Enfant terrible: Mathias Cristofaletti

Onder de naam Mathias Mattéo maakt hij als amateurfotograaf foto’s vanop daken waarbij je als kijker de bibber door je lijf voelt. De Brusselse skyline vormt hiervoor vaak het decor. Ondertussen heeft hij op Instagram al meer dan drieduizend volgers.

Sinds anderhalf jaar neemt fotografie een grote plaats in mijn leven in. Mijn statief en mijn toestel heb ik bijna altijd mee in mijn rugzak. Mijn vader was fotograaf, daardoor had ik al heel erg vroeg een goede camera binnen handbereik. In het begin klom ik gewoon graag op hoge gebouwen om van het uitzicht te genieten.

Op een gegeven moment vroeg ik me af: “Waarom neem ik geen fototoestel mee naar boven?” Zo begon het voor mij. Met het fototoestel van mijn vader kroop ik naar boven. Ik kreeg oog voor de mise-en-scène en fotografietechniek.

Al 28 jaar ben ik een fiere Brusselaar, ik hou oprecht veel van mijn stad. Ik geniet van de weidse uitzichten, de stad die onder mij krioelt. Auto’s die je daar boven amper nog hoort voorbijrazen, citylights die de stad kleuren, wolkentransformaties en veranderende luchten.

Ik wil mijn Brusselbeeld vastleggen en mijn passie delen met anderen. Daarvoor zijn de sociale media een goed kanaal. Ik geef toe dat ik mijn foto’s deel om mijn ego te strelen (lacht). Ondertussen heb ik wel wat volgers verzameld en zie ik regelmatig meldingen op mijn smartphone verschijnen.

Ik kan begrijpen dat sommige van mijn foto’s mensen duizelig maken. Wat ik doe, is niet altijd toegestaan. Als ik bewoners vraag om op hun dak te mogen klimmen, zijn ze vaak superenthousiast. Dan krijg je er een toffe babbel of zelfs een drankje bij. Als ik nieuwe mensen ontmoet, is één van mijn eerste vragen of ze ‘hoog’ wonen. Zo mocht ik al langsgaan bij de manager van mijn werk.

In het begin had ik wat hoogtevrees, maar gaandeweg raakte ik gewoon aan de soms duizelingwekkende dieptes. Ik respecteer mijn limieten en neem geen onnodige risico’s. Toch is het altijd weer een avontuur. Je maakt rare dingen mee. Zo was er de ontmoeting met een man die me aansprak op mijn eerste expo en me vertelde dat hij constant op zoek is naar adrenaline. Hij laat zich niet afschrikken door dieptes.

Ik heb met hem de lift naar de rooftop van de Up-sitetoren aan het kanaal genomen. Balancerend op een heel fijn boordje stapte hij de toren rond. Ik hield mijn adem in en vergat van de adrenalinestoot bijna de knop in te drukken. Hij bedankte me voor de ervaring. Ik bleef vol ongeloof achter. Zo’n gedrag wil ik echt niet aanmoedigen.

Ondertussen is het een beetje een jacht geworden naar de kick om op het dak van de hoogste gebouwen te geraken. Ik heb de afgelopen twee jaar wel wat torens beklommen in de hoofdstad, maar er staan er nog verschillende op mijn verlanglijstje. De Financietoren, de VRT-toren of het dak van The Hotel op de Waterloolaan. Ik ben altijd op zoek naar nieuwe uitzichten en originele invalshoeken.

Ook mijn reizen staan in functie van mijn passie. Ik bezocht Berlijn, Parijs, Milaan, Warschau en binnenkort trek ik naar New York, om de stad vanuit de hoogte te bewonderen. Ik heb contact met andere rooftop-fotografen. Onlangs mocht ik een project uitvoeren voor de MIVB naar aanleiding van de veertigste verjaardag. Zo kon ik ‘underground Brussel’ ontdekken.

Door op plekken te komen waar anderen niet komen, leer ik mijn stad weer een beetje beter kennen. Geen enkele andere sterveling is volgens mij zo enthousiast om achter de schermen een kijkje te nemen, maar mij geeft het heel veel energie. Of ik er ooit mijn job zou van willen maken? Neen, daarvoor doe ik mijn werk als jobconsulent te graag, ik zou het contact met de mensen missen.