F1541 la-fille-inconnue
Interview

Adèle Haenel: 'Ik speel niet om te behagen'

Niels Ruëll
© BRUZZ
04/10/2016

Luc en Jean-Pierre Dardenne verjongden het hoofdpersonage van hun nieuwe film, het ijzersterke La fille inconnue, om toch maar met Adèle Haenel te kunnen samenwerken. De 27-jarige, strijdlustige actrice met een neus voor goeie films bedankte hen met een dappere, volstrekt onsentimentele vertolking.

Adèle Haenel is het omgekeerde van een it-girl: een brok talent waarop je een film kan bouwen. Zo ervoeren sterkhouders van de Franse cinema als Céline Sciamma, Bertrand Bonello, Thomas Cailley, Katell Quillévéré en André Téchiné. Zo weten Luc en Jean-Pierre Dardenne. De veelvuldig gelauwerde regisseurs gunden haar de hoofdrol in La fille inconnue.

Dat is het verhaal van een jonge huisdokter die de fout begaat om de deur niet te openen wanneer er na sluiting wordt aangebeld. 's Anderendaags blijkt dat de belster kort daarop gestorven is. De huisdokter maakt er een erezaak van om haar identiteit te achterhalen voor ze anoniem begraven wordt. Zoals wel vaker tonen de broers Dardenne het ontwaken van een moreel besef.

F1541 LaFilleInconnue 04
© Christine Plenus
Vind je je personage heldhaftig? Ze erkent haar fout en spant zich vervolgens in om het juiste te doen: een anoniem graf voorkomen.
Adèle Haenel: Ik zie haar niet als een heldin. Op haar koppigheid na heeft ze geen kenmerken die van haar een persoon maken om te volgen. Wat haar overkomt, kan iedereen overkomen: een moreel ontwaken. In ons economisch systeem zijn we het gewoon geraakt om onze gevoeligheid te negeren. Dat staat toe om makkelijker te leven. Maar een correcte levenshouding is dat niet. Ik begrijp haar demarche wel. Het is van fundamenteel belang om ieders naam te kennen. Een naam die ze heeft gekregen, een naam die een verleden impliceert. Een naam die het onmogelijk maakt om de persoon te reduceren tot een cijfer, tot de zoveelste dode die Europa niet bereikt. Ik klink nu wat pathetisch, maar ik meen het wel.

Van pathetiek ga ik je niet rap verdenken. Je vertolking is opmerkelijk sec en asentimenteel. Een logische keuze, de Dardennes moeten ook niet weten van sentiment, maar ook een dappere keuze. Veel applaus ga je er niet voor krijgen.
Haenel: Mij stoort dat niet. Ik doe wat ik denk dat juist is, wetende dat ik me kan vergissen. Ik ga heus niet beginnen te spelen om te behagen. Ik heb het altijd al moeilijk gehad met spelen met je hypergevoeligheid. In dit geval zou dat heel onzinnig geweest zijn. Dan had ik van mijn personage een heldin gemaakt: de vrouw die gevoeliger is dan de rest. Dat wilde niemand. We wilden het over een gewone mens hebben die haar verantwoordelijkheid neemt. Ik mocht niet met emotie spelen. Alles moest blijken uit de context, haar bewegingen, haar gedrag, de tijd die ze neemt om naar de mensen te luisteren. Ik vond die oefening zéér opwindend.

Je ingehouden spel frappeert omdat we je al vaker onstuimige personages hebben zien spelen. Ik denk aan Les combattants.
Haenel: Ik kan nog twintig keer zoals in Les combattants spelen. Geen enkel probleem. Ik kan blijven kopstoten uitdelen aan iedereen die me de keel uithangt. Alleen zie ik het niet zitten om daarin te blijven hangen, om telkens wéér de expressieve, boze jonge vrouw te spelen. Ik wil andere registers uitproberen. Ik geef toe dat ik die woede in me heb, maar het kan interessant zijn om daar al spelend juist tegenin te gaan. De huisdokter luistert zeer kalm naar de anderen, maar volgens mij voelt ze diep vanbinnen ook spanning tegenover het onrecht in de wereld.

Vanwaar komt je woede?
Haenel: Ik denk dat het misprijzen van de mensen de grootste oorzaak van mijn colère is.

Armoede in Griekenland, de schandalige behandeling van vluchtelingen, terroristische aanslagen, de gruwelijke burgeroorlog in Syrië, jongeren die een Brexit aangesmeerd krijgen waar ze niet voor gestemd hebben: de voorbije jaren waren bikkelhard. Hoe kijk jij daar als 27-jarige tegenaan?
Haenel: Wij, jongeren, voelen ons met handen en voeten gebonden. We hebben de touwtjes van ons leven precies niet meer in handen. Velen zijn werkloos. De rest moet flexibel zijn en interims doen. En dan zijn er nog al die problemen die je opsomt. Zo is het niet leefbaar.
Ik behoor tot het deel van de jeugd dat in opstand komt. De mobilisatie is tegelijk wanhopig en hyperlevendig. De strijd impliceert het verlangen naar een betere wereld, maar er is ook zoiets als de vreugde van het verzet en de mobilisatie. We gaan de strijd misschien verliezen. Misschien hebben we al verloren. Maar we gaan blijven strijden. Want de revolte levert wel interessante uitwisselingen, onverwachte ontmoetingen en een hevig leven op.

Wat als men je morgen tien miljoen euro biedt om een rol te spelen in een film die je maar niets vindt?
Haenel: Stel me die vraag nog eens als ik me in de situatie bevind. Ik denk dat het koude zweet me uitbreekt. Op kleinere schaal heb ik al eens een zeer lucratief voorstel gekregen voor een film die ik niet zag zitten. Na een lange aarzeling heb ik nee gezegd. Ik spel niemand de les, maar ik ben wel zeer fier op die keuze. Oprechtheid is een belangrijk criterium voor mijn levenstraject.

Hoe sta je tegenover de broers Dardenne nu je ermee hebt samengewerkt?
Haenel: Ik was verrast door hun vraag om samen te werken. Vroeger kende ik ze alleen maar van reputatie. Ik had niet het gevoel dat we tot dezelfde wereld behoorden. Het was een beetje alsof ik te horen kreeg dat Steven Spielberg met me zou samenwerken. Ik ondekte hun gevoeligheid, de vragen die ze zich stellen, hun twijfels. Ik waardeerde ten zeerste dat ze niet afkwamen met een quasi afgewerkte film die alleen nog maar moest worden ingevuld. Ze vragen je deel te nemen aan hun onderzoek. Ik hou van het idee van transmissie. Mensen als de broers Dardenne of André Téchiné hebben zoveel door te geven.

BE, 2016, dir.: Jean-Pierre & Luc Dardenne, act.: Adèle Haenel, Jérémie Renier, 105 min.

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Film

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni