Lander & Adriaan zetten de Biskolom op zijn kop. Of was het de Fuse?

Drummer Lander Gyselinck en toetsenist Adriaan Van de Velde vormden hun denkbeeldige discotheek om in een zweterig club die er verdacht veel uitzag als de Fuse.

Hoe symbolisch was het dat Lander & Adriaan ten dans speelden in de Fuse, al dertig jaar de meest tot de verbeelding sprekende maar sinds kort ook geplaagde club van Brussel? De Brusselse drummer Lander Gyselinck, die je kan kennen van STUFF. en BeraadGeslagen, en de Antwerpse toetsenist Adriaan Van de Velde alias Pomrad, hadden elkaar gevonden tijdens corona, toen het nachtleven op slot ging en discotheken het langst moesten wachten op de sleutel om weer tot de levenden te behoren.

Gyselinck en Van de Velde troostten zich tijdens die periode van gedwongen isolement dan maar met een ingebeelde club, de Biskolom, terwijl ze zich opsloten in hun repetitiekot bij muziekcentrum Volta. Ze stouwden hun discotheek vol met brokken glimmende muziek waar ze stiekem verliefd op werden als jonge gasten: trance, jungle, drum-‘n-bass, eurohouse, gabber, hardcore, techno, opzichtig spul uit de nineties en nillies waar ze een diepere laag in ontdekten dan ze aanvankelijk dachten en samensmolten in ‘postnudism rave’.

Buiten voelde de wereld heel klein, maar in de fictieve club van Lander & Adriaan, zoals ze zich doopten, was de fantasie grenzeloos. Hun titelloze debuut construeerde het tweespan als een immersive experience, compleet met gefingeerd livepubliek en een uitgevonden taaltje. Een veelkantig geluidsspektakel tussen jazz en dance, zoals dat in Brussel de voorbije jaren dankzij groepen als Tukan en Echt! goed gedijt, volgens de tijdgeest vakkundig geparkeerd tussen tussen euforie en melancholie.

Die imaginaire wereld brachten ze intussen al meermaals tot leven, onder meer met een in de annalen gegrifte coronaset aan Kiosk Radio. Maar de show in de Brusselse club in de Marollen, waar ze aantraden met de kraakverse ep Millennial breeze in de draagtas, voelde toch als een cirkel die rond was. Geen betere plek dan de iconische nachttempel waar de dancegenres uit hun jeugd hoogtij vierden om hun gedeconstrueerde dancetracks voluit te beleven en in de voetsporen te treden van Björk en Daft Punk, die ooit ook in de voormalige cinema speelden.

Gyselinck en Van de Velde hadden zich zoals gewoonlijk in het midden van de zaal opgesteld, met het publiek gewillig rond hen. Het duo begon aanvankelijk wat voorzichtig aan zijn set, de aanwezigen konden intiemere nummers als ‘Biskolom aloofkis’ gebruiken om te wennen aan de scheve mix van stijlen, ritmes en hooks waar het duo mee jongleerde alsof ze acrobaten in een straattheater waren. Het ene moment zat je op een zinderend jazzconcert, het andere in een zweterige technotempel.

Gyselinck klutste analoge percussie en elektronische ritmes door elkaar, bediende zich als een veelarmige octopus van samplers, digitale koebellen en crashende cimbalen. Van de Velde liet zijn blikkerige synths van links naar rechts zwiepen. ‘Dansshow’ zorgde voor een eerste stroomstoot, maar ook dan zette het tweetal je graag op het verkeerde been met een jazzy, als synth vermomde saxofoon-solo. Toen het duo een bommetje dropte met ‘Saurus’, half als gek hotsende jungle, half lyrische bloemlezing van auditieve poëzie, werd het publiek een eerste keer uitzinnig.

Daarna begroef het tweeverbond zich met elke nieuwe track almaar dieper in de groove. Gyselinck wisselde wild gebarend tussen alle onderdelen van zijn slagwerkarsenaal, Van de Velde stapelde laagjes glaciale synths op elkaar. De temperatuur in de voormalige cinemazaal ging enkele graden de hoogte in.

Tussen de amen breaks en supersaws door hoorde je net zo goed echo’s van de commerciële ninetiesdance van Crystal Waters als de alternatieve elektronica van Hudson Mohawke en een melodie van Bruce Hornsby. De ene seconde botste je op en neer op beukende techno, dan weer leek Joost elk moment te kunnen opduiken om een rondje te hakken of gierde er een voetbaltoeter door de zaal. De tribale ritmes die Gyselinck uit zijn instrumentarium toverde, haakten terug naar het oer-DNA van de dance.

In de tempo- en stijlencarrousel dropten Gyselinck en Van de Velde de ene na de andere referentie. De hitsige hybride van ‘Hype the funk’ van Ultramagnetic Mc’s legde hun zin voor funky hooks bloot, de sped-up technojazzversie van ‘Irreplaceable’ van Beyoncé etaleerde hun liefde voor pop en deed de hele zaal meezingen en dansen.

De millennial breeze die Lander & Adriaan door de Fuse lieten waaien, voelde diep, rijk, eclectisch, witheet, maar vooral verdomd aanstekelijk.

Gezien op 3 mei in de Fuse