Peter Terrin in Passa Porta: staren in de menselijke ziel

Een oplawaai. Dat was Blanco in het verre 2003 voor de gulzige lezer die we waren. Dat puntgave boek over een vader die onherroepelijk tot het onverdraaglijke uiterste gaat om zijn zoon te behoeden voor de buitenwereld, bleek een point of no return uit het claustrofobische universum van Peter Terrin.

Andere onvergetelijke klappen voor de kop volgden met verhalenbundel De code en debuutroman Kras, en de ontwrichtende, soms bitterkomische, soms ronduit aangrijpende boeken Vrouwen en kinderen eerst, De bijeneters, De bewaker, Post mortem en Monte Carlo.

Ontwrichtend onvergetelijk is Peter Terrin vooral door zijn verfijnde, versatiele pen die zich eigenzinnig aan Kafka, Camus en W.F. Hermans heeft ontworsteld; door zijn vermogen om verbeelding en waarheid zo tegen elkaar te doen aanschuren dat de daaruit gewonnen frictie een haast onhoudbare fysieke handeling maakt van de leeservaring; en door de fijnzinnig ontsporende cocktail die hij brouwt uit de botsing van ons verlangen naar beheersbaarheid – getallen, altijd die getallen! – en ons onvermogen om met het andere om te gaan. Peter Terrin dissecteert brutaal en zachtmoedig, zinderend en nuchter. Ziehier de mens, tegen beter weten in.

In het nieuwe Yucca laat Terrin stilistisch de teugels wat vieren voor een hernieuwd bezoek aan de hoofdpersonages uit Blanco en Post mortem, het boek waarmee hij zijn beklemmende getuigenis over het herseninfarct van zijn dochtertje Renée omzwachtelde met een op de spits gedreven vervlechting van fictie en werkelijkheid. In Passa Porta wacht u een middag staren in de menselijke ziel.

Peter Terrin, 25/9, 11:00, Passa Porta