Chez Henri

(© Ivan Put)

I was on my way to what, after more than ten years, was to be my very last café for this series, when I walked past Chez Henri on Lakensestraat/rue de Laeken – which is impossible to mix up with Resto Henri on Vlaamsesteenweg/rue de Flandre. As a representative of a disappearing category of Brussels cafés that is dear to my heart, this old-fashioned local pub is a better way to end. On the windows, ugly stickers compete for your attention with elegant script (“Chez Henri” in old-fashioned flourishes emphasised with another fine line in a different colour), but I must admit that it was the three fading football photos I descried through the plants on the windowsill that enticed me inside. Two of them show how Anderlecht started the final of the UEFA Cup Winners’ Cup against Austria Wien on 3 May 1978. They won the match 4-0. I can look at photos like this for longer than I can watch a match on TV. The café also has an old photo of RWD Molenbeek and a sticker of Union Saint-Gilloise. This trinity is intended to please all the punters, along with the other available set of three: Jupiler, Maes, and Stella. While Adamo sings that his life is neither hell or paradise, a waitress with a sceptical Mia Farrow smile serves a Dutch-speaking author, a civil servant with the angelic emblem of the City of Brussels on his sweater, four card players, two gentlemen who’ve had a few too many, and a pair of ladies who are just drinking cola. There is an in memoriam card behind the bar, as well as a photo of a sheepdog that has most probably also gone to join the Good Shepherd. A neighbour comes in with an incorrectly delivered letter, probably a bill, and the waitress directs her to a bespectacled man in the corner. Could that be Henri? Just as I go to inquire on your behalf, I get a better idea: why don’t you do it yourself?!

FR ❙ J’étais en route vers ce qui devait être, après plus de dix ans, mon dernier café pour cette rubrique lorsque je suis passé devant Chez Henri dans la rue de Laeken - impossible à confondre avec le resto Henri à la rue de Flandre. En tant que représentant d’une de mes catégories préférées et en voie de disparition en matière de cafés bruxellois, cet établissement populaire était parfait pour l’épisode final. Sur les vitres, de laids autocollants luttent avec l’élégante mention Chez Henri (en lettres courbes désuètes accentuées par une fine ligne d’une autre couleur), mais je dois admettre que ce sont les trois photos de foot jaunies que j’ai aperçues entre les plantes qui m’ont poussé à franchir le seuil. Deux d’entre elles montrent comment Anderlecht a entamé le 3 mai 1978 la finale de la Coupe des Coupes, remportée 4-0 face au FK Austria Vienne. Des photos de ce genre, je pourrais même les regarder plus longtemps qu’un match à la télé. Ailleurs sont aussi accrochés une vieille photo du RDWM et un autocollant de l’Union. Cette sainte trinité, comme le trio Jupiler, Maes et Stella, doit faire plaisir à tout le monde. Tandis qu’Adamo chante que sa vie n’est ni l’enfer ni le paradis, la patronne affichant un sourire sceptique à la Mia Farrow sert un auteur néerlandophone, un fonctionnaire portant l’emblème angélique de la Ville de Bruxelles sur son pull, un quatuor de joueurs de cartes, deux messieurs qui ont déjà trop bu et deux dames qui s’en tiennent au coca. Derrière le bar, il y a un avis de décès et une photo de chien de berger qui a lui aussi probablement rejoint le Bon Pasteur. Une voisine débarque avec une lettre arrivée à la mauvaise adresse, une facture apparemment, et la patronne lui désigne un homme à lunettes dans le coin. S’agirait-il d’Henri ? Au moment où je pense aller m’en informer pour vous, j’ai une meilleure idée : et si vous le faisiez vous-même ?

NL ❙ Ik was op weg naar wat na meer dan tien jaar mijn laatste café zou worden voor deze reeks, toen ik Chez Henri in de Lakensestraat voorbijwandelde – onmogelijk te verwarren met Resto Henri aan de Vlaamsesteenweg. Dit bruine volkscafé is als vertegenwoordiger van een mij dierbare, verdwijnende categorie in het Brusselse caféwezen de juiste afsluiter. Op de ruiten strijden lelijke stickers en sierlijk schrift (“Chez Henri” in ouderwetse krulletters die nog eens aangezet worden door een fijn, anderskleurig lijntje) om de winst, maar ik moet toegeven dat het de drie verschoten voetbalfoto’s waren die ik tussen de planten door aan de muur ontwaarde, die mij over de drempel trokken. Twee ervan tonen hoe Anderlecht op 3 mei 1978 begon aan de met 4-0 gewonnen finale van de Europacup voor Bekerwinnaars tegen Austria Wien. Naar dit soort foto’s kan ik desnoods langer kijken dan naar een wedstrijd op het scherm. Verder hangt er in het café ook een oude foto van RWD Molenbeek en een sticker van Union. De drievuldigheid moet net als het eveneens aanwezige drietal Jupiler, Maes en Stella iedereen plezieren. Terwijl Adamo zingt dat zijn leven de hel noch het paradijs is, serveert een waardin met een sceptische Mia Farrow-glimlach een Nederlandstalige auteur, een ambtenaar met het angelieke embleem van de stad Brussel op zijn trui, een kwartet kaarters, twee heren die al te veel gehad hebben en een duo dames dat het bij een colaatje houdt. Achter de toog een doodsprentje, en ook een foto van een herdershond die wellicht ook al bij de Goede Herder vertoeft. Een buurvrouw komt met een verkeerd geposte brief aanzetten, waarschijnlijk een factuur, en de waardin dirigeert haar naar een man met een bril in de hoek. Zou dat Henri zijn? Op het moment dat ik er voor u naar wil informeren, krijg ik een beter idee: doe het zelf!

CHEZ HENRI ●●●
Lakensestraat 30 rue de Laeken, Brussel/Bruxelles, 02-219.64.45, 7/7