Edito: Een harde noot

Het zijn verwarrende tijden. Terroristische aanslagen in het westen beginnen zo gewoon te worden, dat we bij elke aanslag al vergeten zijn waar de vorige ook alweer plaatsgreep. De plaats van de religie in onze samenleving is intussen talk of the town. Het samenleven zelf staat ter discussie.

Dat doet ons vergeten dat er in de hoofdstad van ons landje een minstens even prangende kwestie aan de orde is. Negentigduizend Brusselaars hebben geen baan. We zijn het zo gewoon, dat we de schouders ophalen.

Toegegeven, deze Brusselse regering kan enkele mooie successen voorleggen. De jeugdwerkloosheid daalt maand na maand. Er waait een nieuwe wind bij Actiris en op het kabinet van Werk. Dat lijkt vruchten af te werpen.

Of het een structurele daling is, is nog maar de vraag. In een dossier in dit magazine blijkt dat de daling van de jeugdwerkloosheid en de bijhorende hoera-berichten heel wat nuance behoeven.

Het is waar dat de voorbije vier jaar het aantal jongeren met een werkloosheidsuitkering daalt, en dat de steunmaatregelen van de Brusselse regering daar mee te maken hebben.

Maar over de lange termijn bekeken ziet het plaatje er minder rooskleurig uit. Er zijn vandaag een pak minder jongeren aan de slag dan tien jaar geleden. Dat komt deels omdat jongeren langer studeren, wat op zich goed nieuws kan betekenen, maar tegelijk zijn er meer en meer jongeren die aankloppen bij het OCMW.

Om de voornaamste drempels op de arbeidsmarkt weg te werken, is er nog veel werk aan de winkel.

Er is de discriminatie waardoor zelfs hooggeschoolde jongeren met een vreemde naam heel moeilijk aan de bak geraken. Een interim-consulente getuigt in ons dossier dat sommige (Waalse) werkgevers zelfs vragen om geen Brusselaars tout court te sturen.

Er moet ook dringend iets gebeuren aan de erkenning van buitenlandse diploma’s. Nieuwkomers boordevol talent komen terecht in onderbetaalde en demotiverende jobs. Als ze al werk vinden.

Het grootste probleem blijft de schooluitval. Met ongekwalificeerde jongeren bouw je geen performante arbeidsmarkt.

De Franse gemeenschap heeft dat ergens wel begrepen en werkt momenteel hard aan Pacte d’Excellence met een brede eerste graad als speerpunt. Op de uitwerking is het nog wachten en het zal nog jaren duren voor de eerste effecten duidelijk zijn.

We mogen niet verwachten dat de overheid in een vingerknip het tij kan keren – daarvoor hangt ze te veel af van macro-economische factoren. Maar ze mag de aandacht niet laten verslappen. Op een bepaald moment zal het Brussels Gewest immers rekenschap moeten afleggen voor zijn beleid. Brussel kreeg heel wat instrumenten in handen om de problemen op de arbeidsmarkt te lijf te gaan en een flinke som extra geld. Het kan niet anders dan daar optimaal gebruik van maken.