Column: Aambeeld

BRUZZ-muziekjournalist en alom begeerde Snapchatbimbo Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Zulks deed hij al in de lagere school, in een hoekje van de zandbak, voor al wie geen zin had in een potje voetbal. Nu ja, voor twee kleuters en een verdwaalde straathond. Niemand is volmaakt.

Tenzij u een Vlaamse Minister voor Gelijke Kansen uit een willekeurige Scheldestad bent, bovendien niet vies van een toefje strategisch geruzie teneinde er electoraal bij te scoren, wekken vrouwen bij bovengetekende alleen maar genegenheid, warmte, vertrouwen en – tromgeroffel – liefde op.
Dat is trouwens geen pick up line. Mijn pick up lines zijn van niveau. “Tsjoepke, wat moet gij hebben van Klaas?”, bijvoorbeeld. Werkt als gek, zeker na halftwee ’s nachts aan de toog van Café Cirio. Nu ja, ik heb met die openingszin ooit bijna Jan Decorte binnengedaan, maar er waren verzachtende omstandigheden, zijnde twaalf shotjes Moskovskaya. Nee, dat schenken ze niet in de Cirio, ik had die fles zelf meegebracht, okee?
Alle liefde en genegenheid ook richting Jan, trouwens.

Vrouwen dus. Mijn moeder is er eentje. Mijn zus ook. Mijn dochtertjes geheel toevallig ook. Mijn wederhelft evenzeer. De vrouwen die ik liefheb, doorzien mijn bullshit. Daarvoor dienen ze. Zijn ze voor getrained. Mijn inconsequenties buldozeren ze elegant aan gruzelementen. Ook de kleintjes, ja. “Papa, als wij geen tweede chocolade-eitje krijgen omdat dat ongezond is, waarom steek jij dan stiekem je mond vol in de keuken?” Busted. “Papa, wij mogen niet vloeken maar jij zegt altijd shit.” Fuck.

Een maand geleden dronk ik gezellig koffie met Guy Garvey van Elbow in de bar van één van mijn favoriete Brusselse hotels, The Dominican, alwaar de Britse bard mij vertelde over de liefde van zijn leven, ene Rachael. Voor haar schreef hij het liedje ‘Gentle Storm’, meteen ook zijn geliefkoosde bijnaam voor haar. “Counting down, now the clocks reset when I met you”, croont Garvey er. “Yours and my spit-shone restless hearts, they were meant to / Beat one time, share one fate”. Als je haar hebt gevonden, kan je maar beter even knielen en naar adem happen. Proberen allebei “on the one” van dezelfde groove te blijven, zoals James Brown dat met de funk deed.

Ik vroeg Garvey of Rachael de ware was. Dat was ze. Ook omdat ze hem op tijd en stond corrigeerde. Een liefijke bolwassing gaf. Wij mannen staan daar nu en dan niet weigerachtig tegenover. Raken verstrikt in onze eigen praatjes. Worden op onbewaakte momenten verzwolgen door onze hoogmoed. Ontsnappen zelden aan zelfverloochening. Ook als we nuchter zijn.
“She’s the softest, kindest person in the middle”, vertrouwde Garvey me toe terwijl hij tot een plasje honing smolt. “Ze heeft eveneens een vlijmscherp, bijtend gevoel voor humor en kan door muren kijken als het op mijn gedrag aankomt”. Ik heb toen wellicht geknikt, gekucht, de ogen omlaag geslagen en van mijn espresso genipt.

“If you step out of line, she’s like a molten hot anvil to the side of your face”, voegde Garvey eraan toe. Niet met de doodsangst in zijn ogen maar vertederd. Een gloeiend heet aambeeld op je kop krijgen en “dank u” mompelen. Zoiets. Ik dacht aan de vrouwen die ik bewonder, van ver en van dichtbij. Aan zij die mij binnen en buiten de lijntjes lieten kleuren. Aan zij die mij binnenste buiten keerden. En ik dacht aan vrouwen die verraden werden en eelt op hun ziel kweekten. Die nooit een oprecht ‘sorry’ kregen en daarom de verbittering hun leven inktzwart lieten kleuren.
“I tried to keep myself busy / I ran around in circles / Think I made myself dizzy / I slept it away, I sexed it away / I read it away”, zo verjaagt Solange Knowles heur hartzeer in ‘Cranes in the Sky’. Nog zo’n vrouw met wie ik graag eens een glaasje wodka zou drinken. In de Cirio, ja, waarom niet?

Volgende week strijkt Internationale Vrouwendag opnieuw neer, ook in Brussel. Les femmes de la rue zetten zich alvast schrap. In onze stad verdienen wat meer gamins een aambeeld op hun knikker. Zouden hun moeders hen te weinig op hun bullshit hebben gewezen? Durfden hun zussen niet te tackelen als het gezond verstand daar om vroeg?
Geluk schuilt in ’t geringste besef.