Enfant Terrible: actrice en theatermaakster Caroline Taillet

Caroline Taillet (28) is geboren in namen, studeerde talen en moderne literatuur en behaalde een theatermaster. Taillet is een creatieve duizendpoot: ze is actrice, schrijft en maakt theater en werkt als freelancer bij RTBF. "In Brussel is er een goeie bestuiving."

Ik wist niet goed wat ik wou studeren, daarom deed ik zowel een talenstudie als een theateropleiding. Drie jaar geleden ben ik afgestudeerd. Na negen jaar als student in Louvain-la-Neuve gewoond te hebben, was het tijd voor de grote stad. Zo ben ik in Brussel beland. Hier ging mijn wereld echt open, het was liefde op het eerste gezicht. Ik heb een grote internationale vriendenkring die hier in Brussel samenkomt én ik ben hier een Vlaamse jongen tegengekomen. Als ik nu terug ga naar Namen, lijkt het alsof ik allemaal dezelfde mensen zie.

Op dit ogenblik ben ik met veel verschillende projecten bezig. Zo’n flexibel professioneel leven werkt goed voor mij, ik zou het saai vinden om heel de tijd hetzelfde te doen. Ik sta de ene dag op als radiopresentatrice, de volgende dag als prinses op het toneel of nog een andere dag met een regisseurspet op het hoofd. Ik zal me niet snel vervelen. Mijn vriend is presentator van een avondprogramma op Radio 1 en ook ik werk vaak ’s avonds. Ideaal dus om als koppel regelmatig samen te brunchen. Het valt me op dat we, hoewel we in hetzelfde land tijdens dezelfde periode zijn geboren, toch in twee totaal verschillende werelden met een andere cultuur zijn opgegroeid. We luisteren niet naar dezelfde muziek, lezen niet dezelfde boeken, kijken naar andere dingen op tv. Ik voel me net iets meer verbonden met Frankrijk. Jammer dat er nog steeds zo’n grote kloof is tussen Vlaanderen en Wallonië. Maar hier in Brussel kan er net een bestuiving gebeuren.

Ik speelde in een theaterstuk over een gemengd huwelijk, waarbij we langs verschillende scholen gingen, onder meer in Molenbeek tijdens de periode van de aanslagen. Een oud Romeo en Julia-verhaal dat vandaag de dag nog zeer actueel is.

Voor mijn theatereindwerk maakte ik La theorie du Y, een stuk over biseksualiteit. Over dat thema had ik nog niets gezien of gevonden in de theaterwereld. Voor mij zit biseksualiteit nog meer in de taboesfeer dan homoseksualiteit. Het is niet zwart of wit, maar eerder grijs. Dat is voor velen moeilijk om te vatten. Het geeft me heel veel voldoening om een personage te spelen dat deze groep mensen verdedigt op een subtiele en zachte manier. Ik wil niet zeggen dat ik dé waarheid verkondig, maar ik stel graag dingen in vraag. In dat opzicht kan je me misschien een geëngageerde actrice noemen. De reacties op het stuk zijn hartverwarmend: jongeren die zich in het verhaal herkennen en zich gesteund voelen of oudere mensen die zich jarenlang verstopten. Dat geeft me energie en de goesting om verder te doen met wat ik bezig ben. En het bevestigt mijn voorgevoel dat er binnen dat theateronderwerp een gapend gat was.

Van La Theorie du Y maakte ik onlangs voor de RTBF met Martin Landmeters een webserie. Elf afleveringen van elk ongeveer zeven minuten, volledig gefilmd in Brussel. Enkele jaren geleden kwam ik vanuit Namen naar Brussel en ik wou mijn Brussel in deze serie verwerken. Dat verhoogt de herkenbaarheid. Het is verrassend dat voor een keer de Walen voor de Vlamingen met iets innovatiefs komen op het vlak van media (lacht). Zulke webseries zijn nog niet zo bekend. We zijn ondertussen geselecteerd voor verschillende internationale webseriefestivals.

Ik hou ervan om met mensen te praten die ik niet ken. Af en toe blijven er dan zinnen of flarden hangen. En dat is in een grote stad als Brussel een onschatbare inspiratiebron. Een van die ontmoetingen verwerkte ik in het stuk. Op een avond zat ik met vrienden in café Central aan het Sint-Goriksplein toen een beschonken Engelse vrouw naar ons kwam en ons een voor een vroeg of we hetero, homo of bi waren. Ik gaf voorzichtig toe dat ik misschien wel biseksueel ben. Waarop ze zei: ‘Amazing, you’re the future!’