Brusselse Duivels: Michel De Wolf, een man voor alle kampioenschappen

De Rode Duivels moeten straks in Brazilië scoren tegen Zuid-Korea, en er is iemand die weet hoe dat moet. Linksachter Michel De Wolf deed het in 1990 in Verona met een afstandschot in de kruising. Een goeie tip voor Jan Vertonghen.

Michel De Wolf is geen geboren Brusselaar. Hij is geboren in het Waals-Brabantse Clabecq, waar hij nog in de ‘forges’ of staalfabriek heeft gewerkt. Maar hij is Brusselaar de honoris causa, want hij was zeven jaar speler van RWDM, vier jaar speler van Anderlecht, even trainer van FC Brussels, en daarna de man die met een groep RWDM-getrouwen het stamnummer opkocht van FC Bleid-Gaume, dat inmiddels wordt gebruikt door BX Brussels, de club van Vincent Kompany BX Brussels, waarvan De Wolf erevoorzitter is.

De Wolf is overigens een naam die bij deze eeuwig onderschatte speler paste. Met zijn scherpe fysionomie en zijn koppig karakter was Michel inderdaad een beetje a lone wolf in de spelersgroep van de Rode Duivels. Soms verdwijnt hij ook voor lange tijd, om dan plots weer op te duiken wanneer de roedel echt ten strijde trok. De Wolfs internationale carrière omspande liefst veertien jaar. Hij speelde op één EK en op drie WK’s, en toch verzamelde hij ‘maar’ 42 caps. De eerste kwam er al in 1980 toen hij een minuutje mocht meespelen tegen Ierland. Maar op het EK 1984 stond hij in de basis omdat Michel Renquin, eerste keus op linksachter, daar ontbrak. Op Mexico 86 speelde hij alleen de eerste twee wedstrijden waarna Patrick Vervoort overnam en De Wolf ervan uit ging dat het definitief voorbij was. Maar daarna volgden nog twee spectaculaire comebacks. De Rode Duivels sukkelen tot op de dag van vandaag nog al eens op de positie van linksachter en De Wolf werd eerst door Guy Thys en later door Paul Van Himst overtuigd om ondanks het gebrek aan vertrouwen dat ze voordien in hem hadden gehad toch mee te gaan naar de WK’s van 1990 en 1994. Op beide toernooien speelde De Wolf alle wedstrijden. Dat wil dus zeggen dat hij ook deel uitmaakte van het sterkste Belgische elftal dat volgens waarnemers tot nu toe op een wereldbeker eindronde was te zien. In Italië won België niet alleen met 2-0 van Zuid-Korea, het klopte ook (met tien man) het Uruguay van Francescoli in een euforische wedstrijd die op 3-1 eindigde, en het verloor in de voorronde alleen met 2-1 van Spanje omdat Scifo in die wedstrijd een penalty tegen de lat trapte.
Daarna was er die wedstrijd tegen Engeland met als trefwoorden David Platt en 119ste minuut waar we verder niets meer over zeggen. Tenzij dat het zeker niet De Wolfs schuld was dat Platt kon toeslaan.

Dankzij het WK in Italië versierde De Wolf op 32-jarige leeftijd nog een transfer naar Anderlecht, waarmee hij, nu als libero centraal in de defensie, nog driemaal kampioen werd. Een gelijkaardig scenario speelde zich nog eens af in 1994. Na de World Cup ging hij op zijn 36ste nog naar het Olympique Marseille van Bernard Tapie. Dat moest na een omkoopschandaal wel in tweede klasse aantreden, maar de man van staal uit Clabecq mocht wel het voormalig appartement van superster Eric Cantona betrekken.