Stad op Kindermaat: 'Kinderen voelen zich onveilig in het verkeer'

Nu bekende Brusselaars als Brihang de stad verlaten, rijst de vraag opnieuw: heeft Brussel nog toekomst voor gezinnen? BRUZZ-reporter Job Van Nieuwenhove, zelf jonge vader, zoekt het uit in de reeks Stad op Kindermaat. In de eerste aflevering onderzoekt hij waarom zo weinig ouders het aandurven om hun kinderen te laten fietsen, en wat Brussel tegenhoudt om écht werk te maken van veilige schoolroutes.

De weg naar school blijft voor veel kinderen een hachelijke onderneming in Brussel. Het gewest mag dan één grote zone 30 zijn, toch voelt het terugdraaien van delen van het Good Move-plan voor fietsouders als een gemiste kans. In Schaarbeek betreurt Wiet Vandaele van het burgercollectief Heroes for Zero dat de laatste fase van het circulatieplan nooit werd uitgevoerd.

Zo verdween ook de geplande verkeersfilter aan het Stephensonsplein na hevig protest van buurtbewoners. Intussen zijn er wel werken aan de gang waardoor doorgaand verkeer tijdelijk geweerd wordt. Volgens Vandaele is er van chaos geen sprake — het plein is nu merkbaar rustiger en veiliger, zeker voor kinderen op weg naar school.

Slechts één op de tien Brusselse scholen heeft schoolstraat

Onderzoeker Sarah Tori aan het Brussels Centre for Urban Studies laat haar licht schijnen over wat Brussel nog moet doen om kinderen écht veilig naar school te laten gaan. Slechts één op de tien Brusselse scholen heeft vandaag een schoolstraat — te veel papierwerk, zegt ze. Volgens Tori moet het Gewest die procedure dringend vereenvoudigen, en vooral: de hele schoolomgeving herdenken op wijkniveau.

Uit het onderzoek van Tori blijkt dat kinderen zich onveilig voelen in het verkeer en zélf vragen om meer veiligheid. Maar ze groeien op in een stad die nog altijd draait rond de auto, die in Brussel de helft van de publieke ruimte inneemt. Initiatieven als Kidical Mass en speelstraten claimen de ruimte die kinderen verdienen. En dat is nodig, zegt Tori.

Kindnorm

Meer dan een vijfde van de Brusselaars is jonger dan achttien, maar hun stem weegt nog te weinig mee in hoe de stad wordt vormgegeven. Tori pleit ervoor om niet alleen mobiliteit, maar de hele openbare ruimte te toetsen aan een kindnorm — want wat voor kinderen werkt, werkt uiteindelijk voor iedereen. Die kindnorm wil steden en beleid systematisch laten kijken door de ogen van een kind. Bij elke beslissing over mobiliteit, openbare ruimte of stadsontwikkeling zou de vraag moeten zijn: “Is dit goed voor kinderen?”