Soulvernieuwer Gabriel Garzón-Montano stelt debuut voor in AB

Moderne r&b vindt hij maar koud, daarom voegt Gabriel Garzón-Montano er een scheut seventiessoul aan toe. "Muziek moet troost bieden."

Tot drie jaar geleden toerde Gabriel Garzón-Montano, een Amerikaan met een Colombiaanse vader die aan de kost kwam als politieke cartoonist en een Franse moeder die als mezzosopraan ooit in het Philip Glass Ensemble zong en piano speelde, langs kleine achterafzaaltjes. Tot Lenny Kravitz de songs van zijn ep Bishounè: alma del huila in handen kreeg en hem prompt meevroeg op het Europese luik van zijn Strut-tournee.

"Angstaanjagend," vertelt Gabriel Garzón-Montano aan de telefoon terwijl hij zich thuis in Brooklyn daags na een winterstorm een kopje thee ingiet. "Soms was het geweldig, soms wilde ik gewoon naar huis en huilen." En toen speelde Kravitz' dochter Zoë, die met Garzón-Montano bevriend is sinds ze samen schoolliepen, zijn ep door aan de Canadese hiphopsuperster Drake, die verliefd werd op de openingstrack 'Six eight' en vervolgens Garzón-Montano's stem samplede voor zijn eigen nummer 'Jungle'. "Ik was in shock," lacht de zanger. "Maar ik vind het vooral geweldig dat ik niet gewoon een opsmukje ben voor een liedje van Drake, maar echt de ruggengraat vorm van die track."

Koud
Dat hij blij is met de erkenning, voegt hij er nog aan toe, maar dat hij meer is dan dat. Klopt, want Garzón-Montano heeft intussen zijn debuut uit, Jardín, een geweldige soulplaat die moderne r&b, boom bap en hiphop opsmukt met warme seventiessoul uit de koker van Sly Stone, gepind op bitterzoete melodieën die Brian Wilson had kunnen bedenken als hij niet gestrand was in zijn zandbak.

"Hedendaagse dingen zijn vaak zo koud. Frank Oceans laatste album vind ik briljant, maar het biedt me geen troost. En dat is toch wat ik nodig heb, en bij uitbreiding iedereen." Daarom heet zijn plaat ook Jardín, Spaans voor tuin. "Het idee van de tuin vond ik prettig, omdat het doorgaans een oord is van verpozing, van kleuren en positieve gedachten. Dat is wat muziek ook moet zijn. Een plek waar je je mens kan voelen. Waar je kan lachen en dansen en huilen."

Zarathustra
"Zonder het accent is de titel ook Frans. Ik heb tijdens het maken van Jardín veel in Rimbaud zitten lezen, vooral in zijn Illuminations. In Baudelaires Les fleurs du mal ook, maar dat vond ik uiteindelijk te donker. Rimbaud fascineerde me ook omdat hij op zijn zeventiende poëzie revolutioneerde en op zijn 21ste al gestopt was met schrijven."

Nietzsches Also sprach Zarathustra inspireerde Garzón-Montano dan weer tot het heerlijke 'The game'. "Dat is bijna een getoonzet gedicht. Over hoe onzeker of oninteressant mensen zich voelen, zoals ik met mijn teksten. Maar dat dat soort twijfel ook meteen een privilege is. Veel mensen hebben daar de tijd en ruimte niet voor, ze moeten gewoon zien te overleven."

"In die zin is 'The game' ook een commentaar op onze first world, onze veilige bubbel die we gebouwd hebben op de kap van anderen, van inheemse volkeren en slaven. Niet alleen wij hier in de VS, ook Europa. 'We bite with stolen teeth / Clattering in finery', dat zinnetje komt rechtstreeks van Nietzsche."

> Gabriel Garzón-Montano. 19/02, 20.00, Ancienne Belgique, Brussel