Vluchteling N.V.: het eerste Iraakse restaurant van Brussel

Alsaqqar Salam en Athir Gahlib vluchtten voor de oorlog in Irak. In Brussel startten ze zonet het eerste Iraakse restaurant, mét traditionele klei-oven.

“Masgouf Baghdad”, leest het bord van een restaurant in de Zwaluwenstraat, een smal zijstraatje gekneld tussen de Lakensestraat en de Emile Jacqmainlaan. Vlak in het centrum van de stad zie je natuurlijk wel meer zo'n borden, met Arabische onderschriften en een druk gekwetter dat al van ver in de straat weerklinkt. Toch is dit bord uniek. Het eerste in zijn soort, kan je wel zeggen. Masouf Baghdad is namelijk het eerste Irakese restaurant in Brussel.

“Er zijn niet zoveel Irakezen in Brussel. Wanneer Irakezen naar België komen, trekken ze vaak naar Antwerpen”, vertellen uitbaters Alsaqqar Salam en Athir Gahlib. “Dus zagen we onze kans om het gat in de markt op te vullen”, knipoogt Salam.

Aanschuiven aan het gemeentehuis
Het hele gesprek zal voornamelijk via Salam verlopen. Hij tolkt in behoorlijk vlekkeloos Engels voor zijn Irakese zakenpartner. De twee zijn al jarenlang beste vrienden en groeiden samen op in Baghdad. Gahlib ontvluchtte Irak al in 2008, lang na de invasie door de Amerikanen maar midden in de burgeroorlogen die zich tot vandaag manifesteren. Hij woonde tot een half jaar geleden in Zweden. Toen zijn beste vriend Salam vorig jaar als erkend vluchteling in Brussel belandde, trok ook Gahlib naar hier met het idee om een restaurant te beginnen. Gahlib zou instaan voor de keuken, Salam gebruikte zijn talenkennis om de administratie in orde te brengen.

“Het was een hele onderneming”, zucht Salam. “Een geschikte locatie vinden hier in Brussel is al niet gemakkelijk. Ik woon hier ondertussen een jaar, in Schaarbeek, en ik had wel al gehoord van de beruchte Belgische administratiewinkel. Maar dat je hier om 5 uur 's morgens uit je bed moet om te gaan aanschuiven aan het gemeentehuis, dat had ik toch niet verwacht”, lacht hij. “Dat heb ik nergens anders meegemaakt, ook niet in Irak!”

Traditionele klei-oven
Eenmaal de twee een geschikt pand hadden gevonden, begonnen de materiële voorbereidingen. “We hebben heel wat werk gestoken in de decoratie. We zijn geen ordinaire kebabzaak. Maar het moeilijkste was toch om het geschikte keukenapparatuur te vinden. We willen alleen maar werken met de authentieke Irakese technieken.” Daarvoor reed het duo zelfs helemaal naar Londen, waar ze een Pakistaan hadden gevonden die voor hen een modernere versie van de traditionele Irakese klei-oven kon bouwen.

Ondertussen is het restaurant tien dagen open, amper een half jaar nadat Gahlib Zweden voor België verruilde en zijn vriend Salam overtuigde om samen een restaurant te openen. “Elk begin is moeilijk, dat is overal zo. Het vraagt veel investeringen en moeite, maar we zijn zo enorm blij met het restaurant”, glundert Salam. Dat is er ook aan te merken. Ondergetekende krijgt gang na gang voorgeschoteld, alles moet geproefd worden. Van de rekening te betalen is er achteraf geen sprake. “We zijn België zo dankbaar. Iedereen is zo vriendelijk en behulpzaam. We voelen ons allebei nu al helemaal thuis in Brussel”, herhaalt Salam ettelijke keren.

Duvel en Chimay
Toch zijn er elementen van het thuisland die het ondernemende duo wel mist. Op de eerste plaats hun families. Wanneer het restaurant op volle toeren draait, hopen ze beiden hun families naar Brussel te kunnen halen. Salam mist ook het platteland. “In Irak had ik een enorme tuin, met heel veel dieren. Het was echt een kleine boerderij. Hier in Brussel heb je dat niet.”

“Gelukkig maken de Belgische chocolade, de mossels en het lekkere bier veel goed”, lachen ze in koor. Gevraagd naar hun voorkeur, zegt het duo vooral de zwaardere bieren zoals Duvel en Chimay te smaken. “Maar je mag je er niet aan mispakken! Na 2 of 3 voelen we ons al behoorlijk licht in ons hoofd”, schateren ze het uit.

Op Wereldvluchtelingendag serveert BRUZZ u de driedelige portretreeks 'Vluchteling N.V.', waarbij enkele ondernemende vluchtelingen in Brussel hun verhaal vertellen. Het zijn mensen die hun status als hulpbehoevende ontgroeid zijn. Niet als vluchteling, maar als zelfstandige denkers en doeners kijken ze vooruit en bouwen ze hier een leven op. Door gewapende conflicten en vervolgingen waren vorig jaar wereldwijd 65 miljoen mensen op de vlucht, een record, blijkt uit cijfers van de VN.