Flagey focust op Maurice Pialat

Nog tot eind oktober heeft Flagey vijf films van Maurice Pialat (1925-2003) op de affiche staan. Hoewel hij ouder was dan Godard of Truffaut, hoorde hij niet bij de nouvelle vague. Hij hoorde gewoon helemaal nergens bij, ging resoluut zijn weg, deed geen toegevingen en was door dat radicalisme niet meteen de meeste geliefde der cineasten.

Toen hij in 1987 de Gouden Palm won voor 'Sous le soleil de Satan' jouwde een deel van de zaal hem uit. "Si vous ne m'aimez pas, je peux vous dire que je ne vous aime pas non plus," beet Pialat van zich af.

En gelijk had de Einzelgänger. 'Sous le soleil de Satan' is een mystieke film die je niet loslaat, eens je het waarom begrijpt van Pialats potent, grimmig realisme en schijnbaar afstandelijke stijl. Een jong meisje heeft een man gedood en botst met de getormenteerde priester Donisson. Die kan haar niet troosten want hij is zijn geloof in God kwijt. En zoiets vreet aan een mens.

De tweede meest bekende film van Pialat is 'Van Gogh' met Jacques Dutronc als de onbegrepen gekwelde schilder. Maar eigenlijk is zijn vroeg werk nog het beste voorbeeld van de intensiteit die hij zijn ruwe films kon meegeven.

Verstikkende sfeer
Vergeleken met 'À nos amours' (1983) is de helft van de hedendaagse Franse productie kleutercinema. Pialat toont het uiteenvallen van een gezin waar de vader is weggelopen en legt de nadruk op de bijna hopeloze poging van de vijftienjarige Suzanne (een onvergetelijke Sandrine Bonnaire) om te ontsnappen aan de verstikkende sfeer. Ze ontdekt seks maar welke jongen ze ook uitprobeert, een zielsverwant zit er niet tussen. Het leven kan hard zijn.

wanneer: nog tot 31 oktober 2011