De Smurfen-fabriek draait op volle toeren. Eind vorig jaar verscheen het 35e album uit de reeks bedacht door Peyo en Yvan Delporte, en de nieuwe merchandise ligt al in de winkel.
Die moet natuurlijk dienen ter promotie van De Smurfen en het verloren dorp, een reboot van de Sony Pictures Animation-franchise die maar matig scoorde met De Smurfen 2. Kelly Asbury, coregisseur van Shrek 2, laat de live action wijselijk achterwege en trekt voluit de kaart van de vrouwvriendelijke genderidentiteit, toch een revolutie in de fallocratie die Smurfenland is.
Meer dan een middelmatig, kolderiek actie-avontuur in kitscherige kleuren levert dat niet op. De speelse humor is veel te onschuldig, snoodaard Gargamel blijft in zijn weinig fantasierijke keurslijf gesnoerd en het goedbedoelde enigma waar Brilsmurf, Potige Smurf en Klungelsmurf in het verboden woud naar op zoek gaan – wat is een Smurfin? – bevat voor de fans van Peyo's werk te weinig punch, originaliteit en diepgang.
> Smurfs: the lost village. US, 2017, dir.: Kelly Asbury, 89 min.
> Kinepolis, Le Stockel, White Cinema
Lees meer over: Film
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.