Bidden tot de goden met Action Bronson op Couleur Café

Action Bronson hield een spirituele seance aan de Red Stage, gestut door slome funkjams en zowaar een portie new age.

Action Bronson was lang de groteske gourmand van de Amerikaanse rap. Met radde raps onderhield hij zijn muziekfans, met het programma Fuck, that's delicious de foodies. Het beste van twee werelden, dat hem geen megaster, maar wel een uit de kluiten gewassen cultfiguur maakte.

Maar sinds enige tijd heeft de chef-kok-rapper zijn leven omgegooid. Hij probeert gezonder te eten, is beginnen te boksen en streeft naar mentaal evenwicht. Zijn doortocht op de Red Stage leek bijwijlen eerder een new age-seance dan een radde rapshow. Op het scherm achter hem doken beelden van klaterende watervallen en uitgestrekte ruimtelandschappen op. We misten enkel nog de stem van Ingeborg om de boel aan elkaar te praten.

Bronsoliño, zoals hij soms liefkozend wordt genoemd, had geen beatmeister maar een lijvige liveband mee, die hij alle ruimte liet om te jammen. Vaak funky, maar ook mellow, met veel belletjes en gerinkel, conga's en Santana-achtige licks in de gitaren. Iedereen mocht op tijd en stond zijn solootje doen. Puike muzikanten, daar niet van, maar het deed de set soms wegzinken in een loungebad. Een ondergaande zon dook op bij 'Estaciones', Bronson kneep de ogen dicht, zijn hoofd richting het firmament, in gesprek met de goden, leek het.

In zijn studioalbums (er zit er een nieuwe aan te komen, onder de knotsgekke titel Johann Sebastian Bachlava the Doctor) recycleert Bronson vaak oude soullicks en seventiesfunkhooks. Maar nu liet hij ze gewoon door zijn band spelen. “I need some espresso right now,” liet hij weten, en meteen zat er extra pit ‘City boy blues’, dat op een oosters funkbedje werd gespijkerd, compleet met psychedelisch orgeltje. Het bleek de opmaat voor een succulent slot.

"Under pressure like Mercury and Bowie," plukten we uit ’s mans knotsgekke teksten, "A man’s never hot, nah, baby, you don’t know me." Aan zijn lyrics valt nog steeds geen touw vast te knopen, maar voor geinige referenties heb je er wel een vette kluif aan. ‘Terry’ kreeg dankzij zijn dichtgeknepen stem een cartooneske kleur, alsof Joe Pesci uit Goodfellas aan het rappen geslagen was. "Please don’t hurt me," klonk het dan weer even later, en je zag Bronson bijna in elkaar krimpen. Slik.

'Acting crazy', waarin de New Yorkse rapper bekende een moederskindje te zijn, oogde donker, met dikke wahwahgitaren en een modderige basriff. Bij afsluiter 'On the real' vielen er druppels naar beneden en verscheen er een bliksem op het scherm. Het gaf zijn slome show net die extra vonk die het alsnog delicious maakte.