In vuur en vlam voor Hannah Epperson

De Amerikaanse violiste Hannah Epperson sloeg haar vleugels uit als klassieke violiste, maar een paar maanden met een loopstation op straat in Berlijn en een onderdompeling in de New Yorkse kunstscene stuurden haar sound bij. "Ik zie mezelf niet als popartieste."

"Het lijkt een beetje op American football, je speelt met zeven tegen zeven en je scoort door een pass te vervolledigen in een daartoe bestemde scorezone." Nee, we willen het met Hannah Epperson niet over sport hebben, godbetert, maar de Amerikaanse violiste blijkt een uitmuntende frisbeeër te zijn. 'Ultimate frisbee' dan nog, een extreem fysieke sport waarbij je stevig op beide benen moet staan.

"Ik heb een tijd in Vancouver gewoond," zegt de in Salt Lake City geboren muzikante, die nu vaste stek heeft in New York. "Daar ben ik aan de unief met die sport begonnen. Bleek ik er wel goed in te zijn en mocht ik al snel Canada vertegenwoordigen op internationaal niveau. Vorig jaar nog ben ik in Dubai gaan strijden voor een podiumplaats. Dit jaar begint het moeilijk te worden om de sport met mijn muziek te combineren, maar ik heb wel altijd een frisbee mee op tournee."

Eigenlijk zegt die sport best wel wat over haar kijk op het leven, zegt ze. "Het is een zelfcontrolerende sport, vaak speel je zonder scheidsrechters. Zo krijgt elke speler meer verantwoordelijkheidszin en respect voor de andere. Wat niet wil zeggen dat ik er geen hersenschuddingen aan overgehouden heb. Ik denk dat het goed is voor mijn lichaam dat ik nu voor de muziek kies." (Lacht)

Epperson studeerde in Canada 'human geography', grofweg over de relatie tussen mens en openbare ruimte, en hoe die ruimte ons op een bepaalde manier controleert. "Ik mis de academische wereld, ooit wil ik mijn master afmaken," zucht Epperson. Maar nu slokt de muziek haar te veel op. De voorbije jaren was ze heel actief in de New Yorkse kunstscene, waar ze muziek maakte bij dansvoorstellingen, films, spoken word en kunstinstallaties.

Vandaag debuteert Epperson met Upsweep. Een album waarop ze vijf songs op twee verschillende manieren aankleedt: met een pophuid met toefjes uitgepuurde r&b en eigentijdse elektronica, en met een klassiek jasje. Het verschil is zo groot dat je soms nauwelijks hoort dat het om dezelfde song gaat. Elke 'plaatkant' heeft zijn karakter, de eerste helft doet het met Amelia, de tweede is een Iris.

"Een tijdje geleden zat ik op een vliegtuig, de ideale plek om te mijmeren. Ik begon een verhaal te schrijven over een jongen, Skyler, die de wereld even niet meer aankan. Zoals zovele jonge mensen tegenwoordig. Die twee fictieve karakters, Amelia en Iris, leven in zijn hoofd. Of tenminste, dat denkt hij. De grens tussen realiteit en fictie is niet altijd even duidelijk. Maar hij kan er orde mee scheppen in de chaos. Eigenlijk was het een vertaling van mijn eigen leven, ik zat met grote vragen over mezelf en mensen in mijn omgeving."



Het scenario is ze intussen kwijt. "Gestolen uit mijn auto in Portugal, samen met andere erg persoonlijke spullen, waaronder een analoge camera met een vol rolletje film en een kimono die ik droeg wanneer ik me kwetsbaar voelde. Niks van waarde, maar wel een groot verlies."

Dat het screenplay nu wellicht ergens in een vuilnisbak in een steeg in Lissabon ligt te verkommeren, vindt Epperson minder erg. "Zo kon het verhaal loskomen van het papier, en konden de personages evolueren. Ik ben blij met de twee delen op Upsweep, ik heb het gevoel dat ik zo beide kanten van mijn persoonlijkheid kan tonen. Ik wil niet ook per se een popartiest zijn, daarom heb ik ook een andere versie van mezelf getoond."

Epperson is klassiek opgeleid, volgde fiddleles bij een country girl, maar live doorbreekt ze een te veel aan traditie met een loopstation. "Dat heb ik opgepikt toen ik even in Berlijn woonde. Ik was gestopt met studeren en wilde iets totaal anders met mijn leven. Dat was voor mij een roekeloze move. (Lacht) Mijn geld was op, maar ik had wel dat loopstation en een versterker met batterijen. En zo ben ik op straat beginnen te spelen."

Het doet aan Andrew Bird denken, maar het geeft haar muziek vooral een Europese, Scandinavische popvibe. "Niet zo gek dat je dat zegt, ik heb altijd een boon gehad voor Björk. She's a rare bird. In de lagere school heb ik ooit een spreekbeurt over IJsland gegeven om het over haar te kunnen hebben. (Lacht) Ik vind het ongelooflijk hoe je die landschappen in hun muziek kan horen en hoe fijnzinnig IJslanders met klank omgaan."

Deze week landt Epperson in Brussel. Afgelopen juni 'toerde' ze nog langs de Amerikaanse westkust... per zeilboot. "Samen met twee andere bands. Er gaat niets boven je te laten meevoeren met de wind. Ik probeer manieren van toeren te vinden die minder milieubelastend zijn. Maar dat is moeilijk. Om tot bij jullie te raken zal ik helaas het vliegtuig moeten nemen."

HANNAH EPPERSON
6/10, 20.00, Huis 23, www.abconcerts.be