle gewonden weg waren, lagen daar nog de lichamen van de overleden slachtoffers. Dat was niet gemakkelijk voor onze mensen. We zijn naar binnen geweest om mee het puin te ruimen en het plaats delict vrij te maken, zodat de lichamen geborgen konden worden”, aldus Dirk.

Hij heeft in zijn carrière van dertig jaar al veel gezien en meegemaakt, maar zo’n aanslag heeft een andere impact voor Dirk. “Een verkeersslachtoffer kan je beter kaderen. Dat is ook heel erg, maar je kan dat koppelen aan dat ongeval. Nu zit je hier met een hele hoop verminkte slachtoffers, totaal onschuldige mensen die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren. Dat een plaats kunnen geven was moeilijk.”

Over deze dag praten met collega’s heeft veel geholpen om het voorval te verwerken, vertelt Dirk. Achteraf pas, want op 22 maart zelf was het vooral stil: “In het Sheratonhotel konden hulpdiensten terecht om iets te drinken en te eten. We zaten daar in een zaal op de grond, en iedereen staarde gewoon voor zich uit. Iedereen vroeg zichzelf af waar we hier waren terecht gekomen.”

Duwtje in de rug
Dat de hulpdiensten in de schijnwerpers staan op 21 juli, vindt Dirk een erkenning voor het geleverde werk. “Het is onze job, we hebben ervoor gekozen, maar zo’n duwtje in de rug is toch wel een steun die we nodig hebben. Niet alleen voor ons trouwens, ook voor de mensen die achter de schermen hebben meegeholpen.”

Naast de harde beelden van gewonde slachtoffers die naar buiten strompelen, onthoudt Dirk vooral de solidariteit onder de hulpverleners: “Doorwinterde brandweermannen en verzorgers die troost zoeken bij elkaar, omdat ze zo gepakt zijn door die ingrijpende gebeurtenis, dat blijft me zeker bij.”