Enfant terrible: Karolien Merchiers, paardenarts

Als kleuter was ik al gebiologeerd door ‘paardjes, paardjes’. Zelfs nu nog, als er iets te beleven valt rond paarden, of als er een artikel verschijnt, maken mijn ouders me daar attent op. Leren paardrijden mocht ik als kind echter niet, dat vond mijn moeder veel te gevaarlijk. Pas toen ik aan de VUB studeerde en op kot op de Triomflaan zat, spaarde ik om in een kleine manege in Vossem (Tervuren) te leren rijden.

Na mijn studies Romaanse wou ik zielsgraag in hartje stad wonen. Ik huurde er een appartement naast café de Dolle Mol in de Spoormakersstraat.

Met mijn diploma had ik het geluk om in de media terecht te komen. Eerst bij de Huisarts in Evere als interim, nadien in vaste dienst als eindredacteur en even adjunct-hoofdredacteur. Mijn journalistieke ambitie lag wel breder, en die kans kreeg ik als eindredacteur bij Brussel deze Week (voorganger van BRUZZ magazine). Eigenlijk wou ik schrijvend journalist zijn, maar het heeft twee jaar geduurd vooraleer ik naar die stoel mocht doorschuiven. Nadien werd ik woordvoerder van de VUB, maar uiteindelijk besliste ik om weer te gaan studeren. Voor dierenarts.

De klik kwam voor mij met het groeiende besef dat het leven zo kort is en dat het daarom belangrijk is eruit te halen wat erin zit. Je moet er zelf iets van maken, en het niet lijdzaam of passief ondergaan uit een soort misplaatst fatalisme. Heel veel mensen hebben als ze ouder worden spijt over dingen die ze niet hebben gedaan of kansen die ze niet hebben gegrepen. Ik dacht: ‘Ik ga op zijn minst proberen om mijn droom te verwezenlijken om dierenarts te worden. En zelfs als het niet lukt, dan weet ik dat en hoef ik mij op mijn oude dag niet af te vragen of ik wel de juiste keuzes heb gemaakt.’ Maar het is wél gelukt, in zes jaar, telkens in eerste zit en daar ben ik trots op. Mensen zijn niet gemaakt om een leven lang hetzelfde te doen. Ik vind dat we een voorbeeld moeten nemen aan het Scandinavische model, waar mensen in de loop van hun carrière ruimte krijgen om zich te herscholen. Op je achttiende ben je immers nog veel te jong om al te beslissen wat je de rest van je leven wil doen. Veel tijd voor mijn muzikantencarrière als cellist heb ik niet meer. Ik ben uit de ensembles gestapt, waaronder een barokorkest met koor en rockgroepjes. De cello staat stof te vergaren. Hoewel. Op de jongste cd van de band Bellemont van mijn vriend Pieter Vreede - we zijn al achttien jaar samen - speel ik wel mee.

Ik woon in Bosvoorde in de Middelburgstraat, op de rand van Hoeilaart, vanouds het dorp met de meeste maneges en paarden. Ooit het epicentrum van paardenrennen met de hippodromen van Groenendaal en Bosvoorde. In het Brussels Gewest is het aantal maneges beperkt, maar rond het Zoniënwoud is dat anders, en het bos kent een schat aan ruiterpaadjes met mul zand.

Voor mijn werk als paardenarts heb ik een bestelwagen als mobiele ‘kliniek’ ingericht, CavalCare. Ik heb al tien jaar een merrie, Nycora, van 22 jaar oud, die een fantastisch en rustig viersterrenleven leidt op een gedeelde weide in Hoeilaart. Daarnaast heb ik een jong paard, Fauré, van het stamboek Koninklijk Warmbloed Paard Nederland. Hij is een gecastreerd dressuurpaard, net uit zijn adolescentie. Met die dieren omgaan, maakt me rustig. Een paardenkarakter kennen, heeft alles te maken met aanvoelen. Hoe beter je een diersoort kent, hoe beter je de verschillen herkent. Wie van katten houdt, ziet sneller aan het gelaat van een kat wat die van plan is of voelt. In mijn opleiding tot arts moest ik ook runderen behandelen. Eerlijk gezegd, ik snap een koe nog steeds niet. Ik voel de finesses van die diersoort niet aan. Paarden daarentegen voel ik snel aan. Ik zie meteen dat het bang is, wil dreigen of eerder wil stampen. Elk paard is als een kind, het moet wel van je weten wat mag en niet.