Film: Omar m’a tuer

Zomer 1991 wordt de rijke weduwe Ghislaine Marchal dood aangetroffen in een van binnenuit met een bed gebarricadeerde kamer in haar villa aan de Azuurkust. In bloed staat geschreven: “Omar m’a tuer.” Haar tuinman Omar Raddad wordt gearresteerd.

In 1994 wordt de ongeletterde, nauwelijks Frans pratende Marokkaan veroordeeld hoewel hij zijn onschuld volhield en er serieuze vraagtekens moeten worden geplaatst bij het onderzoek. Zo heeft men nooit kunnen bewijzen dat Omar boos was omdat hij geen voorschot gekregen had en zogezegd geld nodig had om te gokken. In 1998 werd hij na presidentiële gratie weer vrijgelaten, maar het Franse gerecht blijft hem als schuldige beschouwen.

Roschdy Zem, een van onze favoriete Franse acteurs, stond dit keer achter de camera. Hij verdiepte zich in de zaak, is er rotsvast van overtuigd dat Omar Raddad een groot onrecht is aangedaan en reconstrueert de zaak met zin voor detail. Daarbij heeft hij ook veel aandacht voor de schrijver die met veel poeha Raddads onschuld zou bewijzen.

Op zijn werk valt weinig af te dingen. En je begrijpt zeer goed zijn interesse voor deze merkwaardige zaak. Alleen laat hij het na om de nagel op de kop te slaan, om haarscherp duidelijk te maken waarom deze zaak ons allen aanbelangt. De hamvraag wordt niet luidop gesteld: speelde racisme een rol in de snelle veroordeling van meneer Raddad?

Zalen: Kinepolis, Vendôme