Mohammed Aoulad voelt zich kiplekker bij Union Saint-Gilloise

Mohammed Aoulad heeft op amper 25-jarige leeftijd al een rijk gevulde carrière achter de rug. Na een paar seizoenen in de eerste klasse speelt hij vandaag een trapje lager, bij Union Saint-Gilloise in divisie 1B. Beschouw het als een kleine stap achteruit om er dan twee vooruit te zetten. De Brusselaar vindt stilaan zijn beste vorm terug en hoopt de Unionisten te helpen aan de play-offs.

Anderlecht is me op mijn zevende komen halen bij Crossing Schaarbeek,” vertelt Aoulad. “Ik was goed en dat was hen opgevallen. Ik heb bij Anderlecht altijd mijn kans gekregen, daar kan ik niet over klagen. In mijn generatie, die van ’91, zat onder anderen Ziguy Badibanga. Uiteindelijk ben ik tot mijn veertiende bij Anderlecht gebleven.”

Toen nam de Brusselaar een vrij onverwachte beslissing. Hij ging zaalvoetbal spelen. Zijn kleine gestalte kwam daar beter tot zijn recht, oordeelde hij. Als technische speler die hij altijd was, kleefde de bal van kleins af heel de dag aan zijn voeten. Zijn passage in de zaal scherpte die techniek nog wat aan. “Een jaar later heb ik me opnieuw aangesloten bij Crossing Schaarbeek. Voor het plezier, maar het is altijd mijn ambitie geweest om professional te worden.”

“Het was voor mij logisch dat ik voor FC Brussels koos, toen ze een voorstel deden. Mijn passage daar blijft een zeer goede herinnering. Ik heb er veel plezier gehad. Mede dankzij de kansen die ik daar kreeg, heb ik de carrière die ik vandaag heb. Het was een mooie club, zij het met een atypische voorzitter, Johan Vermeersch. Met hem heb ik me altijd goed verstaan. Ik ben iemand die altijd zegt wat hij denkt en dat kon hij wel appreciëren, vermoed ik. Hij heeft veel voor de club gedaan, al had hij ook wel zijn minpunten. Maar ik onthou eerder de positieve zaken dan de negatieve.”

De herinnering aan Brussels is voor Aoulad des te aangenamer, omdat hij daar zijn transfer afdwong naar RSC Anderlecht. Het was een mooie overstap, maar bij de paars-witte buren kreeg hij nooit echt zijn kans. Tweemaal werd hij uitgeleend. Bij Charleroi liet hij zich opmerken met een uithaal naar zijn trainer en het bestuur, net nadat hij had gescoord. Mede daardoor keerde Aoulad vroegtijdig terug naar Anderlecht. “Daar praat ik liever niet meer over, dat is iets negatiefs en uit het verleden. Of me dat een slecht imago heeft gegeven? Neen, voetbalfans zijn wel slimmer dan dat. Ze onthouden wat op het veld gebeurt. Alleen dommeriken veranderen niet.”

“Het was een droom om bij Anderlecht te tekenen. Magnifiek. Ik moet de club bedanken dat ze in mij geloofden, ik ben er trots op dat ik het truitje gedragen heb van de beste club van België. Ik weid liever niet uit over de speelkansen die ik al dan niet heb gehad. Daar hebben andere mensen over geoordeeld. Ik weet alvast dat ik alles heb gegeven.”

Geen spijt
Aoulad verkaste uiteindelijk naar STVV, toen in tweede klasse, en later naar eersteklasser Westerlo. Hij verzamelde er heel wat speelminuten en wist regelmatig te scoren, zelfs al is hij een flankaanvaller. Afgelopen zomer liep zijn contract bij eersteklasser Westerlo af en zat hij zonder ploeg. “In januari wou de club mijn contract nog verlengen, maar ik hield de boot af omdat ik andere voorstellen op zak had. Het was niet het moment. Niet lang daarna ontwrichtte ik zowel mijn linker- als mijn rechterschouder, zodat ik zonder club zat. Maar spijt van mijn keuze heb ik niet.”

In oktober kwam de clubloze Aoulad weer boven water. Union Saint-Gilloise was op zoek naar een vervanger voor de geblesseerde Nicolas Rajsel, en kwam bij de vinnige Brusselaar uit. Hij ziet de stap naar divisie 1B als een kleine stap achteruit, om er later twee vooruit te zetten. “De volksmond zegt dat het een week duurt om te herstellen van een blessure die je één week aan de kant heeft gehouden. Als je dan weet dat ik zes maanden niet heb gespeeld… Maar ik vind mijn niveau terug en ben daar blij om. Ik kan zeker nog vooruitgang boeken. Ik luister naar de mensen die er iets van weten. Daarbij ben ik, hoewel ik al een hele tijd meedraai, nog maar 25.”

“Ik ben geen spits, eerder iemand die laat scoren. Bij Union gebeurt het wel dat ik vooraan speel. Ik ben een van de spelers met de meeste ervaring en doe dat, zelfs al ben ik daarin niet gevormd. Een leider mag je me niet noemen, ik praat liever met mijn voeten dan met mijn mond. Al lach ik graag op training en hou ik ervan ambiance te maken.”

Zoontje
De Brusselaar herkent bij Union heel wat trekken van Brussels, zoals de trouwe aanhang die de club door weer en wind luidkeels steunt. Wat hem wel enigszins verraste, is dat er bij de club de nodige druk wordt gelegd op de spelers. “Verloor ik bij de Vlaamse clubs waar ik heb gespeeld twee of drie keer op een rij, dan gebeurde er niet veel. Hier wel. Als je wint, is alles goed, maar zodra je verliest, voel je druk. Al is dat niet slecht. Ik hoop met de club de play-offs te halen.”

“Wat we neerzetten, is vrij formidabel, dat moet iedereen onthouden. In het begin van het seizoen had haast niemand verwacht dat we zouden staan waar we nu staan. Vergeet niet dat we een van de kleinste budgetten hebben van divisie 1B. Het collectief is onze sterke. Als je collectief goed presteert, volgt het individuele wel.”

Aoulad heeft een contract tot het einde van dit seizoen met een optie voor een bijkomend jaar. Wat de toekomst brengt, dat weet je in de voetbalwereld nooit. De geboorte van zijn zoontje heeft hem naar eigen zeggen rustiger gemaakt, en hij is voor hem een extra bron van motivatie. “Op het einde van het seizoen maak ik een balans op. Er is zeker een mogelijkheid dat ik volgend jaar nog bij Union speel. Ik sluit geen deuren, ik bekijk alles. Natuurlijk is het mijn ambitie om hoger te gaan. Dat is toch bij iedereen zo?”
“Op het einde van mijn carrière wil ik in de spiegel kunnen kijken en trots zijn op wat ik heb gepresteerd. Ik denk dat ik goed op weg ben om dat te bereiken.”Tim Schoonjans