Vraag me alstublieft niet om het te verklaren, want ik begrijp ik het zelf ook niet goed. Het is allemaal heel onschuldig begonnen, met een paar keer per week brood te bakken voor mijn huisgenoten.
Enfant terrible: Thomas Rapaille, biobakker
Tot die woensdag in mei. Ik stond voor de klas en kreeg een telefoontje. Het was de baas van la Boulangerie: hij wilde me dringend iets vragen, maar dat kon hij niet via de telefoon. Na de lessen ging ik er meteen naartoe. Ik stond op mijn benen te beven toen ik aankwam. Snel bleek dat hij me een job aanbood. Ik heb het schooljaar afgemaakt als leerkracht, en ben op 1 juli begonnen als bakker. Zonder diploma.
Ik kom uit een gezin van intellectuelen: mijn moeder is dokter, mijn vader bioloog. Ik was een stil en teruggetrokken kind dat graag las. Ik heb ook altijd een grote fascinatie gehad voor de wereld van ideeën en concepten. Zo ben ik na een jaartje wiskunde in de filosofie gerold en heb ik even gedoctoreerd op logica. Dat doctoraat heb ik nooit afgemaakt.
Door mijn toenmalige vriend kwam ik in Brussel wonen en ging ik aan het werk als leraar Frans en moraal in het secundair onderwijs. Ik hield wel van lesgeven, al was het lang niet altijd simpel. Ik raakte nooit vastbenoemd, wat na een tijdje behoorlijk ging knagen. Maar het meest van al raakte ik gaandeweg gedesillusioneerd in ons neoliberaal geïnspireerd onderwijssysteem. De grote kentering kwam er toen ik even in het lager onderwijs zedenleer gaf. De natuurlijke nieuwsgierigheid van die jonge kinderen in contrast met de laksheid en onverschilligheid van de meeste adolescenten, dat was een schok. Wij maken die jongeren zo, door hen in een veel te passieve rol te duwen, in lelijke gebouwen, en hen zo gaandeweg compleet te demotiveren. Na zeven jaar lesgeven hield ik het onderwijs voor bekeken.
Daar heb ik geen spijt van, al moet ik nu elke dag om 5 uur opstaan (lacht). Wat me sterk bevalt aan het bakkersleven is dat het een heel tactiele, bijna sensuele stiel is. Je leert te denken met je handen. Door dezelfde handelingen te herhalen bouw je een expertise van het deeg op. Gaandeweg leer je ook dat je niet te veel mag doen, een brood bakt voor een deel zichzelf. De tijd en temperatuur maken dat het gaat rijzen, dat het brood ook een mooie kleur en geur krijgt… Pure magie.
In mijn beslissing om niet naar Rouen te gaan en hier te komen werken, heeft Brussel ook een rol gespeeld, vast en zeker. Het is een stad waar de contrasten - soms in een en dezelfde straat - op scherp staan, en het is net dat wat je zo wakker houdt. Tegelijk heb je hier heel wat mensen die van onderuit verbindingen proberen te maken - denk maar aan de Zinneke Parade. Dat vind ik heel hoopgevend. En ja, er is hier natuurlijk ook een rijk aanbod van allerlei verleidingen (glimlacht).
Lees meer over: Samenleving
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.