‘Weinig anders dan Brussel dat een tattoo verdiende’

In het zomerse straatbeeld, met ontblote armen en benen vallen ze extra op: tattoos. Getatoeëerde lijven zijn al lang niet meer het privilege van een kleine groep ‘durvers’. En wie goed kijkt, spot weleens bijzondere exemplaren. Van mythologische figuren tot Manneken Pis. Ja, zelfs de stad is voor sommige bewoners een waardige inspiratiebron. Brussels forever.

Fred De Keersmaecker

“Manneken Pis was de eerste Brussel-tattoo die een plaats op mijn lijf kreeg. Niet de allereerste, dat was zo’n typisch zonnetje, maar voor je het weet, sta je vol. Het is een dure verslaving, ik ben ondertussen 3.000 euro aan tattoos waard, maar er bestaan ongezondere dingen om verslaafd aan te geraken.”

In een hyperrealistische stijl vloeien het stadhuis, de basiliek van Koekelberg, het Atomium, de heilige ‘Sint-Guido’, de Brusselse iris, het logo van RSCA, zijn geliefde voetbalclub en zelfs de Brusselse kasseien in elkaar over op zijn armen. Vanzelfsprekend was een Brusselse tatoeëerder de uitverkorene die die iconische beelden op zijn lichaam mocht vereeuwigen. “We zijn na al die jaren en ontelbare, soms pijnlijke, tattoo-uren, vrienden geworden. We drinken ondertussen weleens een pintje samen. Ik vertrouw hem volledig.”

De Keersmaeckers lichaam is een continu evoluerende collage van al zijn liefdes: Vespa, Brussel en niet te vergeten Camille, zijn dochter. Het volgende exemplaar wordt de skyline van Brussel by night als referentie aan het nachtleven. Het belooft een prachtig tafereeltje te worden. “Ook al zijn tatoeages vandaag erg mainstream geworden, toch krijg ik aan de schoolpoort soms een scheve blik toegeworpen of zie ik mensen me beoordelen. Het is niet omdat mijn beide armen vol tekeningen staan dat ik een minder goeie papa ben.”

Op Brusselse events wordt hij steevast aangesproken en zijn de reacties lovend. “Of die keer toen een man mij in het zwembad onder de douche aansprak: ‘U gaan ze altijd meteen terugvinden,’” lacht de acteur van het Brussels Volkstejoêter. Een trotser wandelend uithangbord voor Brussel is moeilijk te vinden.

Agnese Gaudioso

Wanneer ze haar trui aan heeft, suggereert de prominente schedel met een alziend oog op haar linkerhand dat er meer verstopt zit onder het textiel. En ja, als ze de armen ontbloot, komen kleine onsamenhangende tekeningen tevoorschijn: een kies, bloemen, een schedel, een vos of een spirituele engel. Sommige verwijzen naar een emotionele liefdeshistorie, andere zijn als grap bedoeld, zoals het zoutvat, dat verwijst naar het gezegde dat je ongeluk krijgt als je zout verspilt.

“Ik heb van enkele exemplaren spijt. Als tattooartiest begin je te oefenen op je eigen lichaam en soms mislukt er iets. Ik heb geen speciale grafische opleiding gevolgd, ik ben autodidact. Dat verklaart de verscheidenheid aan stijlen op mijn lichaam. Ik heb me al vaak afgevraagd waar mijn tattoos zullen eindigen. Op mijn gezicht? Iets heel kleins misschien, maar veel verder mag het niet gaan,” vertelt Gaudioso.

“Mijn dochter is erg aangetrokken door de tekeningen, vooral de vos aan mijn sleutelbeen vindt ze heel fijn. Ook de vlinders en de gekleurde feniks, de mythologische vogel die staat voor wedergeboorte, op mijn zij intrigeren haar. Ik ben bijna een wandelend verhaal voor haar. Kindvriendelijk toch die tatoeages?” lacht ze.

Aan elke tattoo hangt een emotie vast. “Voor een tattoo moet je iets overwinnen en dat vind ik net zo interessant. Het onderwerp van de tekening wordt dan bijna bijzaak. Een tattoo is pure emotie,” vertelt de Italiaanse liefdevol.

Maarten Kayaert

Dat de stad de hoofdrol zou spelen, was vrij snel duidelijk. Brusselaars zullen in de lijnen op de binnenkant van zijn bovenarm de vijfhoek herkennen, al is het door de contouren van een fietstandwiel niet in één oogopslag zichtbaar. “Ik ben hier geboren en als het van mij af hangt, blijf ik hier de rest van mijn leven. In deze tatoeage komen de twee belangrijkste thema’s - fietsen en Brussel - uit mijn leven samen. Weinig anders verdiende een tattoo en dit ontwerp was subtiel genoeg. Ik wil me vooral niet profileren als dé tattoomens,” vertelt Kayaert. Na de keuze voor onderwerp en ontwerp, dook het volgende dilemma op. “Waar op mijn lichaam? Liever een plek waar ik het nog zou kunnen verstoppen mocht dat nodig zijn, voor het werk bijvoorbeeld. Er zijn immers nog altijd mensen met vooroordelen over tattoos. Zo’n hoog rock-’n-rollgehalte heb ik ook niet (lacht).”

“De laatste stap was de zoektocht, als groentje in deze wereld, naar een tatoeëerder. Ik wist niet goed hoe daaraan te beginnen. Gelukkig maakten vrienden met tattoos mij wat wegwijs. Dat het proces zo lang duurde en dat elke stap me verplichtte om na te denken over mijn beslissing, was voor mij de bevestiging dat ik honderd procent achter mijn idee bleef staan.”

“De meeste reacties zijn positief. Mijn vriendin vond hem aanvankelijk te groot, maar ze heeft er zich mee verzoend. Er wordt ook wel gezegd, als je er één hebt gezet, krijg je snel zin in een tweede. Je verandert iets aan je lichaam en dan staat hij ineens op je lijf en voel je je helemaal niet ‘anders’. Dan blijkt de stap naar een tweede exemplaar plots veel kleiner.”