Martha Da’ro geeft een lesje duivels uitdrijven

Je zal het altijd zien: als buiten de weergoden zich roeren, wordt het in de tent extra broeierig. Martha Da’ro profiteerde er gretig van, met een bezwerende show zette ze The Fox op zijn kop.

Martha Da’ro zat de voorbije jaren diep, ze vroeg zich af of ze immuun was voor liefde, wist ook niet of ze wel in staat was om liefde te géven. Gevoelens die de Brusselse zangeres liet condenseren in haar album Philophobia, waarmee ze eind vorig jaar debuteerde.

"As I open the door, I recognize Mister Fear," zong ze veelzeggend in 'Mr. Fear', "I ask: what do you want? What do you want from me?" Sensueel krolde ze over het podium, haar demonen verleidend om ze daarna de nek om te wringen. Dat deed ze even later met een op tribale beats dansende 'Trippin', waarin ze refereerde aan haar Angolese roots.

Die roots verwerkt Martha Da’ro niet in het meest radiovriendelijke spul. Haar avant-r&b is een eigengereide mix van verbasterde r&b, elektrosoul en filmische soundscapes die tegelijk aan Billie Holiday en aan Björk doet denken. En dan die bijna kinderlijke stem. Soms lijkt ze een teug helium in te ademen voor ze haar keel openzet, dan weer vervormt ze haar vocalen tot een diep grommende bas. Een aardedonker klanklandschap dat ze in The Fox op het canvas drapeerde met de hulp van een drummer en een sampletovenaar.

Stromae op dub

Niet zelden vertimmert Da’ro haar nummers, of laat ze ze in elkaar overvloeien. 'Summer blues' prikte ze op een pompend ritme, 'Sirens' klonk alsof Stromae had leren dansen op dub. De rauwe versie van 'Sugarman' droeg de zangeres op aan "alle verloren kinderen, die houden van de Sugarman."

Niet iedereen in de tent leek mee op de trip te gaan, sommigen schuilden boudweg voor de regen, die intussen op z’n Belgisch de prille zomer deed struikelen. Anderen streamden voetbalduels op hun smartphone. Toegegeven, de klankbalans zat niet altijd goed, waardoor de contouren van sommige songs flou werden. Maar wie zich liet meeslepen door de demonendans van Da’ro, belandde in een fraaie trip.

De zangeres stond gelukzalig te glimlachen, bewoog als een vrouwelijke sjamaan over het podium, en liet het publiek 'STFU' meescanderen - kort voor "Shut the fuck up!" Zo timmer je die duivels dus de bek dicht.

"Who told you I was giving up now, who told you I won’t fight back," klopte Da’ro zich daarna op de borst in "Ayuwe', een nummer van haar vier jaar oude debuut-ep Cheap wine & Paris. Die veerkracht had ze helemaal aan het begin van de show eigenlijk al in de verf gezet. "When hope is nowhere, hope is everywhere,” zong ze door een ouderwetse telefoon in 'Epilogue - find your way'. Hoop kan er nooit genoeg zijn.