Nubya Garcia hult Green Stage in broeierige jazzklanken

Prima weer op dag twee voor de zwoele saxklanken van Nubya Garcia, die onder het gebladerte van de Green Stage de slaapdronken menigte een klets om de oren gaf met even lyrische als zinderende jazz.

“De tenorsaxofoon is een prachtig instrument,” verkondigde Sonny Rollins ooit. Hij kan het weten, want hij excelleert er al bijna tachtig jaar op. “Hij lijkt erg op de menselijke stem,” ging de legendarische jazzblazer verder, “wat het belangrijkste is om te hebben als je jazz speelt: het vermogen om jezelf uit te drukken alsof je zingt.”

Nubya Garcia verstaat die kunst om te 'zingen' op de tenorsax als geen ander. Haar muziek is even zinderend als spiritueel, muziek die je niet alleen moet horen, maar ook diep voelen. Een kosmopolitische mix van jazz, dub en een wervelend klankenarsenaal uit de Afrikaanse diaspora waarmee ze de Londense jazzscene de voorbije jaren mee naar een piek stuwde. Shabaka Hutchings en Kamasi Washington dragen haar terecht op handen.

Het kostte Couleur Café aanvankelijk wat moeite om mee te 'zingen' met Garcia. In het groene amfitheater rond de Green Stage stroomde het volk pas geleidelijk aan toe, vooral om te keuvelen dan nog, wat het ook tot het einde volhield. Hé, de vakantie is begonnen, er moeten worden bijgepraat.

Lange mouwen

De Londense en de drummer, toetsenist en contrabassist die ze mee had stoorden zich er niet aan en plooiden zich dubbel. Geleidelijk namen ze iedereen mee in hun maalstroom met lange lappen improvisatie die met de minuut de temperatuur deden stijgen. Wij kregen het er alleszins warm van, net als Garcia zelf. “Wie heeft me opgedragen om lange mouwen te dragen,” grapte ze in de blakende zon aan het begin van de set, “ik ben geroosterd!”

We kregen veel materiaal uit Source, Garcia's vier jaar oude debuutalbum. 'Pace', een verklanking van Londen, met lange, dwingende uithalen en een dubby piano-intermezzo, ademde het ritme van het leven. Garcia klonk nu eens lyrisch, dan broeierig, hotsend, botsend, schurend, tot de verheffing volgde. Met 'Lean in' bracht ze een swingende ode aan UK garage die frontaal op de lenden mikte.

Maar er was ook nieuw werk, onder meer met 'Fortify' en 'Solstice', een weemoedige lap jazz die ze vorig jaar op de zonnewende schreef en nu aangevuurd met een riedel uit de contrabas zijn livedoop kreeg. Binnen twee maanden brengt Garcia eindelijk haar tweede album uit, Odyssey. Het leven is een lange, inspannende tocht, maar voortgestuwd door de sax van Nubya Garcia wordt het een walk in the park. In het Ossegempark dan toch.