Eriksson Delcroix: 'Wij zijn geen countryact'

"Het mooiste countrykoppel uit Vlaanderen," werden ze gedoopt nadat The broken circle breakdown ons gezamenlijk overstag had doen gaan voor country en bluegrass. Met For ever hebben Bjorn Eriksson, die instond voor de muziek van die succesfilm, en Nathalie Delcroix nu een bloedmooie soundtrack gemaakt bij hun eigen leven.

Nee, die Oscar voor beste buitenlandse film hebben Felix Van Groeningen en co niet gewonnen. Het zal ons worst wezen, want een mooie film is een mooie film, en een mooie soundtrack is een mooie soundtrack. Nadat country hier al stilletjes wat harten week had gemaakt de voorbije jaren – onder meer door Wim Opbrouck en Els Dottermans, de Country Ladies en O brother, where art thou? – werd het Amerikaanse muziekgenre, dat vroeger gemakshalve werd weggezet als verfoeilijk voer voor rednecks, volmondig omarmd door een breed publiek.

Laïs-zangeres Nathalie Delcroix en gitarist Bjorn Eriksson (ex-Zita Swoon, Maxon Blewitt) kenden allang de kracht van deze white man's blues, met zijn intense instrumentatie en warmhartige harmonieën. In 2007 debuteerden beiden als The Partchesz en maakten een countryplaat zonder banjo's en steelguitars, maar met elektronica en van de pot gerukte found sounds. Die paardjes staan ondertussen op stal, en Eriksson en Delcroix doen het nu zonder hun voornamen, en zonder de opzichtige elektronische frullen.

Maar country pur sang is het ook weer niet, zo eigenwijs zijn ze wel. "Wij luisteren ook naar pakweg Duitse new wave," verduidelijkt Bjorn Eriksson, die alweer een van zijn mooie countryhemden draagt. "Country is een raakvlak omdat het heel leuk is om samen te zingen. Maar als je dat begint te creëren, sluipt er van alles in." "The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band en de Country Ladies, dat zijn covers, en dat is super," zegt Nathalie Delcroix. "Maar het voelt toch meer aan als een project. For ever is echt de plaat van Bjorn en mij, die liedjes, dat zijn wij."

Afgezien van instrumentale tracks als 'Snakes' en zijn psychedelische broertje 'Riding on a snake with a bottle of tequila in my hand', zijn dit toch vooral mooie countrysongs, zoals 'I'm leaving'.
bjorn Eriksson: Dat is een cover van Elvis, een nummer dat ik heb leren kennen via Helmut Lotti. Hij blijft de Elvis-kenner, hé. Het is bijna een popnummer, met een klein beetje sixtiesgrandeur. Een deel van mij houdt van songs, maar een ander deel wil voortdurend experimenteren. Op mijn zestiende had ik een bluegrassband met mijn vader. Wij speelden hoofdzakelijk instrumentale muziek, dat is een wereld die ik goed ken. Bluegrass is heel open, een vertrekpunt voor veel stijlen. Na de eerste golf bluegrassmuziek in de jaren 1940 kwamen er in de jaren 1960 muzikanten die het palet verbreedden, zoals The Kentucky Colonels, met de betreurde gitarist Roland en Clarence White, mijn grote held. In de jaren 1970 werd het nog weirder, onder meer dankzij Tony Trischka. Bluegrass is al heel vrije muziek, zij gingen daar heel ver in. Daar wilde ik ook naartoe.
Die sample van 'Tequila' in 'Riding on a snake' is een knipoog naar mijn eerste optreden met mijn vader, begin jaren 1990. Dat is toen een beetje uit de hand gelopen, met dank aan die drank. (Lacht)

Jij kreeg de liefde voor die muziek mee van jouw vader, Karl Eriksson, die ook in The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band speelt. Vanwaar kwam dat bij jou, Nathalie?
Nathalie Delcroix: Mijn vader had wel wat Dolly Parton-platen, maar via een vriend was ik geïnteresseerd geraakt in rockabilly. Van daaruit was de stap naar Hank Williams en co klein en zo ben ik aan country verslingerd geraakt. Toen ik hoorde dat de gitarist van Zita Swoon heel erg met country en bluegrass bezig was, vond ik dat verrassend en intrigerend. (Glimlacht naar Bjorn) En gedurfd, want toen was dat helemaal niet hip.

In 'The sound of you' zingen jullie over jullie eerste ontmoeting.
Eriksson: Ja, we verwijzen naar 'Love hurts', hoe magisch het was om dat duet van Gram Parsons en Emmylou Harris samen te zingen. 'The sound of you' is ook een van de eerste nummers die we voor For ever geschreven hebben.
Delcroix: Het heeft wel even geduurd voor Bjorn mij voor zich had gewonnen, hij heeft er een paar jaar voor moeten vechten. (Lacht) Dat hoor je in de muziek.

Zijn de mensen jullie anders gaan zien nadat jullie als hét countrykoppel van Vlaanderen naar voor werden geschoven in de media?
Bjorn Eriksson: Ik denk dat er wel mensen zijn die Didier en Elise (Johan Heldenbergh en Veerle Baetens in de film, tz) op ons projecteren. Felix (Van Groeningen) had wat research gedaan voor hij mij contacteerde. Hij had wat YouTube-filmpjes gezien en zag in ons een stukje van zijn koppel, heeft hij verteld. De repetities vonden ook plaats in een tuin met kippen en een caravan. Het klopte allemaal.

Jullie wonen en werken op dezelfde plek, in Kalmthout. Is dat handig of slopend?
Delcroix: We zaten heel kort op elkaar, ja. Met nog een baby ertussen. Dat was een heel intense, maar ook magische periode.
Eriksson: Sinds we uit Antwerpen zijn weggetrokken, ben ik veel rustiger geworden. Ik ben een stadskind, maar ik werd er nors en moe van de drukte. Nu vind ik het leuk om mijn eigen stad te ontdekken als toerist. Zo leer je opnieuw kijken.
Delcroix: Ik dacht dat ik zenuwachtig zou worden van de rust op de buiten. Maar de ruimte die je hier hebt, is ongelofelijk. We wonen vlak bij de heide. Mijn vader was vroeger wielrenner, hij is nog knecht van Eddy Merckx geweest, maar daarna is hij er natuurbeheerder geworden. Mijn broer is dat nu ook. Ik ken de heide vanbuiten.

Een van de songs heet 'Nashville Tennessee'. Een droombestemming?
Delcroix: In een ander leven...
Eriksson: (Onderbreekt) ... nee, niet in een ander leven. Dat is iets wat nog kan komen.Delcroix: Echt?
Eriksson: Het is een mythische plek, maar de stad zelf is een beetje een gedrocht. Je moet een local kennen om er de leuke plekken te ontdekken en de tourist traps te omzeilen. Daar gaat dat liedje over. Ik ben er een keer geweest, vijftien jaar geleden, om een gitaar te kopen. Ik heb een tante in New York, en van daaruit heb ik een vliegtuig genomen. Ik zou er een paar dagen blijven, maar ik was zo ongeduldig dat ik meteen bij Gruhn Guitars ben binnengewandeld, een halfuur voor sluitingstijd. Meer had ik niet nodig om een dobro te kiezen uit een muur met vijftig gitaren. (Lacht) Een instrument uit 1934. Zijn klankkleur hoor je ook goed op For ever.
Delcroix: Dat is het mooie aan onze muziek, er zitten echte verhalen in. Wij zijn geen act.

---------------------------------------------

LIEFDE NA DE DOOD

"Eerst ging die motorfoto de albumhoes worden," zegt Bjorn Eriksson. "Ik had die plaat van Jesse Colin Young ooit op de kop getikt in een tweedehandswinkel in New Orleans, waar we met Zita Swoon I paint pictures on a wedding dress aan het opnemen waren. Dat beeld drukt exact uit wat Nathalie en ik beleven, het samen onderweg zijn, het avontuur. Wij hebben die foto overgedaan met fotografe Natalie Wynants. Maar het label vond uiteindelijk mijn tekeningen leuker, en dus heb ik snel snel wat bij elkaar gekleurd. Ik teken graag skeletten, ze drukken dat eeuwige uit van For ever. Zelfs na de dood zal onze liefde niet uitdoven. (Lacht) En die kleuren komen terug in de pakken die we hebben laten maken voor de concerten. Dat zijn onze 'Nudie suits'."

Eriksson Delcroix

data: 18/3 om 20.00

tickets: €12/15

waar: Ancienne Belgique