© B. Uhlig / De Munt La Monnaie
Review

Opera 'Foxie!': vinnig, fris en poëtisch

Roel Daenen
© BRUZZ
18/03/2017

En waarom de regie van een nieuwe operaproductie niet in handen geven van een artistieke allrounder? Zelfs als die geen enkele opera-ervaring heeft? Het is risicovol, maar Muntdirecteur Peter de Caluwé heeft onmiskenbaar een neus voor kwaliteit. Zijn keuze voor beeldend kunstenaar, mode-ontwerper en (waarmee de meeste mensen zijn naam associëren) hoedenmaker Christophe Coppens blijkt een gouden zet. Foxie!, Coppens lezing van Leoš Janáčeks opera Het Sluwe Vosje is vinnig, fris en poëtisch.

Meteen van de start verrast Coppens. Een stoet van vreemde personages en praalwagens golft in een uitgelaten choreografie over het podium. Ensors Intocht van Christus in Brussel gekruist met personages uit het werk van Pieter Breughel en Johan De Moor. Daarbij schuift een reuzegrote vos langzaam over het podium, vergezeld van dansende struiken en figuren met grote, oranje maskers. Barok, zeer zeker, maar ook grappig en onweerstaanbaar.

Coppens tekende niet alleen voor de regie, maar nam ook de kostuums en de decors voor zijn rekening. Zijn verwijzing naar het perfectionistische signatuur is dan ook duidelijk. In het kleurgebruik van het grote depot waarin het verhaal zich grotendeels afspeelt, bijvoorbeeld. Maar ook in het subtiele gebruik van het licht; en dan hebben we het nog niet gehad over de kostuums.

Spielereien
Coppens houdt ook wel van visuele spielereien, getuige de televisie die achtereenvolgens animatiefilmpjes en een reportage over de huidige Amerikaanse president speelt. Of nog, een mysterieus, vrouwelijk robotachtig wezen dat uit de hoogte neerdaalt, met grote, knipperende ogen.

De scène in het kippenhok is, ondanks het droeve einde voor de dienstdoende machohaan, ronduit hilarisch. Cheerleaders zwaaien in het rond met hun kleurrijke pompons. En zo transformeert Coppens gaandeweg het Muntpaleis in een magische plek, een echte Wunderkammer, die je als toeschouwer plaats en tijd doet vergeten. Mede dankzij de synchronisatie tussen de actie en de muziek. Een deur wordt gesloten, een personage gaat zitten of gaat een trap op, alle handelingen gebeuren met een haast natuurlijke vanzelfsprekendheid die gelijke pas houdt met de muziek.

Prima la musica
En die muziek is heel bijzonder. Dirgent Antonello Manacorda omschrijft Janáčeks werk als een “symfonische opera”, waarbij zowel de zangers als het orkest volledig ten dienste staan van de dramaturgie. Prima la musica dus. Bovendien zijn er geen grote, overspannende muzikale bogen, kleverige leidmotieven of een doorgedreven muzikale ontwikkeling. Wel spannende klankkleuren en bijwijlen spookachtige en bevreemdende geluidseffecten, dankzij de verrassende combinaties van de orkestsecties.

Lyriek en onbehagen wisselen elkaar in hoog tempo af. Een glansrol is ook weggelegd voor de koper- en houtblazers en het slagwerk. Manacorda, die vorig seizoen de eerste keer zijn opwachting maakte in de Munt, kwijt zich uitstekend van zijn taak. Net als de cast solisten, met een bijzondere vermelding voor Lenneke Ruiten, in de titelrol.

Manacorda verdrinkt niet in een zee van details, maar levert een heldere, vinnige en aanstekelijke lezing van de partituur af, die recht doet aan Coppens dramaturgische ingrepen. Bij hem speelt de actie zich niet af in het bos, dan wel op een hangplek met een grote groep jongeren. Het zogenaamd ‘sluwe’ vosje (wat een foutieve vertaling blijkt), wordt een jonge vrouw, die haar plaats zoekt in de wereld, verliefd wordt en een gezin sticht. Geen beestenboel dus, wel een veelzijdig verhaal over mensen. Hoed af voor zo’n debuut.

> Foxie! Nog te zien tot 2 april in het Muntpaleis op Tour & Taxis, Brussel.

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Brussel-Stad, Podium, Muziek

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni