Polisse: een beroep waarbij het leven verbleekt

Karin Viard heeft de wind in de zeilen. Potiche, Rien à déclarer, Ma part du gâteau, Le skylab: de zotte doos was de voorbije twaalf maanden prominent aanwezig in onze filmzalen. Komische rollen zijn haar op het lijf geschreven, maar in Polisse speelt ze een van de inspecteurs van de jeugdbrigade van Parijs die op pedofielen jagen en jonge slachtoffers opvangen. “Mijn mentale gezondheid is in gevaar als ik niet mag acteren.”

Polisse portretteert met veel overtuiging, maar als u het ons vraagt, ook een beetje overacting en onnodige hysterie, het dagelijkse leven van de agenten van de Brigade de Protection des Mineurs (BPM). Cannes dacht er anders over want deze Franse filmpendant van Amerikaanse tv-series als Hill Street Blues of NYPD Blue werd bekroond met de Grand Prix du jury.

Polisse is het kindje van Maïwenn. , de acterende regisseuse viel in 2009 al op met Le bal des actrices. Ook in die film speelde Karin Viard mee.

Wat doet Maïwenn anders?
Karin Viard: Ze luistert goed en ze laat het meteen weten als iets haar niet bevalt ook al gaat ze op dat moment nog voort op haar intuïtie en kan ze de dingen nog niet benoemen. Haar manier van werken is toch wel redelijk speciaal. Het is allemaal fictie maar ze streeft een documentair gevoel na. Dat is haar terrein. Dat kan ze goed. Hoe de situatie er ook mag uitzien, ze gaat op zoek naar de waarheid, wil de werkelijkheid laten zien. Ze zorgt er voor dat scènes beginnen te leven, dat we vergeten dat we aan het spelen zijn. Ze gebruikt meerdere camera's om niets van die spontane momenten te laten verloren gaan.

Waar bestond de voorbereiding uit?
Viard: We hebben stage gelopen bij de BPM. Twee oudgedienden hebben ons rondgeleid. Ze legden uit wat het werk zoal in hield. We hebben een paar films bekeken. Op het einde van de stage hebben we een paar simulaties gedaan. Zij speelden de jongeren en wij de ondervragers of omgekeerd. We hebben dus geproefd van hun dagelijks werk.

Het is een wereld waar ik niets van wist. Zo'n wereld die je niet kent, mogen betreden is een van de grote voordelen van mijn beroep. Ik kijk nu anders naar hen en zij naar mij.

Privé betalen de agenten van de brigade een hoge prijs voor hun werk.
Viard: Dat herken ik. Als acteur heb ik het geluk een mooi maar veeleisend beroep uit te oefenen. Je beleeft veel avonturen, je belandt op veel interessante plaatsen, je hebt het voorrecht om veel grote regisseurs en collega's van dichtbij te leren kennen en je te verdiepen in de boeiendste personages.
Daarmee vergeleken verbleekt het persoonlijke leven soms. Dat lijkt banaler, doffer.

Voor die flikken van de jeugdbrigade geldt hetzelfde. Ze hebben het gevoel zéér nodig te zijn en maken heel intense zaken mee. Op slag is hun eigen kleine leventje, wat morsiger en moeilijker. Dat leven kan nooit zo intens en spectaculair zijn. Dat destabiliseert een mens. Ik vrees dat zo'n werk ook verslavend is. Oorlogsreporters zitten in hetzelfde schuitje.

Lastige vragen durf ik niet te stellen: die ongewoon felle woede-aanval van uw personage spookt nog door mijn hoofd.
Viard: Jongen toch, ik ben actrice, als je wil barst ik hier en nu in zo'n colère uit. Dit is wat ik kan. Dit is mijn beroep. Maar ik beken dat ik moet acteren om te voorkomen dat ik in het gewone leven het noorden verlies. Acteren is een buitengewone uitlaatklep die ik niet zou kunnen missen. Ik barst van de energie. Ik heb dan ook enorm veel geluk dat ik mijn teveel aan energie kan kanaliseren in mijn werk.

zalen: Kinepolis, UGC Gulden Vlies