Trac: hoe hard trillen de vingers van pianovirtuoos Julien Libeer?

Elke week peilen we naar de plankenkoorts bij een artiest die zich op het strijdtoneel der kunsten waagt. Deze week: Julien Libeer.

“Net zoals een sporter wedstrijdritme moet opdoen, moet je als artiest regelmatig op een podium staan,” zegt Julien Libeer aan de vooravond van zijn pianorecital in Flagey. Laat dat de voorbije maanden nu net moeilijk geweest zijn. “De zomer was gek genoeg redelijk druk, maar ondertussen is het weer anderhalve maand geleden dat ik nog heb opgetreden. Dat is voor mij een zeldzaamheid.”

Van Jacques Brel is geweten dat hij voor elk optreden boven de pot ging hangen. “Aan het begin van zijn carrière kwam dat overgeven van de stress,” lacht Libeer. “Maar op het einde was dat een soort ritueel.” De toetsenist zweert zelf bij minder heftige gewoontes. “Het enige wat ik doe, is mij omkleden exact een halfuur voor ik op moet. Dan trek ik mijn ‘overall’ aan – zijnde mijn kostuum. Dat is mijn beetje houvast. Je stapt in je rol.”

Zit hij achter zijn grote vleugel niet veilig? “Je kan je zo makkelijker in je wereld opsluiten, ja, maar dat is natuurlijk niet de taak van een artiest. Voor een pianist is het belangrijk dat hij er zich constant aan herinnert dat hij voor een publiek speelt.”

Er zit geen logica achter stress, zegt Libeer. “Ik heb al voor zalen van 5.000 man gespeeld zonder de minste zenuwen, terwijl ik bij een tien- of twintigkoppig publiek niet meer wist wat ik deed. Dat is het verraderlijke aan trac: als het voorspelbaar was, zou je je erop kunnen voorbereiden.”

Het beste huiswerk is je repertoire goed kennen. “‘Je moet voor 150 procent klaar zijn om voor 80 procent te kunnen presteren,’ zei de Argentijnse pianiste Martha Argerich. Dat is redelijk juist.” En zijn eigen tip? “Begin niet met het moeilijkste stuk. Vandaar dat ik Chopin in Flagey voor het einde houd.” (Lacht)

Julien Libeer, 21/9, 20.15, Flagey, www.flagey.be