50 jaar Broederschap Kaalhoofdigen: ‘Iedereen wordt ooit kaal’

De Nationale Broederschap der Kaalhoofdigen van België, met zetel in de hoofdstad, viert zaterdag haar gouden jubileum. Onze hamvraag: hoe kaal moet je zijn om lid te zijn van dit genootschap?

Geen haar op ons hoofd dat u het verhaal van deze club wil onthouden. Het was in 1966, tijdens het toenmalige programma Spel zonder grenzen, dat de gladkale burgemeester van Ciney in Frankrijk opgemerkt werd door de Confrérie Nationale des Chauves de France. Snel daarna werd in Ciney een Belgische pendant opgericht. Met als leuze: ‘Chauve, oui - chauvin, non’ (Kaal, ja - chauvinistisch, neen).

Net als bij de Franse, Zwitserse en Duitse broederschappen van kaalhoofdigen kregen de leden een toga en ontvingen ze een halsjuweel in de vorm van een symbolische, houten kam - voor de Belgen een gele. “Die zullen de nieuwe leden ook krijgen tijdens het kapittel op onze vijftigste verjaardag dit weekend,” zegt voorzitter Edmond Kerstenne.

Kale burgemeester

Tijdens zo een kapittel gaat het er deels ernstig, grotendeels ludiek aan toe. Dit jaar gebeurt dat in de gemeentelijke Feestzaal van Sint-Agatha-Berchem. Dat de Kaalhoofdigen in dat ‘dorp’ hun zetel hebben spreekt voor zich. “Toen we rond 1994 met nog amper vier man waren, verhuisde de club naar Ukkel,” weet Kerstenne. “De toenmalige voorzitter dacht dat Kalevoet (een wijk in Ukkel, JMB) wel de bakermat van het broederschap mocht worden.”

“Bovendien was de toenmalige eerste schepen, nu onze past-vicevoorzitter, ons zeer goed gezind. Maar onder burgemeester Armand De Decker konden we het schudden. Dat deed ons verhuizen naar Sint-Agatha-Berchem, waar de kale burgemeester Joël Riguelle graag meedoet met onze plaisanterieën. Hij maakt sketches voor ons, waarvan iedereen in zijn broek moet plassen. Kom zaterdagmiddag maar luisteren.”

Drie soorten kaal

Inmiddels bestaat het comité hoofdzakelijk uit Brusselaars, al nuanceert de voorzitter dat: “Ik woon al lang in Brussel, en ben hier in de bank op pensioen gegaan, maar ik ben van Stavelot. Ik was er lid van de folkloristische Confrérie des Blancs-Moussis (witkappen die de vierde zondag van de vastentijd feest houden, JMB). Schrijf maar dat ik Brussel ben komen evangeliseren.”

Maar wie is kaal genoeg om lid te worden, blijven we vragen. “Iedereen, die van nature een kale knikker of kale vlekken heeft. Trouwens iedereen wordt vroeg of laat kaal,” stelt Kerstenne. Een intronisatie, een stagejaar en uiteindelijk een volwaardig lidmaatschap, het is voor vele kletskoppen weggelegd. Als hun kaalhoofdigheid maar een ‘natuurlijk fenomeen’ is, dus geen gladgeschorenen toegelaten. “Tijdens de stage moet je tonen dat je een leven leidt dans la joie et la bonne humeur. En beloven dat je nooit je kaalheid zult proberen te voorkomen.”

“Uiteindelijk beland je in een van de drie categorieën: de ‘kletskop van geboorte’, met een kroontje achteraan, de ‘gekroonde kletskop’, die bovenaan kaal werd maar nog haren rond de schedel heeft, en de ‘integrale kletskop’, die als de volle maan glimt van nature. Ook vrouwen kunnen lid worden, maar die mogen haar hebben.”

“Zaterdag worden de nieuwkomers gedoopt met een pollepel bosbessenalcohol uit Trois-Ponts, onze antihaarshampoo. De overschot mogen ze opdrinken.”

Programma 8 oktober

-10.30u: Stoet van Centraal Station naar Brussels Parlement, viering & receptie.
-13.30u: Manneken Pis draagt toga van de Kaalhoofdigen en plast bier.
-15.30u Kapittel, intronisatie nieuwe leden, diner en feest in de Gemeentelijke Feestzaal van Sint-Agatha-Berchem, Koning Albertlaan 33.
Info: www.chauves.be