Edito: Vlot verkeer

Het is ook nooit goed. Maakt de Brusselse regering nu eindelijk werk van overstapparkings – er zijn op de lange termijn 25.000 plaatsen gepland, dan schiet de stedelijke denktank Arau de plannen in een omstandige nota af.

De argumenten van Arau zijn niet helemaal onzinnig: overstapparkings zorgen voor méér autoverkeer niet voor minder, ze zijn duur, ze stimuleren de stadsvlucht en de urban sprawl: de uitdeining van de stad. En bovendien worden ze vaak oneigenlijk gebruikt.
Een reportage wat verder in deze krant lijkt Arau op dat laatste punt alvast gelijk te geven: de overstapparking aan Coovi in Anderlecht is nog maar enkele weken met slagbomen uitgerust, of ze zijn al gevandaliseerd. Het blijkt ook erg moeilijk om de parking voor te behouden voor het échte woon-werkverkeer.

Hoe valabel de argumenten van Arau ook zijn, de denktank verliest het grotere verhaal uit het oog. Brussel wil minder autopendelverkeer en dat niet alleen om het de stadsbewoner aangenamer te maken. De Europese Commissie, die zelf in Brussel is gevestigd, maant haar daar ook toe aan. Meer nog: de EU begint zo langzamerhand haar geduld te verliezen.

Overstapparkings zijn dan wél een uitstekende manier om snel de pendelaars op het openbaar vervoer te krijgen. Het beste bewijs is dat er vandaag al dagelijks tienduizenden pendelaars hun auto’s aan stations parkeren, om vervolgens de trein, tram of metro te nemen.
De enige voorwaarde is dat de parkings vóór de filegevoelige knooppunten komen te liggen, en niet erachter.

Brussel schroeft langzaam maar gestaag de invalswegen naar de hoofdstad beetje bij beetje dicht om meer ruimte te laten voor openbaar vervoer en fiets. Dat gaat niet ongemerkt voorbij, zo mag blijken uit reacties van mobiliteitsorganisaties, werkgeversorganisaties en oppositiepartijen.
Dat kan alleen op een geloofwaardige manier, als Brussel alternatieven aanbiedt. Dat wil zeggen: een stevig openbaar vervoer, goede fietsinfrastructuur, maar dus ook park and rides. Dat leidt meteen tot vlot verkeer voor wie toch met de auto in het centrum van Brussel moet zijn.

Brussel aan de Brusselaars, of: wie hier werkt, moet hier maar komen wonen, is misschien een prikkelende gedachte, maar gaat volledig voorbij aan de realiteit. Het economisch weefsel in de stad bestaat voor een heel groot deel bij gratie van de bewoners uit de rand en verder, en vrijheid van woonst staat buiten kijf. Daar is geen ontkomen aan, nu niet, maar ook niet in de verre toekomst.

De vraag is dus niet of de pendelparkings er moeten komen, maar wanneer ze er eindelijk zullen zijn.