Masego: de veelzijdigste van het lot sluit eerste dag Couleur Café af met spektakel

De eerste headliner van Couleur Café, de Amerikaans-Jamaicaanse alleskunner Masego, ontgoochelde niet met een hyperprofessionele show waarin hij slim instrumenten, genres en stemmingen mixte, terwijl het publiek de ogen uitkeek en gretig meedeed met de vele Hi-de-ho’s.

Als je dit leest, is Masego, het alter ego en de band van de Jamaicaanse-Amerikaan Micah Davis, alweer onderweg richting Glastonbury, waar zijn tournee vanavond halt houdt. Gisterennacht gaf hij op het grote podium van Couleur Café eerst nog een hyperprofessionele show.

Slim gebruikmakend van zijn veelzijdigheid als multi-instrumentalist en als showman scoorde hij niet alleen punten met zijn zelfverklaarde 'TrapHouseJazz' — je raadt het: een combi van jazz, house en trap. Hij verbond zo ook drie genres waarbij zwarte muzikanten aan de wieg stonden, zonder daarom zijn liefde voor hiphop of R&B hoeven af te zweren.

Dat we hem al vroeg in zijn set de lofzang hoorden afsteken over Brussel is niet zo verrassend. Hij stond vorig jaar op Core en verkocht begin dit jaar al twee keer de AB uit. Maar hij leek vooral oprecht blij veel zwarte gezichten te herkennen in een festivalpubliek: It’s oh so hard to find black people in Europe!

Nepgeld en strandballen

Door de Zuid-Afrikaanse vlag in beeld te brengen betuigde hij ook eer aan zijn roots. Tijdens het uptempo 'Yebo/Sema' kruiste hij Caraïbische patois met een afrobeat. En zo varieerde hij wel vaker tussen stijlen, maar ook tussen raps en zanglijnen, tussen sensueel tot driftig.

Met een groot scherm (en zijn band op een verhoogje) achter hem en twee schermen aan de zijkant kwam je wel soms ogen te kort. De moderne beeldschermen toonden zowel videoclips en visuals als live-opnames van de muzikanten op het podium en van het publiek. Zelf blonk Masego in zijn rol van publieksmenner. We zagen hem zowel met (nep)geld strooien als strandballen het publiek ingooien.

Tijdens een futuristisch klinkend intermezzo met metalige percussie ging hij even achter een synth staan, maar muzikaal was zijn sax opnieuw zijn trouwste bondgenoot, en ook die ging velerlei kanten uit, van clean tot groovy.

Spelletjes

Na 'What You Wanna Try', met Suzanne Vega-sample, en nog enkele extra Hi-de-ho’s waren we in Masego’s woorden bij de 'nasty section of the show' aanbeland. Oké, bij een hitsig 'Prone' zaten beelden van een red light district, maar het publiek reageerde scherper toen het met 'I remember when…' de intro van Gnarls Barkley’s 'Crazy' herkende, en zo speelde Masego de hele tijd spelletjes.

Het poppy 'Sides of Me' kwam met beelden van wolkenkrabbers, een rapspervuur en een lome saxpartij. Toen er tijdens 'You Never Visit Me' reiskoffers op het grote scherm verschenen, konden we een brede glimlach niet onderdrukken. Een funky 'Silver Tongue Devil' zette de massa nogmaals in beweging. En zo hield Masego de vaart en de afwisseling in een show, die anderhalf uur duurde zonder echt in te zakken en dus een prima afsluiter was voor de eerste dag van Couleur Café.