Cabin fever: Brecht Ameel

Wanneer de Brusselse snarenkunstenaar Brecht Ameel niet aan zijn gitaren en man­dolines zit te pulken, kijkt hij horrorfilms, lacht hij zich te pletter met stand-upcomedy of leest hij meerdere boeken tegelijk. Zijn lockdowntips zijn te proberen op eigen risico.

“Er zijn nog altijd genoeg dingen om me muzikant te voelen,” zegt Brecht Ameel over hoe hij het voorbije jaar heeft beleefd. Vorige week verscheen in de reeks Live Ateliers Claus van Les Ateliers Claus een liveopname uit 2019 van Razen, de groep waarmee hij samen met Kim Delcour en een schare muzikanten nieuwe muziek improviseert op middeleeuwse instrumenten. Vorige zomer componeerde de Brusselse multi-instrumentalist muziek op zijn geliefde resonatorgitaar en mandoline voor zijn soloalbum 8-infinities, dat begin juni uitkomt. Een plaat waarop hij thema's als tijd en kwetsbaarheid verklankt.

De verstilling die Ameel opzoekt op zijn soloplaten en op de soundtrack die hij in 2019 maakte voor Ghost tropic, het nachtelijke stadsepos van Bas Devos uit 2019, contrasteert mooi met de horrorfilms die hij nu en dan verslindt. “Mijn vrouw is eigenlijk de grote horrorfan thuis,” lacht hij. “Tijdens de afgelopen online editie van het BIFFF hebben we zowat elke film gestreamd. Ik kijk graag mee, maar onder mijn dekentje sta ik doodsangsten uit.” Aanraders uit het aanbod? Possessor van de Canadese regisseur Brandon Cronenberg, die duidelijk veel talent van zijn vader heeft geërfd. “Maar mijn grootste tip van het BIFFF is een buitenbeentje, wegens geen echte horrorfilm: Voice of silence, het debuut van de Koreaanse Eui-jeong Hong over een dapper, slim meisje en haar surrogaatfamilie, in prachtige, hallucinogene groene en roze tinten. Ik vind het erg knap dat Korea net als Canada met subsidiegeld avontuurlijke, gewaagde films durft te maken.”

Van het grote naar het kleine scherm: Ameel vindt geregeld troost in sketches van comedians, genre Bill Hicks, de vroege Eddie Izzard en The Dangerous Brothers. “Ik hou ook van de bezeten blik van Bill Bailey, die je doet beseffen dat je niet zomaar achteloos 'all things considered' mag zeggen. Nadenken over wat je zegt, is iets wat heel erg aansluit bij het nu.” In je eentje hysterisch lachen voor een scherm is zeker ook een teken des tijds, vindt Ameel, “maar 'laughter is preferable to tears', zoals John Cage zei.” Een speciale vermelding krijgt Eddie Murphy met zijn legendarische stand-upshow Raw van eind jaren 1980. “Hij gaat soms behoorlijk ver. Zijn mimiek is ongelofelijk, met een paar bewegingen in zijn gezicht zet hij een personage neer. Voor mij zijn dat ook tijdsdocumenten die mij terugvoeren naar mijn kindertijd.”

Minder lachen doet Ameel met het boek dat hij leest. Of beter: met de drie boeken die hij leest. Tegelijkertijd. “Mijn manier van lezen is wat vogels doen bij hun trekvluchten: niet microslapen maar microlezen. (Lacht) Daardoor lees ik soms dingen door elkaar, maar door de jaren heen raak ik zo toch aan een volume. En nu ben ik dus bezig in Inventaris van enkele verliezen van Judith Schalansky, Papyrus van Irene Vallejo en Piranesi van Susanna Clarke.” Drie geweldige boeken die een manier zoeken om met tijd en sterveling-zijn om te gaan en die nu één gigantisch boek lijken, vertelt Ameel. “De romans van Schalansky en Vallejo doen dat vanuit geschiedenis, onderzoek en persoonlijke kwetsbaarheid. Piranesi is zogezegd fantasy, maar bereikt een soortgelijke ontroering. Bij sommige boeken blijft de scheidingslijn heel strikt, maar deze drie zijn in mijn belevenis zo met elkaar geconnecteerd dat ze heel naturel als één werk aanvoelen.”

Tijd is voor Ameel altijd een fascinerend thema geweest. “Als kind was ik er al heel erg mee bezig hoe je iets kon meemaken en dat je je dat de volgende dag nog wel goed kon herinneren, maar dat het daarna vervaagde. Door de lockdown is dat thema weer meer naar boven gekomen. Deze periode zal een breuklijn zijn, en het bizarre is dat het een collectief voor en na zal zijn.”
Hoe hij dan precies bij die drie boeken uitgekomen is? Toeval. “Ik denk dat ze ongeveer gelijktijdig bij het stapeltje nieuwe boeken lagen in de bib van Schaarbeek. En dat ik die dan in mijn gulzigheid alle drie heb meegenomen.” (Lacht)

Ameel is even gulzig als het op muziek aankomt. “Ik ben altijd al een fanatieke luisteraar geweest, maar nu is het enkel extremer geworden. Een 'gewoon' album volstaat niet meer voor mij, ik wil me begeven en verdwaald lopen in uitgestrektere terreinen.” Die eindeloze vergezichten en onpeilbare diepten levert onder meer de Duitse elektronicapionier Roland Kayn, van wie Ameel het zestiendelige A little electronic Milky Way of sound aanraadt. “Dat is veertien, vijftien uur muziek. Ik hou van dingen van lange duur, waar je veel tijd in moet steken om er iets uit te halen, maar die achteraf misschien wel een grotere indruk nalaten.”

Het volledige oeuvre van de Amerikaanse componist Carl Stone krijgt ook een aanbeveling, net als het werk van de Amerikaanse jazzgitarist John Abercrombie. “De voorbije weken heb ik me verdiept in de eerste jaren van (het Duitse label) ECM, eind jaren 1970, toen de platen uit hun catalogus nog vooral ijl, dromerig en ook een tikkeltje ontmenselijkt klonken. Dat is een soort muziekstijl geworden, niet echt jazz, niet echt wereldmuziek, gewoon goeie muziek.”

Goeie muziek, dat is voor Ameel (voornamelijk instrumentale) muziek die een combinatie is van een soort vreemdheid en dromerigheid die hij bij hoger genoemde componisten alvast terugvindt. “Voor wie een snapshot wil: zoek 'Banteay Srey' van Carl Stone, 'Ecerit III' van Roland Kayn, en 'Blue' van het album Gateway 2 van John Abercrombie.” Platen die Ameel niet op Spotify vindt, omdat hij geen Spotify heeft. “Ik ga zelf heel graag op zoek naar die dingen. En mijn vader was nogal een verzamelaar vroeger. Ik heb de ECM-catalogus uit zijn kast geplukt.” (Lacht)

De live-opname van Razen in de reeks Live Ateliers Claus is nu uit. De soloplaat 8-infinities verschijnt begin juni (Discos Transgénero)