Kwabs: een nieuwe soulstem

Kwabs is het levende bewijs dat ook het Britse pleegzorgsysteem soul heeft en sterren aflevert, zolang ze maar de gelegenheid krijgen om hun talenten te ontwikkelen.

Na het halen van de BBC- longlist van grootste talenten voor 2015 en een tournee in het voorprogramma van Sam Smith, lijkt de bijna 25-jarige zanger Kwabs Sarkodee Adjepong klaar voor het grote werk.

Met Walk had hij zopas een hit te pakken, binnenkort volgt een eerste tournee als headliner en in de zomer, wanneer zijn debuutalbum uitkomt, staat hij meteen op het podium van Rock Werchter.

De aanstekelijke doorbraaksingle maakt meteen ook een punt: “Ik denk dat iedereen zich wel kan identificeren met het statement: ‘Hier ben ik en ik laat me niet afschrikken door de eerste de beste tegenslag. Ook als ik val, sta ik weer op en wandel ik verder.’ Ik heb geleerd dat dat het beste is wat je kan doen als je in een situatie verkeert die je frustreert of onderdrukt, en waarmee je dus niet tevreden kan zijn.”

Het scheelt natuurlijk een flinke slok op de borrel als je in zo’n situatie op tijd je uitlaatklep ontdekt. Als dat dan nog het talent blijkt te zijn waarmee je uiteindelijk door zal breken, ben je zoals Kwabs een eind ver. Met een diepzinnige bariton die een publiek kan doen swingen én smelten besloot hij vier jaar geleden zijn versie van Corinne Bailey Rae’s Like a Star op YouTube te zwieren.

“Eigenlijk was het pas mijn eerste echte poging om te peilen of mensen daadwerkelijk geïnteresseerd zouden zijn in mij als soloartiest. Niet dat ik per se wilde dat ze sympathiseren met mijn . Ze moeten vooral hun eigen verhaal herkennen in mijn muziek.” De meer dan 100.000 views logen er alvast niet om, en zouden uiteindelijk leiden naar een platencontract bij Atlantic en enkele vruchtbare samenwerkingsverbonden, onder andere met de hippe producer en liedjesschrijver Sohn.

Ik was onder de indruk van de titeltrack van je in de zomer te verschijnen debuut-cd Love + War. Waar heb je het over?
Kwabs: Over iemand die worstelt met een intern conflict, en over de twijfels om de mensen die bij dat interne conflict betrokken zijn op de hoogte te brengen, ook als dat kan helpen om het probleem op te lossen. De liefde en de oorlog uit de titel beschrijven eigenlijk de strijd die in je eigen hoofd woedt alvorens je je problemen uitspreekt.

Wat is jouw hevigste interne strijd?
Kwabs: Die gaat tussen doen wat ik moet doen en doen wat ik wil doen, tussen doen wat je op lange termijn gelukkig en gezond zal maken en doen wat mijn carrière (op korte termijn) nodig heeft om te slagen. Dat zal waarschijnlijk altijd zo blijven.

Dat men je nu al uitroept tot een van de artiesten om de komende jaren rekening mee te houden, legt dat extra druk op je schouders?
Kwabs: Ik denk niet dat die druk van buitenaf me meer belast dan de druk die ik ervaar om zelf te slagen. Misschien leg ik de lat voor mezelf te hoog. Maar ik zie dat eerder als een noodzaak om vooruitgang te boeken.

Heeft dat met je achtergrond te maken? Als kind dat opgroeide in pleeggezinnen heb je het niet eenvoudig gehad.
Kwabs: Die ervaringen zetten al de rest inderdaad in perspectief. De overlevingsstrategieën die ik toen ontwikkeld heb zullen me waarschijnlijk mijn hele leven van pas komen. Het gevoel dat het nooit zo slecht zal worden als het ooit was geeft me een enorme boost.

Ik wil niet te veel achterom kijken, maar de fysieke expressie van het zingen was misschien wel mijn eerste uitlaatklep. Ik herinner me dat ik nog héél jong was. Van in het begon genoot ik ervan om voor mezelf te zingen. Ik sprong er direct ook creatief mee om: ik probeerde te verwoorden hoe ik me voelde, melodieën te bedenken, gevoelens over te brengen. Het voornaamste was dat het iets van mezelf was. Niemand kon dat van me afpakken. Dat was een hele geruststelling, zeker op zo’n jonge leeftijd.

Het waren uiteindelijk enkele leraressen op de middelbare school die je overtuigden om meer te doen met je talent.
Kwabs: Ja, ze prezen me onder andere aan bij lokale bandjes, maar ze deden me in de eerste plaats beseffen dat er mogelijkheden waren om mijn talent verder te ontwikkelen. Zo’n mensen heb je nodig in je leven, zeker als je jeugd door omstandigheden niet van een leien dakje verloopt.

Ik moet hen stuk voor stuk bedanken: Miss Sarr, Miss Williams, Miss Walker,… Het was uiteindelijk de moeder van Miss Sarr die me meenam naar de repetities van het National Youth Jazz Orchestra (het jeugdorkest waar ook Amy Winehouse even deel van uitmaakte). Ik zou er uiteindelijk drie volle jaren blijven. Des te langer ik er was, des te meer ik ook in jazz geïnteresseerd raakte. Later ging ik ook muziek studeren.

Toch was er niet meteen de intentie om je muziek met anderen te delen?
Kwabs: Nee, tot ik die eerste video op YouTube zette, dompelde ik me vooral onder in muziek om aan mijn eigen honger te voldoen. Ik was een echte spons. Daar pluk ik nu de vruchten van. Ik hou bv. van de stem van Stevie Wonder en Aretha Franklin, maar een rolmodel heb ik nooit gehad. Platforms als The Voice en X-Factor waren nooit aan me besteed. Ik wilde de tijd om mezelf te ontwikkelen; die krijg je niet in tv-formats. En achteraf is het natuurlijk veel cooler om tussen echte talenten als Stormzy en James Bay in zo’n BBC-lijst te staan.

Waarom ging je de clip van Perfect Ruin opnemen in het noorden van Zweden?
Kwabs: De grandeur en de epische kracht van de soms afgelegen locaties hebben hetzelfde bevreemdende, wat geïsoleerde gevoel dat ik in mijn muziek soms opzoek. Het past ook goed bij de eigentijdse elektronica waarmee ik mijn soul graag injecteer. Wanneer ik muziek maak schieten me sowieso vaak beelden voor de geest.

Tenslotte, omdat we de indruk hebben dat we nog meer over je gaan horen in de toekomst: je naam spreken we uit als Kwobs, correct?
Kwabs: Jep, het is de korte versie van Kwabena, mijn Ghanese dagnaam. Zo’n naam verwijst naar je geboortedag, in mijn geval dinsdag. Ik besef dat mijn roots voorlopig nog niet echt aanwezig zijn in mijn muziek, maar ze zitten natuurlijk wel in mijn achterhoofd.

Wat ik over de cultuur ben te weten gekomen, na onder meer twee bezoeken aan Ghana, bevalt me zo dat ik me heb voorgenomen om dat aspect in de toekomst meer te exploreren.