Enfant terrible Pieter Bonte: 'Ik zit nergens beter dan in Brussel'

Het was putteke winter, ergens in januari, en ik zat met drie vrienden op restaurant. Iemand sloeg de BRUZZ open en ons oog viel op een advertentie voor de overname van het Muntpunt-café.

We begonnen meteen te brainstormen over wat er op die plek allemaal mogelijk was. Ik zat toen in een professionele impasse, had mijn doctoraatsthesis ingediend, maar hield de academische wereld min of meer voor bekeken. Samen met mijn vennoot Sem Vandekerckhove diende ik een businessplan in. Enkele maanden later stond ik achter de toog.

Het is heftig, dat wel. Als ik om halftwee ‘s nachts in mijn bed lig, is dat een meevaller. En vanaf negen uur begint de hele machinerie opnieuw. Ik woon aan Hoogte Honderd in Vorst, en ‘s ochtends heb ik het gevoel dat er beneden in de binnenstad een gigantische baby wakker wordt, die luid begint te krijsen en moet worden verzorgd (lacht).

Ik ben volop bezig om de stiel onder de knie te krijgen: bakken versleuren, dweilen, afwassen. Ik wil van binnenuit ervaren hoe zo’n café werkt. En ja, tussendoor hou ik me natuurlijk ook met de administratie en de inhoudelijke programmatie bezig. Gelukkig heb ik een geweldig team.

Ik ben altijd vrij sociaal geweest, als kind was ik vaak de flauwe plezante thuis. Maar als puber kon ik ook een zwaar piekerende einzelgänger zijn. Dan trok ik me helemaal terug in een hoekje op de speelplaats en stelde me vragen bij … ja, bij alles eigenlijk: het schoolsysteem, ons gezin, de maatschappij. Ineens was niets nog evident. Boeken als Het Goddelijke monster. De trilogie van Tom Lanoye en De Steppewolf van Hermann Hesse hebben mij echt getekend, en door de literatuur ben ik bij de filosofie terechtgekomen. We woonden toen tegenover de Boekentoren van Gent, waar de Faculteit van Letteren en Wijsbegeerte huisde. Met andere woorden, ik moest gewoon de straat oversteken om naar de les te gaan (lacht).

Ook de academische wereld vond ik behoorlijk absurdistisch existentieel theater, maar de filosofie op zich koester ik nog steeds. En ik heb altijd behoefte gevoeld om het publieke debat aan te zwengelen. Daar ligt de kern van dit caféproject: het moet een bruisende cultuurplek worden voor en door de Brusselaar, met debatavonden, boekvoorstellingen, jazzoptredens. In de Europese traditie van de grote literaire cafés, graag. Zo komen in november de Transhumanisten langs, een strekking in de filosofie waar ik mijn doctoraatsthesis rond heb gemaakt. Maar we hebben ook al de Griekse econoom Yanis Varoufakis over de vloer gehad.

Natuurlijk speelt de locatie een essentiële rol: we zitten te midden van huizen als de Munt, de Buren, de bibliotheek zelf. Een beetje verder vind je verschillende arthousecinema’s. Met al die partners samen willen we deze wat dooie hoek ‘s avonds nieuw leven inblazen. De Quartier des Coins Cachés noemen wij het al. In die zin ervaar ik dit ook echt als een stadsproject.

Mijn doctoraat heeft me naar plekken als New York, Montreal en Oxford gebracht, maar ik zit nergens beter dan in Brussel, echt waar. Enerzijds grotesk door de wildgroei aan architectuur bijvoorbeeld, anderzijds vind je hier prachtige wijken en geweldige parken. En het is hier zo makkelijk én plezant om met een wildvreemde aan de praat te geraken.

Het mooiste moment tot nu toe? Ongetwijfeld de officieuze opening, ergens begin juni, met een pak vrienden en familieleden. Het licht van de ondergaande zon zat perfect, het bier smaakte goed. Een vree schone, feestelijke avond. Ik had het gevoel dat de puzzelstukken eindelijk in mekaar vielen.

www.facebook.com/muntpuntcafe