Concert: Vincent Delerm
Quinze chansons duurt nauwelijks 35 minuten en telt 7 liedjes die onder de grens van twee minuten duiken. "Soms is een song snel op, het heeft geen zin dan nodeloos uit te weiden," antwoordde Vincent Delerm laconiek aan presentator Nagui een paar weken geleden in Taratata, het excellente laatavondmuziekprogramma op France 2. "Het staat trouwens chic als ik zeg dat ik die vijftien nummers kon kiezen uit een mapje van 40. Nee dus, ik had er vijftien klaar. Die hebben we op cd gezet. Zo moet dat, zo klinkt het vers." De plaat pruttelt - geheel voorspelbaar in de stijl-Delerm - zachtjes op een waakvlam van pientere pianoriedels en stem en graait waar nodig gretig uit de genredoos: een sneetje pop, een hapje reggae, een beetje ragtime, wat flarden filmmuziek, enkele strijkers en blazers die klinken als The Beatles ten tijde van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. De Fab Four zijn zelfs aan zet in 'Shea Stadium', een nummer over hun legendarische krijsconcert in 1965 in het stadion van baseballteam The New York Mets. "De groep hoorde zichzelf niet spelen door het hysterische gegil van de fans. Waar zijn die meisjes nu? Zijn ze getrouwd, zorgen ze voor de kinderen, hebben ze een keurige baan?"
Amerika en Groot-Brittanië blijken zeer aanwezig op Quinze chansons. 'Tous les acteurs s'appellent Terence' onthult de schijnwereld en de mythes van Hollywood. Er is een liedje over de Britse fotograaf Martin Parr, 'Allan et Louise' is een ontmoeting tussen ex-geliefden tegen de achtergrond van 9/11, 'From a room' vertelt over het meisje op de hoes van de elpee Songs from a room van Leonard Cohen. "Wat je maakt, is vaak waar je zes maanden eerder mee bezig bent geweest. Ik zag veel films van Woody Allen, las Richard Brautigan, kocht fotoboeken... Trouwens, zingen over plekken en mensen zonder dat je het hele plaatje kent, dat kan. Ik ben un petit Frenchy die New York door de ogen van Woody Allen ziet."
De absolute waarheid
Vincent Delerm - 32, zoon van schrijver Philippe Delerm, en illustratrice Martine - schrijft van in het begin over doodgewone mensen en doodgewone dingen. Dat is zo op zijn debuut, dat op Les Victoires de la Musique 2003 de titel Album Révélation kreeg toegekend. En het is net zo op dit vierde album, Quinze chansons, met nummers over verwonderd verliefd zijn in de auto (zijn geestelijke vader Alain Souchon zingt het slot van 'Un temps pour tout'), jeugdherinneringen aan het gemeentelijke zwembad ('78543 habitants') en gelukkig zijn ('Dans tes bras'). Zijn personages zijn amusant, herkenbaar, teder, nostalgisch. Ze kennen Tindersticks, Nick Drake, François de Roubaix, Milan Kundera, Michel Houellebecq, Patrick Vieira, Ken Loach en Jean-Luc Godard. Collega Renaud noemt ze in 'Les bobos' "bohémiens bourgeois", politiek correct maar stuurloos, hoger opgeleid maar zonder diepgang. "Een schrijver stelt iets als een absolute waarheid, de luisteraar gelooft daarin. Ik maak daar misbruik van. Je haar zit zo, dus je leest die krant." Maar ook zonder namedropping vat Delerm, zoals in 'La vie est la même', het leven van alledag haarscherp binnen zijn favoriete songstructuur: drie strofen, drie refreinen. "Les employés de la ville ont découpé, tranquilles, les pelouses, il y a une heure, et c'est la même odeur. La vie est la même. En fin d'après-midi, les garçons font comme si il y avait mieux à faire que de s'asseoir par terre. La vie est la même. Nous n'avons pas changé, nous attendons l'été, les mains en arrière posées sur le gazon coupé. La vie est la même."
:: Vincent Delerm - 20 & 21.2.2009 20.30 - théâtre 140 av. Plaskylaan 140, Schaarbeek/Schaerbeek - 02-733.97.08, info@theatre140.be
Tickets: 27 euro
Lees meer over: Cultuurnieuws
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.