Enfant terrible: Annelies Bruneel

Als klein meisje in de kleerkast van mijn mama neuzen, dat was echt onweerstaanbaar. Ik vond het leuk om in haar trouwoutfit te paraderen”

Druk vooral niet de stempel van ‘modeontwerpster’ op mijn hoofd. Ik maak kledij op maat, ik luister daarbij heel erg naar wie er voor mij zit. Het eerste contact met de klant is hier in mijn living met een thee of een koffie erbij en dan probeer ik die persoon te doorgronden. In mijn ogen maak ik eerder omhulsels voor persoonlijkheden. Het ontwerpproces doorlopen we samen. Als je iets laat maken dat helemaal bij je past, kan je dat stuk tien jaar dragen, daar geloof ik heel sterk in. Goeie basics zijn echt onontbeerlijk. Mijn theorie is dat je je duurste stuks het vaakst moet aantrekken. Daarom past haute couture zo goed in je dagelijkse kledingkast.

Zelf koop ik alleen tweedehands. Of ik maak het zelf natuurlijk. Dat duurzame en ecologische aspect zit er van jongs af aan in. Oog voor kwaliteit hebben ze me met de paplepel ingegeven. Ik mocht van mijn mama nooit synthetische dingen dragen. Als puber was dat soms lastig, want je wil weleens iets ‘hips’ dragen.

Als klein meisje in de kleerkast van mijn mama neuzen, dat was echt onweerstaanbaar. Ik vond het leuk om aan die stoffen te voelen, om in haar trouwoutfit te paraderen. Op mijn twaalfde kreeg ik nieuwe gordijnen. Ik was supergelukkig, want zo kon ik iets met die oude exemplaren doen. Met een nietjesmachine ging ik aan de slag en mijn eerste broek was geboren. Met restjes stof en kledij uit de kringloopwinkel creëerde ik de meest waanzinnige dingen. Ik ben op dat vlak een autodidact. In de tekenschool maakte ik een eindwerk rond dans in combinatie met kostuum. De keuze om voor een creatieve richting te kiezen lag voor de hand.

Ik zat heel vaak in de modebibliotheek historische patronen te ontcijferen. Ik vond Dior-jassen in de kringloopwinkel die ik helemaal ontrafelde om te kijken hoe die in elkaar zitten. Op een heel technische manier was ik bezig met stof en kledij. Sinds het middelbaar droeg ik mijn eigen kledij en begon ik stilaan ook kledij te maken op bestelling. Ik heb altijd mijn eigen wil doorgedreven. In onze familie balanceren we allemaal op de grens van koppigheid en goed weten wat je wil, vrees ik (lacht).

Voor mij was het heel logisch om aan de slag te gaan met tweedehandskledij in plaats van alles gloednieuw in populaire winkelketens te kopen. Ik merk een evolutie in de benadering tegenover slow fashion. Er sijpelt stilaan een mentaliteitsverandering door bij de consument. Mensen zijn wat meer mee in het verhaal dat ze niet altijd iets nieuws moeten kopen, maar met een modewereld die je steeds wil verleiden is het niet gemakkelijk om te weerstaan aan al dat nieuws. Wees tijdelijk met dingen die tijdelijk zijn zoals een kapsel, maar wees duurzaam met dingen die duurzaam zijn zoals kledij.

Dagelijkse haute couture is heel erg fijn om te maken, maar als je duurzaam wil ontwerpen moet je frullen en speciallekes achterwege laten. Daarom begon ik met trouwkledij op maat te ontwerpen. Bij mij kan werkelijk alles en moet het niet absoluut in het wit. De jurk na het feest laten inkorten en kleuren zit ook in de prijs. Of ik maak er twee aparte stukken van, zodat de bruid het later nog afzonderlijk kan dragen. Elk detail kan besproken worden. Ik maak alles zelf. Dat begint met een idee, dan patronen tekenen, stof uitzoeken, alles in elkaar steken, zelfs tot knoopsgaten met de hand maken. Het is een proces van vier tot zes maanden. De bruid komt zeker vijf keer passen.

Ik werk graag met pure diepe kleuren, ik vergelijk het met de kleuren die de Vlaamse primitieven gebruiken. En ja, ook werk ik alleen met natuurlijke materialen. Katoen, zijde, linnen en wol zijn mijn favorieten. Het linnen is zelfs helemaal Belgisch. Hier geen bridezilla’s over de vloer, maar mensen die durven te kiezen voor iets anders.

Annelies Bruneel studderde textielontwerp, theaterkostuum en scenografie. In haar Brussels atelier maakt ze kledij volledig op maat én met de hand gemaakt. www.anneliesbruneel.com