1546 alicia-vikander-michael-fassbender-the-light-between-oceans

Derek Cianfrance: 'Fassbender kon zijn tranen niet bedwingen'

Niels Ruëll
© BRUZZ
08/11/2016

Vrijwel niemand haalt het einde van The light between oceans zonder dikke tranen te huilen. Dat krijg je als de regisseur van Blue Valentine de grote emoties opzoekt. "Het probleem met huilen is dat we er ons voor schamen," zegt Derek Cianfrance zonder verpinken.

Een ordinaire tranentrekker of een hartverscheurend drama: de filmpers reageert heel verdeeld op The light between oceans van Derek Cianfrance. Niet verwonderlijk. De Amerikaanse regisseur laat de emoties nog hoger oplaaien dan in zijn break up-drama Blue Valentine of The place beyond the pines. Alicia Vikander en Michael Fassbender spelen een door de Eerste Wereldoorlog getraumatiseerd, kinderloos koppel dat in een vuurtoren op een idyllisch eiland woont. De beslissing om voor een aangespoelde baby te zorgen als was het hun eigen dochter, zorgt jaren later voor tergende tragiek.

The light between oceans is gebaseerd op een bestseller van M.L. Stedman. Verzon je vroeger niet zelf je verhalen?
Derek Cianfrance: Steven Spielberg was gek van Blue Valentine. Hij loodste me binnen bij DreamWorks. Ik kon kiezen uit een stapel boeken die ze wilden verfilmen, en helemaal vanboven lag The light between oceans. Al lezend bekroop me het gevoel dat ik geboren ben om dat boek te verfilmen. Als kind dacht ik dat mensen op eilanden opgroeiden. Mijn familie gedroeg zich altijd helemaal anders als er mensen op bezoek kwamen. Dan probeerden we allemaal te veranderen in perfecte versies van onszelf. Zodra de laatste bezoeker de deur uit was, keerden we terug naar onze normale staat.

Je bent een toonaangevende indiefilmer. Hoe evalueer je die eerste samenwerking met een grote studio?
Cianfrance: Ik zie geen al te groot verschil met mijn onafhankelijke films. Er was niet genoeg geld en niet genoeg tijd. Maar dat is altijd zo. Je wilt altijd méér.
DreamWorks is me gevolgd terwijl ik aanstuurde op een manier van werken die ze niet gewoon zijn. Ik wilde dat de acteurs het isolement van zo'n eiland werkelijk ervaarden. Na lang zoeken viel de keuze op Cape Campbell, een schiereiland in het zuiden van Nieuw-Zeeland. Het was anderhalf uur rijden om de vuurtoren te bereiken. DreamWorks beweerde dat ik veel te veel kostbare tijd zou verliezen met het transport naar de set. Mijn plan om dan maar ter plaatse te logeren, vonden ze onhaalbaar. Met een crew van zeventig mensen kan je daar niet leven, zeiden ze. Ik antwoordde dat ik maar twaalf man nodig had. Ik heb geen ploeg nodig om groene schermen op te stellen.
Spielberg bekeek de opnames wel van op een afstand, ook al was hij zelf druk in de weer met Bridge of spies. Maar wie kan daar nu tegen zijn? Van hem kritiek en aanmerkingen krijgen, is zeer fijn.

Ook in je films schuw je het conflict niet. Bovendien maak je het moeilijk om partij te kiezen, want alle personages hebben zo hun redenen.
Cianfrance: Je kán goed en fout niet van elkaar onderscheiden. Al mijn films balanceren op die dunne grens. Mijn personages zijn helden noch schurken. Het zijn gewoon mensen. Ze belanden steevast in een lastig parket door de emotionele keuzes die ze maken. Emoties zijn gevaarlijk, ze bezorgen je een hoop last. Liefde is gevaarlijk. Woede is gevaarlijk. Zelfs vreugde kan gevaarlijk zijn als het tot te veel zelfvertrouwen leidt.

Is de mens het slachtoffer van zijn emoties?
Cianfrance: Nogal wat katholieke thema's resoneren in The light between oceans. Een man die gebukt gaat onder de zonden, krijgt bijna geen lucht meer. Maar dan vindt hij de liefde waardoor hij weer kan ademen. Hij leeft ten volle tot hij een beslissing neemt waar hij wroeging van krijgt. Ik ben katholiek opgevoed. In het katholicisme is bijna alles wat je doet, een zonde. Katholicisme moedigt je aan om een schaap te zijn. The Lord is my Shepherd, I shall not want. Maar het is des mensen om wél te verlangen en bijgevolg te zondigen en vervolgens naar vergiffenis te hunkeren. Al mijn films gaan daarover.

Sommige mensen vinden je film sentimenteel. Dat risico loop je als je de emoties hoog doet oplaaien.
Cianfrance: Het probleem met huilen is dat we er ons voor schamen. Ik vond het beschamend dat de hele metrowagon kon zien dat het boek me deed huilen. Ik kon wel onder de bank kruipen. Op de set vroegen we ons af hoeveel tranen er mochten vloeien. Ik heb mijn acteurs gevraagd om zich niet met opzet in te houden, maar zich openhartig en kwetsbaar op te stellen.
De grens tussen emotioneel en sentimenteel is bijzonder dun. Veel hangt af van de blik van de toeschouwer.

Veel hangt af van de makers en of zij uit zijn op valse tranen.
Cianfrance: Op de derde dag van de opnames was Michael Fassbender al meer dan een uur kromme hengels aan het rechtslaan in de houtschuur toen ik hem vroeg om even voor zichzelf te bidden. Hij knielde en begon meteen te huilen. Hij had geen idee waar die tranen vandaan kwamen. Ik beken dat ik toen achter de camera bij mezelf dacht: 'Hoera, Fassbender huilt!' Acht weken later had iedereen al eens gehuild. Zo emotioneel rijp is het materiaal. Ik vroeg Michael daarom om niet te huilen terwijl hij voorbij het graf wandelt. Dat vond hij een goed idee. Maar zodra we filmden, begon hij toch te huilen, hij kon de tranen niet bedwingen. Ik verwacht nooit tranen, ik eis geen emoties. Ik wil dat de acteurs hun emotie zelf bepalen. Ze mogen er alleen niet bang voor zijn. Het alternatief is om onderkoeld en ingehouden te spelen, maar dat vind ik niet oprecht genoeg.

In Blue Valentine spaarde je Ryan Gosling en Michelle Williams evenmin. Is het niet gevaarlijk om emotioneel zo diep te gaan?
Cianfrance: Neen. Ten eerste zorg ik voor een veilige omgeving. De stunts uit The light between oceans zien er gevaarlijk uit. Maar niemand is ooit in gevaar geweest. Ten tweede. Als kind was ik geen grote lezer; boeken konden mijn aandacht niet vasthouden. Ik leerde het leven en de mensen begrijpen door veel films te bekijken. De acteurs vertelden me wat het is om een mens te zijn. Dat is wat acteurs doen: mensen helpen te begrijpen wat het is om mens te zijn. Dat zit in hun genen en daar speel ik op in. Gevaarlijk is dat niet.

> The light between oceans
US, 2016, dir.: Derek Cianfrance, act.: Michael Fassbender, Alicia Vikander, Rachel Weisz, 132 min.

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Film

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni