Edito: 22/03

Vandaag woensdag 22 maart is een dag van sereniteit. Hoogwaardigheidsbekleders zullen van Zaventem naar Maalbeek trekken voor een dubbele herdenking.

Het zijn schokkende verhalen die niemand onberoerd laten. Het leed is ontastbaar. Het doet de vele analyses over de impact van de aanslagen op onze samenleving, op Brussel, in het niets verdwijnen. Het is waar: ook Brussel houdt littekens over aan 22/03. Maar daar zitten we in het schema van het zoeken naar oplossingen. Voor de nabestaanden en slachtoffers is er geen oplossing. Het leven zal nooit meer zijn zoals voorheen.

Zo ook voor Mohamed El Bachiri, die zijn geliefde verloor in de aanslagen: Loubna Lafquiri, de goedlachse en energieke turnjuf die lesgaf in in Schaarbeek. Voor Mohamed El Bachiri en zijn drie kinderen is het leven na de aanslagen zwaar om dragen. Heel zwaar.

En toch heeft Mohamed El Bachiri ergens een uitweg gevonden. Het is de jihad van de liefde. Jihad is kracht, niet de oorlog zoals wij ze meestal begrijpen. El Bachiri impressioneert. Hij is twee keer slachtoffer. Als mens, en als moslim. Voor hem is het gesprek, de dialoog de enige manier om uit deze ellende te raken. Als hij dat zegt, is dat nooit gratuit. Zijn woorden zijn onderbouwd, telkens weer met andere voorbeelden. Met verwijzingen naar Allah, Homeros en Averroes.

De dialoog is ook de rode draad in deze krant die Mohamed El Bachiri als gasthoofdredacteur mee heeft gemaakt. We dringen door in het hart van Molenbeek. Praten met mensen die, wij ook bij Bruzz, misschien soms te weinig aan het woord laten. Niet voor een zoetsappig verhaal over de weldaden van de multiculturele samenleving. Wat fout loopt, moet gezegd. Er zijn geen taboes. Maar voor een verhaal waarbij er licht is aan het einde van de tunnel. Dat is het enige mogelijke verhaal.