BRUZZ Guide - LE COQ

Bruine kroeg avant la lettre
Journal et café en journée, bières et ambiance en soirée
Let's start the revolution. Tomorrow.

AUGUSTE ORTSSTRAAT 14
1000 BRUSSEL

14 RUE AUGUSTE ORTS
1000 BRUXELLES

Nick Trachet: 'Een café met een naam, maar ik heb nooit echt begrepen waarom'

Wanneer ik op een middag kom aanwandelen over de rommelige piétonnier van het Beursplein, zie ik Le Coq al van ver liggen tegenover de Beurs in de Ortsstraat, de straat die wat verder omgedoopt werd tot Dansaertstraat. Nergens anders staat er in het centrum zo'n geërodeerd café. Ik herinner me Le Coq als vuil, maar nu ik er nog eens terugkeer, staat er zowaar iemand de ramen te lappen. Dat haalt niet veel uit. Het glas blijft bevlekt. Het buitenwerk heeft de vorm van een Brussels ‘terras'. Een echt terras hoort open te zijn, hier niet (net zoals bij zovele andere Brusselse ‘terrassen'). Het is een houten koterij, dat ooit door de overheid werd getolereerd op het trottoir, en nu mag blijven staan op voorwaarde van - zonder twijfel - jaarlijkse betalingen aan de Stad. Brussel heeft niet echt een terrassencultuur. Ze worden zo snel mogelijk dichtgetimmerd om gewoon de gelagzaal groter te maken. Hier ook. In tijden van buiten roken, zou dat wel eens mogen veranderen.

Binnen is het ook niet zo fraai: een faux-chique lambrisering uit de jaren stillekens en een verschoten replica van een Breughel tegen de muur. Ik moet denken aan het liedje van Wannes Van de Velde, maar hier snijdt geen “juke-box door het doedelzakkenleer”, ik hoor zacht Chet Baker neuzelen over Valentine. De tafels plakken. Achteraan ligt het gestapeld vol cultuurbrosjuur.

De keuze aan bieren is ruim en gevarieerd, achterin te raadplegen op een krijtbord. Voor bediening moet je naar de bar, niemand komt de bestelling opnemen. Dat is een systeem dat uit Engeland dat hier werd ingevoerd door de legendarische 'Dolle Mol', sindsdien heeft het school gemaakt in alle cafés die ervan afstammen en/of een zekere “Vlaamse” reputatie hebben. Het bespaart zonder twijfel personeel.

Ik bestel een cornet (van Palm) die mooi wordt geschonken en met een vriendelijk woord erbij. Er zit bijna niemand binnen, dus komt de barman er toch maar even mee naar mijn tafeltje, van achter zijn toog. Ik probeer een krant te lezen. Aan de andere kant zit een jonge ambitieuze toneelmaker zijn plannen uiteen te doen aan een braaf luisterend meisje, heel de wereld zal gehoord hebben hoe hij zijn volgende productie ziet. Er komt iemand binnen die ik ken, een dorstige ambtenaar die even buiten mag. We discuteren wat over vroeger. Bij de afrekening schrik ik even van de prijs die niet helemaal in verhouding staat tot de desolaatheid van de plek, maar voor dit deel van de stad is die ook weer niet gek.

Wat er hier nu zo bijzonder aan is? Naar het schijnt is het hier 's avonds voller en komen een aantal bekende Dansaertbewoners zich hier laven. Er zijn ook optredens. De faam is mogelijk gegroeid door de nabijheid van de Beursschouwburg die heel lang geen eigen café had. Dat toneelhuis was in de jaren 1970 een baken van jeugd- en kindertoneel: Alice Toen, weet u nog? En allicht was dit toen al de plek waar de acteurs na de (namiddag)voorstellingen kwamen napraten, net zoals het 'Hof van Engeland' in de Lakensestraat dat ooit was voor de KVS-artiesten. Met de nieuwe roeping van de Beursschouwburg zal het soort artiesten meer prestigieus zijn geworden. Ik meen ook te begrijpen dat dit café een hoofdkwartier was in de strijd tegen de afbraak van ‘Hotel Central’ aan de overkant, midden jaren 1990. Het is dus een plek met een ziel, een monument, maar voor de buitenstaander valt er weinig te beleven.

Benieuwd naar meer locaties uit de BRUZZ Guide? Bekijk ze allemaal op deze kaart.