Film: Le secret de la chambre noire

Als er één iemand de Franse cinema aan een goeie spookfilm kan helpen, dan moet het Kiyoshi Kurosawa zijn. Helaas is Le secret de la chambre noire verre van memorabel.

Kiyoshi Kurosawa hielp zichzelf eind jaren 1990 aan een voornaam met de betere J-horror, zoals Cure en Pulse. Vervolgens verbreedde hij zijn palet. Zo is Tokyo sonata een melodrama dat inspeelt op de crisis die Japan al jaren parten speelt en het uitstekende Shokuzai een bevreemdende tv-serie die de pijnpunten van de Japanse samenleving blootlegt.

Frankrijk kon de eerbiedwaardige cineast overtuigen om buiten Japan te filmen. Hij koos weinig verrassend voor een verhaal met spoken. Niet het boe roepende, op vergelding azende soort, maar een veel herkenbaarder type: overledenen die niet uitgewist zijn.

Le secret de la chambre noire neemt een zeer beloftevolle start. In een landhuis dat vergane glorie ademt, is een professionele fotograaf – 'onze' Olivier Gourmet – geobsedeerd door het vervaardigen van daguerreotypen: unieke fotografische afbeeldingen volgens een tot de verbeelding sprekend scheikundig procedé van een kleine twee eeuwen geleden. Sinds de dood van zijn vrouw dwingt de fotograaf zijn dochter (Constance Rousseau) om urenlang te poseren.

Het meisje kwijnt weg en dat vindt de verliefde nieuwe assistent (Tahar Rahim) niet kunnen. Ongehaast maar trefzeker en elegant roept Kurosawa een enge, ijle sfeer op. Jammer genoeg hebben we dan het beste gehad. De traagheid werkt het mysterie tegen.

De acteurs lijken niet goed te weten wat er van hen verwacht wordt. Maar vooral het allesbehalve strakke scenario laat de toeschouwers in de steek. Uitweidingen, subplots en nevenpersonages zorgen niet voor spanning en verrassingen, maar zuigen het leven uit Le secret de la chambre noire. Niet kwaad, maar Kurosawa kan beter.

> Le Secret de la chambre noire. FR, JP, 2016, dir.: Kiyoshi Kurosawa, act.: Tahar Rahim, Olivier Gourmet, Constance Rousseau, 131 min.
> Galeries, UGC Gulden Vlies/Toison d'Or