Edito: Angel

Het is al lang de bon ton in Vlaanderen om meewarig te doen over het Brussels Gewest. Vandaag is Brussel écht kop van jut.

De Brusselse geluidsnormen voor dag- en nachtvluchten kunnen er op nul begrip rekenen. Politiek zit het dossier muurvast. Economisch Vlaanderen schreeuwt moord en brand. De toekomst van de luchthaven staat op het spel. Voor Brussel is het klaar: de leefbaarheid en de nachtrust van de Brusselaar staan voorop.

Het is een hardnekkige gewoonte in de Belgische politiek: om de zoveel tijd komt het luchthavendossier naar boven drijven, en telkens weer raken de debatten na verloop van tijd verhit. De discussies eindigen geheid in een dovemansgesprek.

De vraag is nochtans simpel: moet de economie zich aanpassen aan de mens, of de mens aan de economie?

Een eensluidend antwoord is niet evident. De waarheid ligt in het midden en dat beseffen zowel Brussel, Vlaanderen als de federale regering. Waarmee dan weer niet gezegd is dat een compromis binnen handbereik ligt.
Toch wordt het debat niet altijd even eerlijk gevoerd. Brussel-bashing is een al te makkelijk tijdverdrijf geworden. Zeker in dit dossier.

De federale regering weet al lang dat Brussel zinnens was de tolerantiedrempel op de geluidsnormen te laten varen. Die zijn overigens al zeventien jaar oud.
De dreiging van lowcostmaatschappijen en cargobedrijven om de luchthaven te verlaten kan tot nu toe ook met een korrel zout worden genomen. Lowcostmaatschappijen bouwen hun activiteiten inderdaad af op Zaventem, maar eerder door de moordende concurrentie, dan wegens de geluidsnormen, zo bericht ‘De Tijd’ nog deze week.

Als het over economie gaat, gaat het ook over geld. De luchthaven van Zaventem staat nu op een belangrijk keerpunt. Ze heeft de ambitie om een internationale luchthaven te worden, maar dreigt mogelijk een regionale luchthaven te blijven. Dat is de keuze waar we nu voor staan.
Daarbij mag ook aangestipt worden dat de luchthaven voor zeventig procent in handen is van privéaandeelhouders. Hoe meer vluchten en passagiers, hoe lucratiever voor de aandeelhouder. In die optiek handelt de Brusselse regering legitiem als ze ook de gezondheid van haar inwoners wil vrijwaren. De Grondwet heeft haar daarvoor de instrumenten gegeven. Reguleren is geen zonde.

De discussie over leefbaarheid en economie is geen Brussels verhaal alleen. Alle Europese steden worstelen ermee. Laat dat een goed uitgangspunt zijn om aan tafel te zitten en een compromis uit te werken, waar aan beide kanten van de tafel winnaars en verliezers zullen zijn, maar waarbij de angel eens en voor altijd uit de voet is. Als premier Michel daarin slaagt, kan hij een plaats verdienen in het kleine kransje staatsmannen die dit land gekend heeft.