Domiciliëren in Brussel-Stad: schabouwelijk Nederlands en een onbestaand onderzoek

De domiciliëringsprocedure van nieuwe inwoners in Brussel-Stad loopt niet altijd van een leien dakje, zo getuigt een BRUZZ-lezer. Haar verzoek tot inschrijving is afgekeurd na een negatief onderzoek dat er eigenlijk niet is geweest, en waarvan ze in een quasi onleesbare brief op de hoogte is gesteld.

Vorige week schreef BRUZZ al dat het inschrijven in de gemeente Molenbeek soms behoorlijk stroef loopt: nieuwe Molenbekenaren moeten soms maanden wachten vooraleer hun inschrijving rond is.

Maar ook in Brussel-Stad kan de inschrijvingsprocedure mank lopen. Dat bewijst althans het verhaal van Cecile, die midden 2015 van Leuven naar Brussel-Stad verhuisde en zich in oktober 2016 wou laten domiciliëren. Zoals het hoort, ging ze zich inschrijven in het administratief centrum op de Anspachlaan.

Nadien zou er, zoals in elke gemeente, een wijkagent langskomen om te controleren dat ze wel degelijk op dat adres woont, maar dat is nooit gebeurd. Cecile hoorde niets meer van de stadsadministratie, maar kreeg midden januari wel een brief in de bus: haar inschrijving is geweigerd, als gevolg van een ‘negatief onderzoek’. “Maar in de drie maanden die verstreken zijn sinds mijn inschrijving heb ik nooit een wijkagent gezien en nooit een briefje in de bus gevonden. Er is dus nooit een echt onderzoek geweest”, zegt ze aan BRUZZ.

Niet alleen het gebrekkige onderzoek stoot haar tegen de borst, ook het schabouwelijk Nederlands in de brief doet de wenkbrauwen fronsen. Ook wij krijgen kop noch staart geknoopt aan een zin als “U kunt het eerst kennis met de lokale overheid, met vouchers van uw werkelijke woonplaats, zodat uw dossier uiteindelijk tot de Gemeentelijke College of, in voorkomend geval, een nieuwe aanvraag in te voeren wordt ingesteld.” (zie afbeelding onderaan)

Beroep
Cecile gaat in beroep tegen de beslissing, maar veel uitleg heeft ze daarbij niet gekregen. “Er staat ook nergens waar ik meer inlichtingen over het zogenaamde ‘negatief onderzoek’ kan vinden. Dat wetsartikel over beroep waarnaar de brief verwijst, heb ik bovendien zelf moeten opzoeken.”

Cecile moet nu alles in het werk stellen om te bewijzen dat het appartement waar ze al anderhalf jaar woont, wel degelijk haar vaste woonplaats is: “Ik moet dat op alle mogelijke manieren aantonen: installatie van elektriciteit, waterstanden, rekeningen, enzovoort. Ik ben dus nu volop aan het graven in documenten uit 2015.”

De tijd dringt nochtans: ze is eigenaar van het appartement, en maakte bij de aankoop gebruik van het ‘abattement’: een vermindering op de registratierechten die je moet betalen. De voorwaarde daarbij is echter dat de eigenaar ook gedomicilieerd is in het pand. “Voor november 2017 moet mijn domiciliëring in orde zijn, anders moet ik die registratierechten toch betalen, samen met een hoge boete”, besluit Cecile.