Mensen een gezicht geven, ook als dit gezicht op het eerste gezicht afzichtelijk is: het is een van de vele aspecten die van film zo’n mooie kunst maken. Yomeddine laat je meeleven met een veertiger die als baby is achtergelaten aan een leprakolonie boven Caïro.
Beshay is zwaar gehavend in het gezicht, zijn misvormde handen beletten hem niet waardevolle stukken uit de vuilnisbelt met zijn ezelskar te vervoeren. Acteur Rady Gamal, zelf een voormalige lepralijder, neemt je makkelijk voor hem in. Met zijn personage verbonden zijn is een hele ervaring.
Helaas valt de film na het indrukwekkende begin geleidelijk aan stil. Bevangen door het verlangen om zijn roots te ontdekken begint Beshay aan de verre tocht naar zijn geboortedorp. Een weeskind glipt mee. De buitenwereld reageert slecht op de reizende leproos, al dan niet opgejut door verzen uit de Koran.
Er schort wat aan de regie en de montage, maar de grootste teleurstelling is het verglijden in opzichtig en voorspelbaar melodrama met een bedenkelijke, fatalistische conclusie.
Lees meer over: Brussel, Film, melodrama, Abu Bakr Shawly, Rady Gamal, Ahmed Abdelhafiz
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.