Enfant terrible: Anais Lambert, exportverantwoordelijke en danseres

Eigenlijk ben ik vrij laat aan klassiek ballet begonnen, ik was al een jaar of elf. Een vriendin moest me overhalen, maar ik had snel de smaak te pakken. En mijn docenten beweerden dat ik goeie beenderen had voor ballet (lacht).

Op mijn dertiende was ik ervan overtuigd dat ik danseres wilde worden toen ik een meisje in mijn dansklas zag bewegen. Zo elegant en ontroerend.

In Dinant hebben ze voor mij een richting in de humaniora opnieuw opgestart, waar je reguliere vakken kon volgen, maar ook deeltijds kon (leren) dansen. Op mijn achttiende ben ik in mijn eentje naar Marseille getrokken om me te vervolmaken, en dankzij een privéauditie kon ik een jaar later al aan de slag bij het Koninklijk Ballet van Vlaanderen. En nog later bij het Ballet van Bazel. Ja, ik heb in bekende repertoirestukken als Het Zwanenmeer en Doornroosje meegedraaid. Maar op een bepaald moment, vrij snel, ging ik revolteren tegen het systeem. Klassieke gezelschappen zitten meestal heel hiërarchisch in mekaar, met een choreograaf die alles voor het zeggen heeft, als danser ben je vaak alleen een pion. Laten we zeggen dat ik iets te zeer overtuigd was van mijn opinies en te weinig van mijn danscapaciteiten, zoiets (glimlacht).

In 2005 kwam ik naar Brussel om opnieuw te studeren, communicatie en public relations. Tegelijk bleef ik elke voormiddag dansles volgen, ik kon het niet helemaal loslaten. Na mijn studies volgde ik een speciaal programma bij Brussels Invest en Export, het agentschap dat instaat voor de export van Brusselse producten en diensten, en dat was een springplank naar een nieuw professioneel leven.

Zo kon ik een stage lopen bij Aquamass, een bedrijf gespecialiseerd in designbaden, en voor hen ging ik drie maanden aan de slag in New York om de Amerikaanse afzetmarkt te exploreren. Een fantastische ervaring, omdat ik de wereld van design beter leerde kennen en omdat ik het spannend vond om voor dat bedrijf nieuwe exportmogelijkheden te creëren. Contacten leggen, andere culturen ontdekken, deuren openen, vaak reizen, … het bleek me op het lijf geschreven. Ook het feit dat je je plan moet kunnen trekken, iets wat ik gewoon was als danseres, waar je vaak van de ene auditie naar de andere moet hoppen.

Bij Brussels Invest en Export leerde ik ook Alexandra Lambert kennen, een inspirerende vrouw, en de huidige directrice van MAD. Dankzij haar zit ik nu hier. Mijn opdracht is om nog relatief jonge modeontwerpers en vormgevers te ondersteunen in hun ontwikkeling en handelsrelaties. Ik zie het breder dan ervoor te zorgen dat hun werk verkocht geraakt. Ik wil hen helpen om te groeien, hen meer zichtbaarheid geven, opportuniteiten creëren voor internationale uitwisseling en samenwerking. Er zit veel jong talent in Brussel, en MAD is ook een unieke structuur op dat vlak. Nergens in Europa vind je - bij mijn weten - een organisatie die zoveel omkadering biedt aan haar ontwerpers.

Vier jaar lang heb ik mijn pointes aan de wilgen gehangen, maar sinds kort geniet ik weer van het dansen. De voorbije zomer deed ik een cursus bij Parts, waar op een andere manier wordt omgegaan met de klassieke danstaal. Een heerlijke ontdekking. Ook fijn is dat je hier in Brussel een interessant aanbod hebt op het vlak van hedendaagse dansvoorstellingen. Rain van Rosas heeft me weer zin gegeven om meer te gaan bewegen. En niet alleen op cultureel vlak zijn we verwend, ook voor het culinaire, met al die restaurants en snackbars uit alle windstreken. Eten speelt een belangrijke rol in mijn leven, en als ex-danser geniet ik daar nu des te meer van.

http://new.mad.brussels/nl