Kapitan Korsakov brengt ondergrondse rock-'n-roll naar AB

Geheugenverlies of niet, Kapitan Korsakov stuurt al tien jaar lang met het anker op de arm en de borst vooruit door de woelige wateren van de ondergrondse rock-'n-roll. Move over, Zeppos, Iglo en Winokio!

Zijn band Raketkanon is dankzij zijn draaikolken van concerten, twee sloopkogels van albums en nonsensicale kopstoten – sorry, liedjes – intussen misschien bekender, maar zanger/ge­kiel­haald zwijn Pieter-Paul Devos' eerste liefde heet Kapitan Korsakov.

Ruim een decennium varen onder die vlag drie Gentse noiserockers voor wie grunge en punk geen slok in de zon vergeelde nostalgie is. Naast zanger en gitarist Devos zitten aan boord bassist Pieter Van Mullem en slagwerker Bert Minnaert, die een paar jaar geleden drummer van het eerste uur Jonas Van Den Bossche verving. Als Sigfried Burroughs zingt Minnaert daarnaast bij de synthpunkband Onmens.

Hun naam haalden de Gentenaars bij de Russische psychiater Sergej Korsakov, wiens onderzoek naar blijvend geheugenverlies door chronisch alcoholmisbruik condenseerde in het gelijknamige syndroom. Naar het gebruik van roesopwekkende middelen in hun scheepskajuit hebben we het raden, maar het is behoorlijk hilarisch dat Devos bij Kapitan Korsakov net wél teksten moet onthouden, in tegenstelling tot het gekrijste koeterwaals van Raketkanon.

Manie
De stinkende, ongeschoren rockgitaren en zwartgeblakerde vocalen van het drietal kan je als de voortrein zien van de vandaag schuimende Belgische noiserockscene waarin Brutus, Oathbreaker, Hypochristmutreefuzz, El Yunque, It It Anita, Cocaine Piss en nog een stuk of wat andere Amenra's het voortouw nemen.

Van Devos' manie kan je pijlen trekken naar eighties- en ninetiespunkrockbands als Brainiac, Butthole Surfers, The Jesus Lizard, This Heat en Pixies, en ja, Nirvana, maar uit interviews blijkt dat er net zo goed zachtere krenten als Elliott Smith, Wilco, John Frusciante en Bob Dylan in zijn muzikale dieet zaten.

Trumpiaans
In 2009 veegde Kapitan Korsakovs single 'When we were hookers' het pad schoon voor debuutalbum Well hunger, Stuff&such volgde in 2012. Voor hun derde album, het eind 2016 losgelaten Physical violence is the least of my priorities, toog het drietal naar de Electrical Audio-studio's in Chicago, waar het zijn nummers op tape mikte met indierockgoeroe en no-nonsenseproducer Steve Albini, die inmiddels zoveel op noise verlekkerde Belgen (Cocaine Piss, Gruppo di Pawlowski, Vandal X, Raketkanon) aan zijn soundboard heeft gehad dat hij de Brabançonne beter meezingt dan de gemiddelde Rode Duivel.

De titel van zijn nieuwe album klinkt als de laatste tweet van Fuckface Von Clownstick, maar heeft verder niks trumpiaans. Al roepen de camera's op de hoes wel George Orwells Big Brother-waanzin genaamd 1984 in herinnering, een boek dat vandaag almaar meer profetisch lijkt.

"Wij gaan nooit een politiek geïnspireerde band worden zoals Bob Dylan bijvoorbeeld dat wel is. Maar dat neemt niet weg dat wij niet blind zijn voor de wereld," zei Devos daarover. Ook met dichtgenaaide ogen komt de werkelijkheid keihard binnen. Liefst vergezeld van luide gitaren.

> Kapitan Korsakov. 16/02, 20.00, Ancienne Belgique, Brussel