Tv-maker Thomas Huyghe: 'Nu snap ik waarom de VS zo geniaal en zo gek zijn'

Tv-maker en illustrator Thomas Huyghe woont nu twee jaar in Brussel, waar hij zich als een Woestijnvis in het water blijkt te voelen. Zolang corona duurt, mogen wij zijn tips gebruiken om het nieuwe seizoen van de landelijke lockdown gezond van geest door te komen.

“Iets waartoe de tweede lockdown mij heeft aangezet, is het bezoeken van veel Brusselse musea,” steekt de zachtaardige humorist van De ideale wereld, 't Is gebeurd en de opvallend collaboratieve en constructieve talkshow Het leven.doc op VRT.nu prompt van wal. “Dat deed ik daarvoor ook wel al af en toe, maar nu ga ik heel bewust om even van de wereld weg te zijn. Er zijn genoeg grote en goede musea in Brussel waarin je lang kan rondlopen zonder nog aan corona te denken. De KMSKB zijn natuurlijk een klassieker, maar ook het Museum Kunst & Geschiedenis in het Jubelpark is heel goed. Al doe ik het zoals gezegd nog meer voor de rust dan om bij te leren. Er is tegenwoordig zo weinig volk dat je dikwijls helemaal alleen bent in die gigantische ruimtes.”

Dat brengt ons eigenlijk op geen enkele manier bij de tweede tip, tenzij je de Amerikaanse HBO-dramaserie The Sopranos uit de nillies al museale kwaliteiten toedicht. “Ik wilde die nog altijd zien, omdat ik anders riskeer uitgelachen te worden op de speelplaats. (Lacht) The Sopranos heeft toch de toon gezet voor al die latere series met een sympathieke slechterik in de hoofdrol, zoals Breaking bad. Ik keek er wel wat tegenop, omdat ik dacht dat de serie al wat gedateerd zou zijn, maar ik was meteen onder de indruk van hoe goed ze in elkaar zat. En als je er achteraf nog wat over leest, blijkt dat er nog meer lagen in zitten dan je al dacht.” Voor een televisiemaker kan dat wel intimiderend zijn. “Een reeks als The Sopranos legt de lat hoog voor wie zelf wil beginnen te schrijven. Maar dat heb ik ook al bij The Simpsons: hoe slim en gecondenseerd één aflevering qua moppen en structuur kan zijn, het is ongelofelijk.”

Een recente HBO-serie die Thomas Huyghe ons kan aanbevelen, is How to with John Wilson. “Wilson is een kerel die vele uren en dagen heeft gefilmd in New York, en die met die per thema gecompileerde beelden van op straat en interviews met freaks telkens een soort handleiding of instructievideo gemaakt heeft van hoe je stap voor stap iets doet.” Zo heb je bijvoorbeeld afleveringen over het opzetten van stellingen tegen een gebouw, het delen van restaurantrekeningen of het maken van een perfecte risotto. “Dat klinkt saai, maar het is heel goed en grappig gedaan en heeft het over veel meer dan die stellingen of die risotto alleen. Je kan de serie nog altijd zien op Streamz. De producer ervan, Nathan Fielder (de schrijver, comedian en acteur die zelf de docu-reality Nathan for You heeft gemaakt, red.), vind ik de beste tv-maker van het moment. Hij heeft misschien wel de grootste invloed op mij gehad als het gaat om reportages maken. Het is interessant om te zien hoe programma's die helemaal anders zijn dan wat je gewoon bent en waarbij je door het gebrek aan context een beetje een raar gevoel krijgt, in het begin toch kansen krijgen.”

KNULLIGE SPONTANITEIT
Tot vijf jaar geleden was Thomas Huyghe ook gitarist van indierockband-op-rust Ping Pong Tactics. Nu speelt Thomas Huyghe nog altijd veel gitaar, maar niet meer voor publiek. “Nummers maken is leuk, maar ik weet niet of ik het mezelf nog ooit wil aandoen om weer in die stresssituaties van de optredens te belanden.” In ruil heeft hij een muziektip met een zekere levensduur klaar. “Interessant aan de lockdown is dat je de tijd kan nemen om eens diep in iemands werk te duiken, zeker bij een supergetalenteerde en superbedrijvige muzikant als de Amerikaanse indie-songwriter Phil Elverum. Ik was begonnen zijn eerste project The Microphones te checken, maar daarnaast is Mount Eerie misschien wel zijn bekendste band en heeft hij ook nog veel soloprojecten gedaan. Al van het eerste nummer wist ik dat dat muziek was waar ik op zat te wachten. Hij maakt popmuziek door de conventies van popmuziek overboord te gooien. Er zit authenticiteit in zijn soms knullige spontaniteit en hij geeft weinig om metrum, omdat hij gewoon zijn verhaal wil vertellen.”

Een goed boek, dat hij dus ook wil aanraden, is volgens Thomas Huyghe dan weer Fantasyland. How America went haywire van Kurt Andersen, een geschiedenisboek met antropologische inslag dat inzoomt op de vraag hoe Amerika dat land is geworden met die opvallende aanleg voor religieus fanatisme, samenzweringstheorieën en celebrityverering. Interessant in het licht van wat daar nu weer gebeurt. “Het boek is midden vorig jaar uitgekomen en dus ook al geschreven met Trump in gedachten, maar het gaat helemaal terug naar de periode na de ontdekking van het continent, toen er in Groot-Brittannië via pamfletten volk werd geronseld om naar het beloofde land en de 'gouden stad' El Dorado te trekken. Op die pamfletten kwamen vooral religieuze fanaten, goedgelovige mensen en gelukzoekers af, en de huidige Amerikanen zijn in belangrijke mate afstammelingen van die founding fathers met hun aanleg voor fanatisme, avontuur en ondernemingszin die volledig voor iets gingen, maar ook volledig buiten de lijntjes konden kleuren. Dat heeft tot fantastische fictie en technologische innovaties geleid, maar ook tot allerlei sektes en gekke ideeën. Het was de eerste keer dat ik daar zo'n coherente hypothese over las.”

Omdat lezen tijdens het koken, afwassen of autorijden moeilijk is, wil Thomas ten slotte ook nog wel een podcast in dezelfde richting tippen. Hardcore history van Dan Carlin levert precies wat het belooft: lange podcasts in verschillende delen van vele uren, waarin je bijvoorbeeld de rol van Japan in de Tweede Wereldoorlog voor de kiezen krijgt. “Carlin vertelt dat op een heel grootse maar ook heel sappige manier, waardoor je altijd genoeg informatie meepikt, ook als je je niet de hele tijd kan concentreren.”