Edito: Sof

Minister-president Rudi Vervoort (PS) is er bij het begin van het parlementair jaar in geslaagd om de aandacht naar zich toe te trekken.
Hij lanceerde in Le Soir enkele boude voorstellen voor de hervorming van de Brusselse instellingen. Werkt altijd. Politieke opponenten kunnen niet achterblijven en voeren hun nummertje op. Ook nu. Iedereen tevreden.

Vervoort vertelde er slechts en sourdine bij dat zijn voorstellen een tweederdemeerderheid behoeven in het federaal parlement, waar de PS in de oppositie zit. De kans dat zijn voorstel nog maar besproken wordt, is nihil.
Vervoort kreeg een dag later applaus van Laurette Onkelinx, maar de ‘straffe’ uitspraken waren niet meer dan een sof. Ze vallen onder de categorie profileringsdrang, die, zo zou men kunnen denken, het gebrek aan daadkracht moet verhullen van het eigen regeerwerk. De openingszitting van het Brussels parlement zelf was er alvast één in mineur.

Als we dan toch de communautaire boodschap van Vervoort tegen het licht houden, zien we aan de ene kant een voorstel dat aan Vlaamse verzuchtingen tegemoetkomt. Vervoort stelt voor om parlement en gemeenteraad af te slanken en raakt daarbij niet aan belangrijke verworvenheden van de Nederlandstalige minderheid in dit stadsgewest: de gewaarborgde vertegenwoordiging in het parlement en de dubbele meerderheid in de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie.

Maar er zit ook een flinke angel aan. Vervoort wil tweetalige lijsten voor de gewestverkiezingen. Op zich valt daar iets voor te zeggen. Wie een Brussels beleid wil voeren, doet dat best wars van taalregimes.
Alleen heeft politiek ook met macht te maken. En dan is het onmiskenbaar zo dat de invoering van tweetalige lijsten een substantieel machtverlies voor de Nederlandstaligen inhoudt.

Het volstaat om naar het recente verleden te kijken. Alleen Groen en PVDA zijn erin geslaagd om bij de laatste federale verkiezingen een tweetalige lijst te maken. Open VLD, SP.A, CD&V en N-VA moesten node met een minilijstje aan een kamikazeopdracht beginnen. Zonder succes.
Als Nederlandstaligen ooit zomaar met tweetalige lijsten akkoord zouden gaan, quod non, dan zijn ze veroordeeld om de rol van lakei te spelen. Dan zijn ze à la merci van de Franstalige partijhoofdkwartieren. Dan hebben de Vlamingen op termijn niets meer in de pap te brokkelen in hun eigen hoofdstad.