Fleet Foxes stelt debuut voor in uitverkochte AB

Afgelopen juni slopen de Amerikaanse Fleet Foxes op kousenvoeten de Rotonde van de Botanique in, geen vos die er toen naar kraaide. Maar sinds de release van hun debuut-cd komt het muziekjournaille superlatieven te kort voor de hemelse harmonieën en pure melodieën van dit volledig uit geruite hemden en baarden opgetrokken vijftal uit Seattle.

"Ik hou niet van hippies," liet frontman en songschrijver Robin Pecknold zich onlangs ontvallen, omdat ze niet trouw bleven aan hun idealen. Nochtans ziet de man er met zijn lange sluikhaar, jezusbaard en tweedehandskloffie uit als de archetypische hippie. En ook de muziek van Fleet Foxes geurt naar de muzikale hoogdagen van de bloemenkinderen.

Spreekwoorden
Dat deze 'neohippies' ondertussen gek genoeg een van de hotste bands van het jaar zijn, komt onder meer door lovende recensies van het alom gerespecteerde webzine Pitchfork. En uiteraard door het duizelingwekkend hoge niveau van hun muziek. Met hun rijke folkpop hebben ze bij menig muziekliefhebber een gevoelige snaar geraakt die al lang niet meer bespeeld was. Leg hun dit jaar uitgebrachte ep Sun giant of hun titelloze debuut op en je raakt bedwelmd door de prachtige meerstemmige zangpartijen en de tijdloze semi-akoestische instrumentatie die opgediept lijken uit een tijdperk waar het woord 'digitaal' nog lang niet bestond - een soort Beach Boys in de huid van The Band, al schiet de vergelijking wel tekort. Songs als 'White winter hymnal' en 'Meadowlarks' zijn ronduit magisch en ademen de pure schoonheid van een stukje ongerepte natuur.

In de Botanique zijn de Foxes die wij ontmoeten zelf ook nog puur, in de zin dat ze nog niet moegeïnterviewd zijn. Terwijl spilfiguur Robin Pecknold aan een andere tafel plaatsneemt, praten Christian Wargo (bas, gitaar) en Casey Westcott (piano, mandoline) honderduit, aangevuurd door enkele glazen whisky. "Dude! Heb je die beelden gezien hier buiten?" zegt Casey Westcott (wijst richting de kruidtuin). "Prachtig gewoon. Jullie architectuur in Brussel is te gek. In Amerika wordt alles platgegooid en vervangen door lelijke gebouwen."

Ik wil hem vertellen dat het beeld op de hoes van hun debuut-cd 'Nederlandse spreekwoorden' heet, en in 1559 geschilderd is door een kunstenaar die in Brussel begraven ligt, maar Westcott is goed geïnformeerd. "Pieter Bruegel de Oude bedoel je? Ja, het is bizar om hier nu te zijn. Robin heeft dat schilderij pas ontdekt toen het merendeel van de songs al klaar was, maar het was meteen duidelijk dat het perfect paste bij de songs. Eerst zie je gewoon een hoopje mensen, maar dan merk je dat er meer aan de hand is. Er zijn zoveel details te zien, het zegt heel wat over menselijke gedragingen."

Tijdloos
Fleet Foxes komt uit Seattle, indertijd het epicentrum van de grunge. Hun muziek wordt dan ook nog eens verdeeld door het Amerikaanse Sub Pop-label, ooit thuishaven van gitaargroepen als Nirvana en Soundgarden, maar nu die van het soort indiebands dat uitblinkt in het vermengen van indierock met pop zonder gladjes te gaan klinken, genre The Shins, Iron and Wine en Band of Horses. Maar daar is de muziek van Fleet Foxes een flink stuk van verwijderd.

De bijwijlen erg pastorale amerciana van meerstemmige parels als 'Sun it rises' klinkt net als Bruegels schilderij alsof hij al eeuwen bestaat. Westcott: "Het voelt inderdaad oud aan. Sommige liedjes zouden bij wijze van spreken kunnen gemaakt zijn toen de Engelse taal werd uitgevonden en de eerste gitaar zijn intrede deed - het is pure muziek, zonder effecten. Maar we maken geen muziek uit nostalgie."

"Robin wilde er echt iets tijdloos van maken," pikt Christian Wargo in. "Hij houdt van een heldere sound en wil die niet vervuilen met geluiden die snel gedateerd klinken, zoals het laatste nieuwe gitaareffectje. We gebruiken veel instrumenten uit de jaren 1960 en 1970. De melodieën grijpen verder terug, ze hebben iets van kerkgezangen of klassieke muziek. Maar er zit ook gospel in."
"Wat wij belangrijk vinden is dat we onszelf zijn in de muziek die we maken," zegt Westcott over sommige referenties vaak aangehaald worden, zoals Crosby, Stills, Nash & Young . "We willen ons niet vergelijken met een andere groep, omdat we geen reactie willen zijn op iets of iemand. Als we in de studio zitten is de melodie van Robin alles wat we nodig hebben. Er zal niemand zeggen, nu wil ik hier een vette Led Zeppelindrumintro. Muziek van anderen wordt het best door henzelf gemaakt."

Wandelclub
In zijn songs verhaalt Robin Pecknold over familie, vrienden en vooral de natuur, zoals in 'Tiger Mountain peasant song'. De eenvoudige dingen des levens, quoi. Wargo: "Eenvoudig? Is een berg eenvoudig? (lacht) Neen, we willen niet in clichés vervallen. Ik denk dat er twee dingen voorbijgestreefd zijn in rockmuziek: assholes, en woede. Wat bereik je in godsnaam met woede? Wij willen gewoon eerlijk zijn. Robin schrijft teksten over dingen waar hij dagelijks mee bezig is. Mensen voelen het wanneer je niet oprecht bent."

De leden van Fleet Foxes houden van hun 'groene' stad Seattle ("je kunt er door een park lopen zonder één gebouw te zien"), maar richtten een paar jaar geleden een wandelclub op, Golden Dawn, die hen terug naar de natuur moest brengen. Wargo: "We wilden voornamelijk iedereen bij elkaar brengen. In de winter zijn de mensen in Seattle een beetje op zichzelf, ze spelen thuis op hun PlayStation 3. Als ze buitenkomen in de zomer hebben ze het gevoel dat iedereen hen haat en dat zij iedereen haten. Het was een manier om te zeggen: we zijn mensen. Maar na een paar wandelingen is het een stille dood gestorven."

Dronken e-mails
In vergelijking met de teksten zitten de nummers van Fleet Foxes muzikaal veel minder 'simpel' in elkaar. Liedjes als 'Ragged wood' of 'Mykonos' bestaan uit verschillende 'songs in songs' die subtiel in elkaar overlopen en zijn ingekleurd met een heel arsenaal aan instrumenten. Dat vergt veel concentratie en eindeloos sleutelwerk in de studio. Westcott: "Voor het nummer 'English house' zijn we dagen aan één stuk opgebleven om het goed te krijgen Voor 'Mykonos' duurde het een eeuwigheid om die baslijn goed te krijgen." Wargo: "Vergelijk het met een primitieve vorm van componeren van klassieke muziek. Je neemt bepaalde thema's die je laat terugkomen doorheen de song. Maar voor ons is dat net het leukst, dag en nacht in de studio zitten opnemen is een dream come true."

Zin voor experiment en een rijke instrumentatie zijn typerend voor een hele lichting Amerikaanse bands die steeds nadrukkelijker op het voorplan treden, zoals Department of Eagles, Grizzly Bear, Animal Collective en hun spin-off Panda Bear. Wargo: "Panda Bear is geweldig, ik heb de afgelopen zomer voortdurend zijn laatste album gedraaid. Hij is mijn favoriete lid van Animal Collective. Onlangs heb ik hem na een concert een compleet dronken e-mail gestuurd. 'Dude, zou je die andere kerel niet gewoon dumpen?' Ik heb nog geen antwoord gekregen." (lacht)

:: Fleet Foxes + J. Tillman (UITVERKOCHT)
wanneer: 20 november, vanaf 20 uur
waar: Ancienne Belgique, Anspachlaan 110, Brussel, 02-548.24.24, info@abconcerts.be